روایت روزهای سخت صداپیشه «یانگوم» در «دورهمی»

باشگاه خبرنگاران جوان: مجموعه برنامه تلویزیونی «دورهمی» شب گذشته با میزبانی از مینو غزنوی دوبلور سینما و تلویزیون و همچنین سیامک انصاری بازیگر سریال «شب های برره» به روی آنتن رفت. مهران مدیری به عنوان کارگردان و مجری این برنامه در ابتدا با تعریف و مقایسه سیستم آموزشی در گذشته و امروز، مینو غزنوی دوبلور سریال «جواهری در قصر» را به عنوان اولین مهمان روی صحنه دعوت کرد و از اولین روزهای فعالیت وی در حرفه دوبله پرسید. غزنوی با بیان اینکه از 8 سالگی وارد دوبله شده است، در خصوص اولین حضورش در استودیو دوبلاژ گفت: 8 سالم بود که برادرم منصور غزنوی به عنوان جایزه قبولی، من را به استودیوی دوبلاژ برد و آنجا مرحوم کاملی چند خط داد به من که تمرین کنم و بعد از آن سال من در دوبله ماندگار شدم. وی در ادامه از دنبال کردن فعالیتش در عرصه دوبلاژ گفت و به کارهای ماندگاری چون «اوشین»، «جواهری در قصر» و «هانی کو» اشاره کرد. غزنوی با بیان اینکه دستگاه‌های دیجیتال کار دوبلور‌ها را راحت کرده است، بیان کرد: خیلی با دستگاهای دیجیتال موافق نیستم و اعتقادم بر این است که همان دستگاه‌های آپارات گذشته خیلی به کیفیت، حوصله و پشتکار گوینده کمک می کرد. در حال حاضر وسایل دیجیتالی سرعت را بالا برده است و این از جوان‌های ما گوینده نمی‌سازد. امیدوارم همکارانم من را به خاطر این حرفم عفو کنند. وی با نفی دوبله‌ زیرزمینی پیرامون اجرای غیر قانونی و راه های رسیدن به گویندگی اظهار داشت: در اصل دوبلورهای زیرزمینی ادای همکاران من را در می‌آورند و کار درستی را انجام نمی‌دهند، اگر کمی حوصله، پشتکار و علاقه داشته باشند، می‌توانند مثل بقیه نیروهای جوان وارد عرصه دوبله شوند. غزنوی درباره روزهای سخت زندگی و همراهی خانواده و دوستان همکار خود توضیح داد: من سالها پیش غده وخیمی داشتم که که در جراحی اول درست پاکسازی نشد و دوباره بعد از مدتها مجبور شدم جراحی کنم و 8 بار شیمی درمانی را انجام بدهم. در تمام این روزهای بیماری همسرم، خانواده ام و حتی تمام همکارانم با من همراه بودند و در همان روزها چند نقش متفاوت را بازی کردم. در پایان این گفتگو مینو غزنوی به روزهای آشنایی خود با همسرش اشاره کرد و و با بیان خاطره‌ای از دوبله سریال «جواهری در قصر»، عروسک اهدایی سفارت کره و مجسمه مادر را به موزه «دورهمی» اهدا کرد. در ادامه این برنامه مهران مدیری با دعوت دو آموزگار از بین تماشاگران به روی صحنه، جویای حال و درآمد خانواده فرهنگیان شد و به مشکلات عدیده این قشر از جامعه اعم از مسکن، بیمه، حقوق و ... اشاره کرد. شب گذشته یکی دیگر از مهمانان «دورهمی» سیامک انصاری، بازیگر همین مجموعه تلویزیونی بود که به بیان خاطرات و همکاری با مهران مدیری گفت. انصاری در ابتدا به اولین فعالیت خود با رسول ملاقلی پور در فیلم سینمایی «سفر به چزابه» اشاره کرد و درباره همکاری‌اش با مهران مدیری و حضور در سریال «پاورچین» گفت: من بعد از فوت برادرم، بازیگری را کنار گذاشتم و تمام کارهایم را کردم که بروم خارج، در همان زمان ها بود که پیمان قاسم‌خانی تماس گرفت و برای تست گریم و بازیگری من را به لوکیشن دعوت کرد. من رفتم برای تست گریم و بازی که همانجا آقای مدیری من را تا 72 ساعت بعد نگه داشت و همچنان ایران هستم و بازی می کنم. بازیگر سریال «باغ مظفر» به بهترین و دوست‌داشتی‌ترین مجموعه تلویزیونی اشاره کرد و در خصوص بهترین بازیگران مرد و زن ژانر کمدی اظهار داشت: «شب‌های برره» از جمله کارهای موفق من بود و من خیلی دوستش دارم و اگر بخواهم به بهترین بازیگرهای زن و مرد طنز سینمای ایران اشاره کنم باید از جواد عزتی، جواد رضویان، مهران غفوریان، هادی کاظمی، محمدرضا هدایتی، سروش جمشیدی، شقایق دهقان، الیکا عبدالرزاقی، سحر جعفری جوزانی، ماندانا سوری و ... بگویم. انصاری به جای خالی برنامه شاد و مفرح در صدا و سیما اشاره کرد و در خصوص برنامه‌سازی و استعدادیابی جوانان در این حرفه عنوان کرد: من دوست دارم و امیدوارم که مانند گذشته برنامه‌هایی با مدت زمان کوتاه هر شب فضای خانواده‌های ما را شاد کند. در ادامه صحبت‌های انصاری، مدیری بیان کرد: مشکل ما، یک مسئله آموزشی در سیستم خودمان است. باید در زمینه بازیگری، کارگردانی، نویسندگی طنز نیرو تربیت کنیم و این حمایت سینما، تلویزیون و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را طلب می‌کند. در پایان این گفتگو، سیامک انصاری با شمارش مجموعه همکاری‌های‌ خود با مهران مدیری به عدد چهار صد و نود هزار دقیقه رسید و انصاری فرشی که خود بافته بود، با نقش برجسته عنوان مجموعه برنامه «دورهمی»، به موزه اهدا کرد. اما مدیری به عنوان حسن ختام برنامه شب گذشته، با بررسی موضوع سیستم‌های آموزشی توضیح داد: معلمی و استاد بودن از مقدس‌ترین شغل های جهان است که در حال حاضر این قشر اوضاع خوبی از نظر شرایط مسکن، بیمه، حقوق و حتی سیستم آموزشی ندارند. کمی بیشتر به فکر این عزیزان باشیم. این معلم‌ها هستند که نسلی را برای آینده تربیت می‌کنند. هرچه این آموزگاران شادتر و سرزنده‌تر، دانش‌آموزانی هم که از مدرسه فارغ‌التحصیل می‌شوند، پربار‌تر هستند.