فواید معنوی بیماری در کلام امام سجاد علیه‌السلام

خبرگزاری تسنیم: امام سجّاد علیه‏‌السلام: - در دعاى خویش به گاه بیمارى: خداوندا ! بر سلامت تنم که پیوسته با آن به کار خویش پرداخته‌‏ام، تو را سپاس مى‏‌گویم، و [نیز] بر آن بیمارى‌‏اى که بر تنم عارض کردى، تو را سپاس مى‏‌گویم. اکنون اى خداى من! نمى‏‌دانم کدام یک از این دو حال، سزامندتر براى سپاس گزاردن توست و کدام یک از این دو وقت، سزاوارتر براى ستودن تو. زمان تن‏درستى، که در آن روزى‏‌هاى پاک خویش را گوارایم ساختى و مرا به آنها براى جُستن خشنودى و فضل خود، شور و نشاط بخشیدى و با برخوردارى از آنها، بر آن طاعت‏ها - که توفیقش را ارزانى‏‌ام داشتى- توانا ساختى؟ یا زمان بیمارى که مرا بدان آزمودى؟ و نعمت‏هایى که به من ارمغان دادى تا مایه سَبُک شدن بار گناهانى شود که پُشتم را سنگین کرده بود و مایه طهارت از آن گناهانى باشد که در آن، غوطه‏‌ور شده بودم. و توجّه دهنده‏‌اى باشد که به توبه باز گردم، و یادآورى باشد که گناه را به برکت نعمت دیرین تو بزدایم. و در این مدّت بیمارى، کاتبان اعمال، برایم آن اندازه اعمال پاک نوشتند که نه به دلى خطور کرده است، نه بر زبانى گذشته، و نه اندامى توان انجام دادنش را یافته؛ بلکه این همه فضل تو بر من بوده و احسان و نیکى‏اى بوده است که بر من روا داشته‌اى. پروردگارا! پس بر محمّد و خاندانش ، درود فرست و آنچه را برایم بدان خرسندى، محبوبم بدار. آنچه را بر من وارد آورده‏‌اى، آسان و گوارایم ساز و مرا از آلودگى‏‌هایى که پیش‏تر انجام داده‏‌ام، پاک بدار و بدى‏‌هایى را که پیش فرستاده‌ام، [از نامه عملم] بزداى، و شیرینى عافیت و خُنَکاى سلامت را به من بچشان. برون شدِ مرا از بیمارى به سوى عفو خویش، بازگشتِ مرا از دوران بسترنشینى‏‌ام به سوى چشم‏پوشى خویش، رهایى‏‌ام از درد و رنجم را به فراخناى رحمت خویش، و سلامت یافتنم از این سختى را به آستان گشایش خویش، قرار ده! تویى که نیکى‏‌ات سرشار است و دست منّتت بر همه، گشاده. بخشنده و بزرگوار و صاحب جلال و اکرامى متن حدیث: الإمام زین العابدین علیه‏‌السلام - فی دُعائِهِ عِندَ المَرَضِ: اللّهُمَّ لَکَ الحَمدُ عَلى ما لَم أزَل أتَصَرَّفُ فیهِ مِن سَلامَةِ بَدَنی، ولَکَ الحَمدُ عَلى ما أحدَثتَ بی مِن عِلَّةٍ فی جَسَدی، فَما أدری یا إلهی أیُّ الحالَینِ أحَقُّ بِالشُّکرِ لَکَ، وأیُّ الوَقتَینِ أولى بِالحَمدِ لَکَ؟ أوَقتُ الصِّحَّةِ الَّتی هَنَّأتَنی فیها طَیِّباتِ رِزقِکَ، ونَشَّطتَنی بِها لاِبتِغاءِ مَرضاتِکَ وفَضلِک، وقَوَّیتَنی مَعَها عَلى ما وَفَّقتَنی لَهُ مِن طاعَتِکَ؟ أم وَقتُ العِلَّةِ الَّتی مَحَّصتَنی بِها، وَالنِّعَمِ الَّتی أتحَفتَنی بِها تَخفیفاً لِما ثَقُلَ بِهِ عَلى ظَهری مِنَ الخَطیئاتِ، وتَطهیراً لِمَا انغَمَستُ فیهِ مِنَ السَّیِّئاتِ، وتَنبیهاً لِتَناوُلِ التَّوبَةِ، وتَذکیراً لِمَحوِ الحَوبَةِ بِقَدیمِ النِّعمَةِ؟ وفی خِلالِ ذلِکَ ما کَتَبَ لِیَ الکاتِبانِ مِن زَکِیِّ الأَعمالِ، ما لا قَلبٌ فَکَّرَ فیهِ، ولا لِسانٌ نَطَقَ بِهِ، و لا جارِحَةٌ تَکَلَّفَتهُ، بَل إفضالاً مِنکَ عَلَیَّ ، وإحساناً مِن صَنیعِکَ إلَیَّ. اللّهُمَّ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِهِ ، وحَبِّب إِلَیَّ ما رَضیتَ لی ، ویَسِّر لی ما أحلَلتَ بی ، وطهِّرنی مِن دَنَسِ ما أَسلَفتُ ، وَامحُ عَنّی شَرَّ ما قَدَّمتُ ، وأَوجِدنی حَلاوَةَ العافِیَةِ وأَذِقنی بَردَ السَّلامَةِ . وَاجعَل مَخرَجی عَن عِلَّتی إلى عَفوِکَ ومُتَحَوَّلی عَن صَرعَتی إلى تَجاوُزِکَ وخَلاصی مِن کَربی إلى رَوحِکَ وَسَلامَتی مِن هذِهِ الشِّدَّةِ إِلى فَرَجِکَ ؛ إنَّکَ المُتَفَضِّلُ بِالإحسانِ ، المُتَطَوِّلُ بِالاِمتِنانِ الوَهّابُّ الکَریمُ ذُو الجَلالِ وَالإِکرامِ. «صحیفه سجّادیّة،دعاء 15 - الدعوات، ص 174- دانش نامه احادیث پزشکی: 1 /176»