از چه سنی برای کودکمان موبایل بخریم؟
حال با وجودی که تلفن همراه اضطراب‌ها و نگرانی‌های جدی در خانواده‌ها ایجاد کرده است، آیا داشتن تلفن همراه برای فرزندان خانواده ضرورت دارد؟ اصلاً چه سنی برای تهیه تلفن همراه برای فرزندان توصیه می‌شود؟ چه زمانی؟
کد خبر :
515620
تابناک باتو: به کودکتان آموزش دهید، تلفن همراه وسیله‌ای است که در مواقع ضروری باید استفاده شود. «فرزند شما در حالی که سر و دستش همزمان با هم تکان می‌خورد، گوشه‌ای از اتاق نشسته و مشغول بازی با تلفن همراه است. هیاهوی مهمانها، خنده‌های بلند همسالان، شیرینی، میوه‌های پوست کنده و حتی سوالات هراز گاهی مهمانها نسبی بر کلاس و مدرسه فرزندتان، اصلاً توجه او را جلب نمی‌کند. او همواره محو تلفن همراه خود است و هر چند در جمع حضور نیز یکی دارد اما حواسش جای دیگر است… .
شاید تا چند سال قبل مهم‌ترین دغدغه والدین در مورد فرزندان نوجوانشان این بود که دوستان او چه کسانی هستند؟ آیا دارای تربیت درست خانوادگی هستند؟ آیا همراه و دوست خوبی برای فرزندتان به شمار می‌روند یا اینکه او را از درس و مدرسه جدا می‌کنند؟» البته تربیت فرزند در هر برهه‌ای از زمان دارای مشکلات و دغدغه‌های خاص خود است، اما والدین این روز‌ها، چالش‌ها و استرس‌های پیچیده‌تر و بیشتری را تجربه می‌کنند. والدین دیروز ساعات حضور و غیاب فرزندان خود را کاملاً متوجه می‌شدند، چرا که دوستی‌ها صرفاً از جنس واقعی بود اما با ظهور دنیای جدید مجازی، دوستی‌ها و ارتباطات
مجازی هم گسترشی فراگیر یافته و فرزندان در حالیکه نیازی به خروج از خانه ندارند، می‌توانند با طیف وسیعی از افراد و همسالان و همجنسان و حتی با افرادی با نامتجانس دوستی و رابطه عمیق برقرار کنند. این عدم احاطه والدین بر دامنه روابط فرزندان است که آن‌ها را با نگرانی‌ها و چالش‌های جدی مواجه ساخته است. حال با وجودی که تلفن همراه اضطراب‌ها و نگرانی‌های جدی در خانواده‌ها ایجاد کرده است، آیا داشتن تلفن همراه برای فرزندان خانواده ضرورت دارد؟ اصلاً چه سنی برای تهیه تلفن همراه برای فرزندان توصیه می‌شود؟ چه زمانی؟ برخی از والدین به این بهانه که می‌خواهند، فرزندشان
همواره در دسترسشان باشد خیلی زود تلفن همراه را جزء وسایل شخصی فرزندان خود قرار می‌دهند، اما برای برخی دیگر از والدین این سوال جدی همواره در ذهن وجود دارد که نهایتاً چه زمانی برای خرید تلفن همراه برای فرزندان مناسب‌تر است؟ آیا باید به اصرارهای آن‌ها تن داد و تسلیم شد؟ یا اینکه خیلی جدی مقاومت کرد؟ مثلاً بتوانند به تنهایی از مدرسه تا خانه بیایند یا در کلاس‌های فوق برنامه به تنهایی حضور پیدا کنند. حال ممکن است به یک بچه این اجازه در ۹ سالگی داده شود و در یک بچه دیگر در ۱۵ سالگی. اقدام غیر مقعولانه اما موقعیت‌شناسی والدین هم بسیار مهم است، چرا که قطعاً ارائه
یک گوشی همراه هوشمند، به یک کودک ۹ ساله به هیچ عنوان اقدام منطقی و معقولانه‌ای نیست. چرا که کودک با این دست تلفن‌ها به راحتی می‌تواند در فضاهای مجازی مختلف رفت و آمد داشته و هر محتوای مثبت و منفی را دریافت کند. لذا برای ارائه گوشی همراه به فرزندان (کودک و نوجوان) خانواده باید مقرراتی را تعیین کرد و سپس این امکانات را در اختیار آن‌ها قرار داده در ادامه پاره‌ای از این مقررات ارائه می‌گردد: - فرزندان خانواده تا زمانیکه رفت و آمد مستقلانه به مدرسه و سایر موقعیت‌ها ندارند نیازی به داشتن تلفن همراه نیست. -برای کودکان دبستانی یا حتی دوره راهنمایی که ضرورت داشتن
تلفن همراه توسط والدین تشخیص داده می‌شود لازم است که تلفن همراه به صورت پاره وقت و موقتی در اختیار آن‌ها قرار گیرد. مثلاً فرزند می‌تواند تنها در روزهایی که خودش به تنهایی به کلاس ورزشی می‌رود، تلفن همراه مادر یا برادر بزرگ‌تر را به همراه داشته باشد. برای ارائه گوشی همراه به فرزندان، خانواده باید مقرراتی را تعیین کند دو فایده مقررات ۱- فرزند متوجه می‌شود که تلفن همراه وسیله‌ای است که صرفاً در مواقع ضروری باید استفاده شود. ۲- در نحوه استفاده خود در تلفن همراه مراقبت لازم را می‌کند. هر یک از ما وقتی آگاه باشیم وسیله‌ای که در اختیار داریم، موقتی است و باید
به صورت شراکتی مورد استفاده قرار گیرد، قطعاً مراقبت و دقت بیشتری به عمل آورد. همچنین امکان بروز رفتارهای حساب نشده کاهش می‌یابد، حتی اگر این مراقبت و توجه توسط فرزندان صورت نگیرد چون وسیله بصورت مشترک استفاده می‌شود والدین می‌توانند کنترل لازم را بر روی نحوه استفاده فرزند خود داشته باشند. لحاظ کردن برخی از مقررات مانند استفاده پاره وقت از تلفن همراه یا استفاده شراکتی و… (توسط والدین) تا برهه‌ای از زمان امکان پذیر است. هر چه فرزندان بزرگ‌تر می‌شود، قطعاً به این مقررات تن نداده و شرایط تنش در خانواده مهیا می‌شود. تلفن همراه به مدرسه نمی‌رود مثلاً باید
به فرزندان نوجوان توصیه شود که از تلفن همراه خود به عنوان وسیله‌ای برای جلب توجه، نمایش و تشخیص خود استفاده نکند. در کلاس درس، کلاس‌های آموزشی، مراسم رسمی و … تلفن همراه باید خاموش باشد چون حتی صدای زنگ تلفن همراه هم باعث سلب تمرکز و توجه در کلاس درس می‌شود. در محیط‌های عمومی مثل مترو، اتوبوس، مطب دکتر و … از صبحت‌های زیاد و بلند باید خودداری شود چون باعث سلب آرامش اطرافیان می‌شود. در هنگام حضور در مهمانی، صحبت با یک دوست یا آشنا و … صحبت کردن با تلفن همراه باید با کسب اجازه از طرف مقابل و با حداقل زمان صورت گیرد مثلاً: «از نظر شما اشکالی ندارد که من یک
تلفن بزنم؟» از دوربین تلفن همراه برای ورود به حریم‌های خصوصی افراد یا مکان‌هایی که منع قانونی دارد. استفاده نکند.