تحریف‌ها و ضعف‌های بازی «انقلاب۱۹۷۹»

خبرگزاری مهر: علی صابونچی به بازی رایانه‌ای انقلاب ۱۹۷۹ اشاره و بیان کرد: این بازی به انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ خورشیدی برابر با ۱۹۷۹ میلادی می‌پردازد. نوید خوانساری، کارگردان این بازی و یک شرکت آمریکایی تهیه‌کننده آن است. داستان از ۱۷ شهریور و و جمعه سیاه آغاز می‌شود و به تسخیر لانه جاسوسی می‌رسد.

به گفته مدیر موسسه فرهنگی «آرماگدون» بازی انقلاب ۱۹۷۹ یک بازی ویدیویی است که به گفته کارگردان، بر اساس اتفاقات واقعی در انقلاب ایران ساخته شده است. قصه این بازی، ماجرای یک جوان ایرانی است که برای ادامه تحصیل به آلمان رفته بوده و حالا به ایران برگشته و با اتفاقات انقلاب ۵۷ روبه‌رو شده است. جوانی که تصمیم می‌گیرد به خیابان‌ها برود و با دوربین خود، رویدادها را مستندنگاری کند.

صابونچی با اشاره به این‌که عکس‌های انقلاب، پایه و اساس ساخت بازی ویدیویی ۱۹۷۹ بوده‌ است گفت: نوید خوانساری که سال ۱۳۵۷، کودک ۱۰ ساله‌ای بوده براساس ذهنیات خود و همچنین براساس عکس‌های انقلاب به ساخت این بازی پرداخته و عکس‌های واقعی را در کنار نمونه‌های مشابه گرافیکی گذاشته است. در واقع او بازی را به‌گونه‌ای ساخته که واقعی و مستند به نظر برسد اما در کنار این مستندنگاری ظاهری به انتقال اطلاعات غلط پرداخته است.

بازی ۱۹۷۹ اطلاعات نادرست به مخاطب خود می‌دهد

صابونچی به اطلاعات نادرستی که در بازی انقلاب ایران ۱۹۷۹ در اختیار مخاطب قرار می‌گیرد اشاره و بیان کرد: در این بازی، این موضوع به مخاطب منتقل می‌شود که گروهک منافقین که در آن زمان، مجاهدین خلق نامیده می‌شدند، مدیریت انقلاب را به عهده داشته‌اند و اسلام‌گراها آن را مصادره به مطلوب کرده‌اند. یا در جایی از بازی، شخصیت اول داستان، به عنوان یک منافق، توسط شهید لاجوردی مورد بازجویی قرار می‌گیرد و روی پرونده او نشان سپاه آمده است در حالی‌که جریان موسوم به جریان نفاق را دادستانی انقلاب بررسی می‌کرد و نه سپاه.

این کارشناس بازی‌های رایانه‌ای یکی دیگر از اطلاعات نادرست بازی ۱۹۷۹ را این دانست که در آن امام خمینی(ره) به عنوان یکی از رهبران انقلاب مطرح شده‌اند و نقش سیدمحمدکاظم شریعتمداری از ایشان پررنگ‌تر بوده است. همچنین مقر اصلی انقلاب در این بازی، سینما نشان داده شده در صورتی که مساجد و علما نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری انقلاب اسلامی داشته‌اند و تنها یک جا به تصویر بازار و دسته‌های عزاداری اشاره شده است.

ما در بازی‌های خود شعار می‌دهیم

به گفته صابونچی، مخاطب داخلی ما نیاز به محتوای جذاب و تاثیرگذار دارد. ما باید به تولید بازی‌هایی هماهنگ با فرهنگ و هویت خود بپردازیم نه این‌که کپی ضعیفی از بازی‌های خارجی ارائه کنیم. معلوم است وقتی بازی خارجی با کیفیت بالا و به قیمت دو تا سه هزار تومان در اختیار کاربر قرار می‌گیرد کسی سراغ بازی‌های شعاری و بی کیفیت ایرانی نمی‌رود.

مدیر موسسه فرهنگی آرماگدون، پرهیز از شعارزدگی را لازمه ساخت بازی رایانه‌ای دانست و افزود: کشورهای پیشرفته به تولید بازی‌هایی می‌پردازند که ۱۰ درصد آن پیام است و ۹۰ درصد آن، ظاهری جذاب و سرگرم‌کننده دارد اما ما در بازی‌های خود فقط می‌خواهیم به آموزش و انتقال مفاهیم ارزشی بپردازیم. معلوم است که این بازی‌ها مخاطب را پس می‌زند و او را جذب نمی‌کند.

بازی‌های ایرانی، دچار ضعف تکنیک هستند

صابونچی، ضعف تکنیک را یکی دیگر از دلایل ناموفق بودن بازی‌های ایرانی در جذب مخاطب برشمرد و افزود: بیشتر بازی‌های ما به لحاظ تکنیک، توان رقابت با نمونه‌های خارجی را ندارند. برای مثال ما یک بازی رایانه‌ای درباره ارتش جمهوری اسلامی تولید کرده و یک اسلحه M16به دست ارتشی‌ها داده‌ایم. مگر ارتش ایران از این اسلحه استفاده می‌کند؟ معلوم است وقتی موتور بازی خارجی را می‌خریم، چاره‌ای جز این کار نداریم.

به گفته مدیر موسسه فرهنگی آرماگدون، چه اشکالی دارد بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای یا نهادهای مرتبط به شرکت‌های خارجی سفارش دهند؟ مگر نه این‌که در فیلم محمد رسول‌الله، ساخته مجید مجیدی از وجود عوامل خارجی استفاده شد؟ مگر خود مصطفی عقاد، در فیلم ماندگار خود از امکانات هالیوود بهره نبرده بود؟ چه اشکالی دارد ما یک محتوای خوب تولید بنویسم و ساخت آن را به لحاظ تکنیکی به کشورهای دیگر بسپاریم.

وقتی ضدتبلیغ، تبلیغ می‌شود

صابونچی معتقد است، دولت نباید ناشر بازی ویدیویی چون انقلاب ۱۹۷۹ باشد. اما بهتر است مانع انتشار این بازی هم نشود چراکه این مساله، کاربران را حریص‌تر و مشتاق‌تر می‌کند. وقتی صدا و سیما می‌گوید: «یک بازی رایانه‌ای ساخته شده که درپی ضربه زدن به انقلاب است»، آگاهانه و ناآگانه، مخاطب را برای دیدن این بازی کنجکاو می‌کند اما اگر درباره این بازی صحبتی به میان نیاید و جلوی انتشار آن هم گرفته نشود خود کاربران به این نتیجه می‌رسند که انقلاب ۱۹۷۹، یک بازی ایدئولوژیک با گرافیک و نکنیک بسیار ضعیف است.

یکی دیگر از پیشنهادهای این کارشناس فرهنگی این است که یک کاربر از ابتدا تا انتها، انقلاب ۱۹۷۹ را بازی کند و از بازی او که بیش از ۴۰ دقیقه مخاطب را درگیر نمی‌کند فیلم گرفته شود. قطعا انتشار این فیلم از هر روش دیگری روشنگرتر است. چراکه در جریان این بازی، هیچ اتفاقی نمی‌افتد که برای کاربر جذاب باشد. برای مثال شما وقتی فیلم «سیانور» که در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و هنوز به اکران عمومی نرسیده را می‌بینید به یک سری اطلاعات درباره گروه منافقین دست پیدا می‌کنید اما آنچه در درجه اول اهمیت قرار دارد جذابیت فیلم است؛ چیزی که در بازی ۱۹۷۹ به چشم نمی‌خورد.

صابونچی در بخش پایانی صحبت‌هایش باردیگر شعاری بودن و کلی‌نگری را نقطه ضعف بسیاری از بازی‌های ایرانی دانست و افزود: بازی‌های ما شعار می‌دهند و بیشتر از این‌که سرگرم‌کننده باشند دلشان می‌خواهد پیامی را منتقل کنند. از سوی دیگر به جزییات توجهی ندارند. برای مثال اگر یک بازی‌ساز بخواهد به انقلاب یا دفاع مقدس بپردازد، کلیت این موضوع را مورد توجه قرار می‌دهد نه یک بخش از یک مساله و اتفاق کلی را. معلوم است که این بازی با استقبال مخاطب روبه‌رو نمی‌شود.