کشمیر؛ فلسطین گمنام جهان اسلام

نشریه اتفاق کرمانشاه؛ سید فرید موسوی: روزی که امپراطوری بریتانیای کبیر پس از سالیان طولانی تصرف و اشغال و استعمار کشور بزرگ هند، پس از سال ها مبارزه مردم و نخبگان این کشور در سال ۱۹۴۷ میلادی از این منطقه حاصلخیز خارج شد بذری را در آن کاشت که بعد از قریب به 70 سال هنوز هم میوه تلخ و شوم توطئه آن آن خاک و دیار را مسموم کرده است.

پاکستان در ۱۴ اوت سال ۱۹۴۷ (اندکی پس از رفتن استعمار) استقلال خود را از هند به رهبری محمدعلی جناح اعلام کرد و ایالت سند، بلوچستان، سرحد، بخشی از ایالت پنجاب و نیز منطقه جامو و کشمیر به دلیل جمعیت زیادی از مسلمانان که در این مناطق ساکن بودند به پاکستان اختصاص یافت اما گلاب سینگ از مهاراجه های منطقه کشمیر که در زمان حکومت انگلیسی ها حاکم منطقه مسلمان نشین جامو و کشمیر بود در ۱۵ اوت سال ۱۹۴۷ طی توافقنامه ای با دولت وقت هند حاکمیت جامو و کشمیر را در اختیار دولت هند قرار داد.

اما بزرگترین تظاهرات مردمی کشمیر در سال 2008 در پاسخ به تبعیض ‌های ظالمانه دولت هند در قبال مسلمانان منجر به کشته شدن 40 غیرنظامی و بازداشت حداقل 300 نفر شد. کشته شدن 112 نفر در جریان تظاهرات مسالمت آمیز مردم کشمیر در ژوئن 2010 و در نهایت در ژوئیه 2016 در درگیری با نیروهای امنیتی هندی از دیگر کشتار مسلمانان این منطقه بود که در عرض 4 روز بیش از 30 نفر از معترضان کشته و 300 نفر زخمی شدند. کشمیر، کانون خصومت‌ های ۶۹ ساله میان هند و پاکستان است که دو کشور ادعای مالکیت کامل بر این منطقه دارند اما هریک کنترل بخش‌هایی از آن را در اختیار گرفته اند. البته این دو کشور سال ۲۰۰۳ برای آتش بس در مرز موسوم به خط کنترل در کشمیر توافق و یک سال بعد مذاکرات صلح را آغاز کردند. سازوکارهای انجام مذاکرات بین هند و پاکستان در زمان ریاست جمهوری پرویز مشرف، رئیس جمهور اسبق پاکستان و نیز منموهن سینگ، نخست وزیر سابق هند در کاتماندو، پایتخت نپال برنامه ریزی و پیش نویس این مذاکرات نیز تهیه شده است که منموهن سینگ آن را در اختیار نارندرا مودی قرار داده است. دولت هند موظف است به اصول مذاکره بین دول برای پایان دادن به مناقشات مرزی و منطقه ای پایبند بوده در راستای عملی کردن مذاکرات قدم بردارد. آنچه شعله این اختلاف را در این منطقه اخیراً شعله ورتر کرد کشته شدن رهبر جوان و ۲۲ ساله حزب المجاهدین برهان وانی، در ۱۸ تیرماه توسط نیروهای امنیتی هند بود. کشته شدن وی خشم و انزجار مسلمانان را برانگیخته و مراسم خاکسپاری برهان وانی تبدیل به اعتراضات گسترده در منطقه جامو و کشمیر شده و مردم با نیروهای امنیتی در این منطقه درگیر شدند. در این درگیری ها دست کم 40 نفر از مسلمان کشته در و بیش از 500 نفر نیز زخمی شدند. این رفتار دولت هند بی شباهت به رژیم صهیونیستی در فلسطین اشغالی نیست که در مقابل حملات به حق مبارزان فلسطینی، زنان و کودکان بی گناه را مورد اذیت و آزار و کشتار قرار می دهد. علاوه بر کشتار مسلمانان این منطقه، نیروهای نظامی با یورش به خانه رهبران سیاسی و مذهبی آنها را دستگیر با محبوس کرده تا جلوی اعتراضات گسترده مردمی را بگیرد. تجمع اعتراضی مسلمانان کشمیر در حالی از یک هفته عبور می کند که دولت محلی در این منطقه حکومت نظامی اعلام کرده و اینترنت و شبکه های ارتباط جمعی از دسترس خارج شده اند. دولت و وزارت خارجه پاکستان در اولین واکنش به کشتار مسلمانان جامو و کشمیر گوتم بامباواله، کمیسیر عالی هند در اسلام آباد را احضار کرد و مراتب اعتراض مردم و دولت پاکستان را نسبت به کشتار مسلمانان کشمیر به وی ابلاغ نموده و در تماس با سازمان ملل خواستار حل و فصل مسئله و پایان درگیری ها در منطقه شد. نواز شریف، رئیس‌جمهور پاکستان نیز در نشستی ضمن محکوم کردن حوادث کشمیر گفت: دولت پاکستان از نظر اخلاقی و سیاسی و دیپلماتیک از مردم کشمیر حمایت می‌‌ کند. او با تأکید بر اینکه برهان وانی یک تروریست نبوده است، روز 18 ژوئیه را به مناسبت کشتار مردم کشمیر به دست نیروهای هند، «روز سیاه» اعلام کرد.

آنچه در سال 1988 منجر به انتقال مبارزات مردمی به فاز نظامی شد ناامیدی مردم کشمیر از دستیابی به حقوق اولیه شان از طرق سیاسی بود. در حال حاضر نیز با در نظر گرفتن گسترش گروه های تکفیری جهادی در سرتاسر جهان اسلام، سکوت و بی تفاوتی جامعه جهانی در قبال ظلمی که مردم کشمیر با آن مواجه هستند می تواند نتایجی خطرناک را به دنبال داشته باشد.