جادوی فراگیر فراموشی

سرویس اجتماعی فردا؛ عباس حسین‌نژاد: دنيا با سرعت وحشتناكي عوض شده و زندگي‌ امروز آدمي به فضاهاي جديد به‌ويژه در موبايل به‌شدت وابسته شده است، بايد مفهوم تنهايي را در روزگار تازه بازتعريف و مختصات آن را جور ديگري ارزيابي كرد و بايد با احتياط بيشتري از فضاي مجازي سخن گفت و نبايد اينقدر سخت گرفت...» و حين گفتن همانها دلهره‌اي غريب تمام قلبم را فرا مي‌گيرد كه: ‌اي واي! دارد چه مي‌شود و داريم به كجا مي‌رويم؟ حتي اكنون كه دارم اين كلمات را مي‌نويسم. بارها با خود فكر كرده‌ام تمدن غرب اصولا و عموما در حال اختراع است و اختراعاتش در فضاي مجازي جذاب و همه‌گير است و ما نيز اصولا و عموما مصرف كننده اين اختراعاتيم؛ اگر صاحبان تشخيص در ايران راه را براي مصرف ما سخت‌تر نكنند يا اينكه خود صاحبان اختراع طي قواعد ظالمانه من‌درآوردي‌شان كشور ما را از آن محروم نكنند و از همه مهم‌تر «سرعت» اينترنت- كه يك مفهوم انتزاعي براي ماست- در ايران بگذارد! آخرين اختراع گيراي جهاني كه عالمي را به‌خود گرفتار كرده و موبايل‌داران هوشمند را به‌خود مشغول كرده است بازي«پوكمون‌گو» است؛ ادامه انيميشني ژاپني كه درصورتي تازه بروز و ظهور يافته است و ما آدم‌هاي بي‌حال را به شكارگراني ماهر تبديل كرده تا در خيابان‌ها هيولاهاي كوچك ژاپني را شكار كنيم و هر لحظه به امتياز و شادي‌مان بيفزاييم. پيش از اين، يعني همين دو سه هفته پيش، همه داشتند به هم «اتك» مي‌كردند و برنامه‌ريزي‌هاي پيچيده نظامي در «كلش» و امروز همه موبايل را قائم نسبت به زمين گرفته و در كوچه پسكوچه‌هاي شهر و روستا دنبال پوكمون مي‌گردند تا شكارش كنند و اين حكايت جعبه جادوست كه به‌نظر مي‌رسد بايد اين صفت را از تلويزيون به موبايل بدهيم؛ جادويي فراگير كه ما را به فراموشي زمان و مكان فرو مي‌برد و چاي‌هاي يخ‌كرده و شام‌هاي سردشده از ساده‌ترين تبعات آن است. دارم به اين فكر مي‌كنم كه از دوست دايناسورشناسم بپرسم آيا در عصر يخبندان هوا واقعا سرد شده بود يا گوشي‌هاي هوشمند به انقراض دايناسورها كمك كردند؟ منبع: همشهری دو