تخریب گسترده اصولگرایان و کمپین های نفی رقیب

جهان نیوز: چرا پس از نهایی شدن فهرست اصولگرایان تهران، حجم تخریب ها به شدت افزایش یافته است؟ پاسخ به این سوال را باید در ترس و یأس عمیق اصلاح طلبان و دولت رکود، از ائتلاف حداکثری در جریان اصولگرایی جستجو کرد.

کار تعیین فهرست نهایی 30 نفره تهران در کمیته انتخاب نامزدها "با اجماع" پایان یافت و هیچ اختلافی حتی به شورای مرکزی ائتلاف نرسید، چه اینکه بخواهد به دخالت سه فقیه عالیقدر آیات یزدی، موحدی و مصباح محتاج شود؛ چنانکه آنها در آغاز پس از تفویض اختیار به شورای ائتلاف گفته بودند در صورت اجماع و تفاهم شما، ما از هر نتیجه ای حمایت می کنیم.

این انسجام را شش ماه قبل، خوش بین ترین تحلیلگران جریان اصولگرا یا بدبین ترین آنها در جریان رقیب باور نداشتند، چرا؟ با ماجرایی که در جریان انتخابات 92 رخ داده بود و حرف بزرگترهای این جریان توسط کاندیداها زمین گذاشته شده بود و پس از رحلت آیت الله مهدوی کنی، تقریبا چشم انداز روشنی برای وحدت اصولگرایان مورد انتظار نبود.

نگرانی اصلاح طلبان و دولت یازدهم از این اتحاد برای چیست؟

اول اینکه آنها با یک برنامه ریزی حساب شده در سه لایه نیروهای خود، نهضت ثبت نام راه انداختند و تصور می کردند با حریفی متشتت و از پیش شکست خورده مواجه خواهند شد و با دو سه مانور بر وعده های دولت از قبیل استخدام ده ها هزار نفری سال آینده یا هوچی گری سیاسی که اساسا برند اصلاح طلبان است، فاتح بی چون و چرای بهارستان خواهند شد. اما حالا می بینند که رقیبشان توانست با اتحادی فرآیندمحور، آرایش انتخاباتی بگیرد و با ارسال پیام برنامه محوری خصوصا در حوزه اقتصاد به جامعه و با ناکارآمد نشان دادن سیاستهای اقتصادی دولت در مهار رکود و بیکاری و نچرخیدن چرخ کارخانه ها، آماده ورود فاتحانه به ساختمان هرمی شکل مجلس بشود.

دوم آنکه اساسا فارغ از نتیجه انتخابات مجلس دهم، جریان سیاسی دولت و اصلاح طلبان، نگران مدل شدن این اتحاد برای انتخابات آینده هستند، جایی که دیگر دولت کاملا در مقام پاسخگو می نشیند و جریان رقیب او می تواند مطالبات مردم را نمایندگی کند.

بنابراین اکنون که اصلاح طلبان همچون خود دولتی ها می دانند که در زمین اقتصاد، حرفی برای گفتن ندارند و کارنامه ای در این دو سال فراهم نیاورده اند، راهبرد جایگزین خود را عملیاتی کرده اند تا ضمن نفی رقیب و تخریب چهره او در افکار عمومی، زمین بازی را از اقتصاد به سیاست تغییر دهند و اندکی از فشارها بر خود بکاهند.