سرنوشت زنان سرکرده های داعش در لیبی

العالم: زنان داعشی، زندگی راحت و آسایش در کنار خانواده را رها کرده و راه مرگ را در پیش گرفتند و وارد زندگی داعشی شدند. در این میان، زندگی 3 دختر تونسی که به اردوگاه های داعش در لیبی پیوسته اند، نمونه ای قابل توجه است. این سه دختر، به عقد مردان داعشی در آمدند که در حمله هوایی آمریکا به پایگاه های داعشی، در تاریخ 19 فوریه، کشته و پس از آن زنان به همراه فرزندانشان در زندان های طرابلس زندانی شدند. آن ها در گفت وگو با خبرگزاری رویترز، جزییاتی از زندگی در میان داعشی ها فاش و نقشه هایی در خصوص حمله داعش به تونس را برملا کردند. زندگی طبیعی و سالن های آرایش "رحمه الشیخاوی" 17 ساله، همسر نورالدین شوشان است که از سرکرده های تونسی داعش در لیبی به شمار می رفت. او می گوید که پیش از زندان، در شهر مصراته، زندگی طبیعی داشت و در رفاه و آسایش به سر می برد و حتی به سالن های آرایش می رفت. رحمه تاکید کرد که عناصر داعش، در حال آماده شدن برای حرکت به سمت سوریه یا سرت بودند که مرکز داعش در لیبی به شمار می رود، آن ها همچنین قصد عملیات، ضد تونس را داشتند. مسئولان آمریکایی و همتایان تونسی بر این باورند که نورالدین شوشان همسر رحمه، نقش مهمی در برنامه ریزی دو عملیات مهم در مراکز گردشگری در تونس داشت. یکی از این عملیات حمله به موزه باردو در پایتخت تونس بود و دومی، تجاوز خونین به تفریحگاه سوسه در سال 2015 بود. به گفتۀ همسر شوشان، با این که شوهرش سرلیست افراد تحت پیگرد بود، مسئولان، هیچ گاه برای تعقیب او به صبراته نیامدند، با این که همه از مکان آنان باخبر بودند. از هم گسستگی داخلی غفران شیخاوی 18 ساله که خواهر رحمه است، می گوید "هر گروه، یک "امیر" داشت که کار گروه را با راهبردی مخصوص به خود پیش می برد. برخی از آن ها مامور تهیه گذرنامه برای سفر به سوریه بودند، برخی دیگر مامور عملیات در تونس و برخی نیز به امور لیبی می پرداختند". به گفته غفران، همه سرکرده های داعش در صبراته، از "ابوبکر بغدادی" مشورت می گرفتند و او نیز به نوبۀ خود آنان را به وفاداری و اطاعت از "امیر" داعش در سرت فرا می خواند، البته آن ها از این دستور سرپیچی می کردند و همه تصمیمات را به صورت شخصی و خودسرانه اتخاذ می کردند. آن چه در این خصوص عجیب به نظر می رسد، آن که این زنان، از تجربۀ زندگی با وحشتناک ترین گروه تروریستی دنیا، پشیمان نیستند و هیچ کدام ترجیح نمی دهند به تونس برگردند، زیرا نمی خواهند بار دیگر در تونس در فقر و تنگدستی روزگار بگذرانند. این زنان داعشی، با وجود سن کمی که دارند، نیمکت های کلاس درس را رها کرده و ترجیح دادند در رکاب وحشتناک ترین گروه تروریستی جهان زندگی کنند و به جای کار و زندگی در وطن، زندگی خود را در اختیار گروه های تندرو قرار دهند.