حقایقی عجیب و غریب درباره اشک ریختن

اشتراک "درد، ناراحتی و شادی"

ما نمی‌دانیم که چرا حین متحمل شدن یک درد فیزیکی گریه می‌کنیم. نمی‌دانیم چرا هنگام ترومای احساسی گریه می‌کنیم. ما حتی وقتی خیلی شاد هستیم هم گریه می‌کنیم!

بنابراین شاید بتوانیم بگوییم که ما یک جانور اجتماعی هستیم. همین نکته‌ای که گفتیم خود یکی از نشانه‌ها آن است. شاید ما از گریه کردن برای بیان حالات عمیق روانی استفاده می‌کنیم، اما این گفته فقط در حد یک ادعا است.

کاتارسیس؛ احتمال دیگر!

یکی احتمال دیگر کاتارسیس یا همان تخلیه هیجانی است. وینگرهوت در یکی از آخرین مطالعات خود به بررسی گفته رایج مردم پرداخت که «گریه کردن آدم را سبک می‌کند.»

او در سال 2015 از شرکت کنندگان در تحقیق خود خواست تا حالت احساسی‌شان را قبل و بعد از دو فیلم «اشک درآور» را بگویند: فیلم "زندگی زیباست" که برنده اسکار شد و فیلم احساسی "هاچی: داستان یک سگ." سپس از شرکت کنندگان خواسته شد تا همان فرمی که قبل از مشاهده فیلم پر کرده بودند را به ترتیب 20 دقیقه و 2 ساعت پس از تماشای فیلم مجدد پر کنند.

نتایج پژوهش کاملا آشکار بود: افرادی که گریه نکرده بودند، هیچ تغییری را نشان ندادند. از طرف دیگر، ماجرا در کسانی که اشک ریخته بودند کاملا متفاوت شده بود. نتایج این پژوهش احتمال وجود اثر کاتارسیس را تایید می‌کند. انگار مردم واقعا پس از گریه کردن، حالشان بهتر می‌شود!

در برنامه رادیویی «موارد عجیب راترفورد و فرای» هم ما خواستیم تا کمی آزمایش انجام دهیم و همان پژوهش فیلم را بر روی سوالات شنوندگان پیاده کنیم. حنا از اینکه به اسم یک کار علمی مرا به تحمل تجارب دردناک محکوم می‌کرد، لذت می‌برد: من در اتوبان پشت ترافیک سنگینی گیر کرده بودم، از حال رفته بودم و کمرم را هم موم انداخته بودم! البته هیچ یک از این موارد به دردناکی فیلم "هاچی: داستان یک سگ" نبود و نمی‌توانست مرا به گریه بیندازد.

نظرم من این است: هاچی سگی بود که به دست ریچارد گری بزرگ شده بود. ریچارد می‌میرد. هاچی ناراحت است. پایان. ممکن است برخی فکر کنند که ریچارد از فیلمنامه‌نویس عاجزانه درخواست کرده تا چنین شود! من سر فیلم هاچی اصلا اشک نریختم؛ حتی حالم هم بهتر نشد و این رویه با نتایج فیلم وینگرهوت همبستگی دارد. شاید من باید دریچه‌های سد چشمانم را باز می‌گذاشتم.