جشنواره خلق الساعه یک خبرگزاری برای مدافعان‌حرم/ موازی کاری‌های فرهنگی تمامی ندارد
در کنار همه کم کاری ها، موازی کاری جریان فرهنگی انقلاب تمامی ندارد. در ادامه همه جشنواره هایی که این سالها آمده و رفته اند حالا نام یک جشنواره تازه تاسیس دیگر هم اضافه شده است؛ «جشنواره فیلم مدافعان حرم».
سرویس فرهنگی فردا؛ محمد مهدی شیخ صراف: د ر کنار همه کم کاری ها، موازی کاری جریان فرهنگی انقلاب تمامی ندارد. در ادامه همه جشنواره هایی که این سالها آمده و رفته اند حالا نام یک جشنواره تازه تاسیس دیگر هم اضافه شده است.
هر سال یک نهاد جدید به قطار برگزار کنندگان خیل جشنواره هایی افزوده می شود که بودجه ای از بیت المال خرج می کنند، چند صباحی سر و صدای رسانه ای به هم می زنند، عده ای را به خود مشغول می کنند و در نهایت جوایزی تقسیم می کنند و می روند. بدون آنکه هیچ عایدی خاصی برای فرهنگ یا سینما داشته باشند.
جشنواره فیلمی که به نام «مدافعان حرم» راه افتاده و این روزها اخبار مربوط به آن در رسانه ها منتشر شده است شباهت زیادی به این نوع جشنواره ها دارد. فعالیتی که به جای برخاستن از یک نیاز جدی و پر کردن یک خلاء جدی در حوزه تولیدات فرهنگی و تبیین آن می خواهد مشروعیت خود را از مصاحبه های تلفنی کوتاهی بگیرد که خبرنگار روابط عمومی با چهره های فرهنگ و هنر می گیرد و برای رسانه ها ارسال می کند. صد البته که ضرورت تولید آثار در قالب های مختلف با موضوع شهدای مدافع حرم و رشادت های آنها با گذر زمان بیش از پیش احساس می شود اما آیا چاره کار، برگزاری جشنواره است؟
بخش دلسرد کننده ماجرا آنجاست که خبرگزاری فارس به عنوان یک رسانه طراز اول کشور در حوزه نقد فرهنگی متولی برگزاری چنین جشنواره ای شده است. رسانه ای که سرویس فرهنگی آن و منتقدانی که در آن قلم زده اند سالیان سال منتقد موازی کاری های اینچنین در حوزه فرهنگ بوده و مسئولین سینمایی کشور را به جهت کارهای مشابه نواخته اند.
«فارس» به درستی در طول سالیان منتقد برگزاری جشنواره هایی بوده که سابقه برگزاری شان هیچ گاه به دوره دوم نکشیده است. جشنواره هایی که به فراخور داغ شدن موضوعات در فضای جامعه یک شبه پدید آمده اند و پس از برگزاری اختتامیه با خاموش شدن چراغ سالن به فراموشی سپرده شده اند. جشنواره هایی که شبیه آنها را تنها در مدیریت فرهنگی بیمار کشور ایران می توان یافت. جشنواره هایی که در طول سالها عنوان «بیلان پرکن» و «مسئول شاد کن» را یافته اند که توصیف مناسبی برای آنهاست. جشنواره هایی حتی فیلمسازان برگزیده شان هم آنها را افتخاری برای خود محسوب نمی کنند، چون اساسا اعتباری ندارند.
فراخوان این جشنواره 22 اسفند منتشر شده، مهلت آن هم تا 31 فروردین است و قرار است در اردیبهشت برگزار شود. یعنی کمتر از 40 روز مهلت برای حضور در جشنواره که نیمی از آن تعطیلات نوروز بوده است! نکته دیگر این است که پذیرش آثار تنها در دو بخش در کلیپ و مستند انجام می شود و به سایر قالبها توجهی نشده است.
اما مگر چند اثر مستند و نماهنگ با این موضوع تولید شده است که بخواهد جشنواره ای برای آن برگزار شود؟ حالا که هدف این جشنواره کمک به ساخت و جهت دهی به تولید آثاری در این حوزه است که با رسیدن به این جشنواره تقویت بشوند، چرا چنین بازه زمانی کوتاهی برای ارسال ثار و برگزاری آن اعلام شده است؟ آیا چنین فرایند شتابزده و کوتاهی آن را بیشتر به یک کار سردستی که تنها باید انجام شود شبیه نمی کند؟ و اینکه چرا دوستان خبرگزاری فارس و سایر نهادها به جای کمک به طرف پیشینی و تولید که خلاء اصلی در آن بخش به چشم می خورد به سراغ طرف پسینی و عرضه چنین آثاری رفته اند؟
اما مشکل اصلی برگزاری جشنواره ای با عنوان «مدافعان حرم» اینها نیست. اساسا موازی کاری با جشنواره های معتبر است. مشکل اینجاست که قرار است چند ماه دیگر در شهریور 95 چهاردهمین جشنواره بین المللی فیلم مقاومت برگزار شود. جشنواره ای که فراخوان آن 21 دی ماه سال گذشته منتشر شده است. نه تنها در موضوعات سی گانه این جشنواره که در قالب داستانی و مستند برگزار می شود عناوینی چون: «نقش مردم غزه، لبنان، سوریه، عراق و یمن در مقابله با صهیونیسم و استکبار جهانی و اندیشه‌های تکفیری»، «مبارزه اهل سنت، مسیحیان با جنایات داعش و بوکو حرام و دیگر گروه‌های تکفیری » و «معرفی شهدای مقاومت» به چشم می خورد که «جایزه عماد مغنیه» که یکی از بخش‌های مسابقه بین‌الملل این رویداد سینمایی را تشکیل می‌دهد هم قرار است به دلیل اهمیت و جایگاه «مدافعین حرم» به آثار برتر با این موضوع اهدا شود.
البته به این اضافه کنید «جشنواره مردمی فیلم عمار» و «جشنواره فیلم رویش» را که هرساله برگزار می شوند، علاوه بر قرابت گفتمانی قدری سابقه بیشتر و جایزه معتبرتری دارند و اتفاقا بخش مستند و نماهنگ هم در آنها هست و چنین موضوعی می تواند به راحتی در قالب این جشنواره ها مورد توجه و حمایت قرار گیرد. «جایزه شهید آوینی» با اعتبار چندین ساله خود هم باید در نظر گرفت که یکی از جوایز آن در جشنواره سینما حقیقت اخیر به مستندی به با عنوان «پرچم سیاه» با موضوع مدافعان حرم و فیلم « a157 » با موضوع سوریه تعلق گرفت.
جالب تر آنجاست که متن بخش محورها و موضوعات در فراخوان جشنواره فیلم مدافعان حرم، کاملا شبیه به فراخوان بخش مشابه در جشنواره مقاومت است که: «ترسیم چهره زیبای شهدای مدافع حرم، نمایش جنایات و ددمنشی‌های گروه‌های تروریستی نظیر داعش، نمایش مقاومت مردم سوریه، عراق، یمن و فلسطین در برابر گروه‌های تروریستی و اشغالگران، ترسیم چهره حامیان تروریست‌ها نظیر آمریکا، رژیم صهیونیستی، انگلیس و عربستان، نقش ایران و حزب‌الله در محور مقاومت از جمله مفاهیم و مضامین این بخش است.» با این حال چرا باید چنین جشنواره ای تاسیس و برگزار شود؟