آوارگان حلب آخرین دستمایه تروریست‌ها هستند

خبرگزاری فارس: همراه با آغاز پیروزی‌های نیروهای سوری در استان «حلب» که با شکست حصر چهار ساله «نبل» و «الزهرا» آغاز شده و روند رو به جلویی پیدا کرده است، رسانه‌های برخی کشورهای عربی، این روزها مدام بر مسأله آوارگان جنگ تأکید می‌کنند و فعلا در این شرایط، آوارگانی که از استان حلب به سوی مرزهای ترکیه سرازیر شده‌اند را تنها ابزار برای فشار به دولت سوریه یافته‌اند.

پیش از بررسی موضوع آوارگان استان حلب، به یک نکته کلیدی باید اشاره کنیم.

مذاکرات ژنو در حالی آغاز شد که معارضان با فشار و اکراه فراوان و به خصوص پس از مکالمه تلفنی شدیدالحن «جان کری» با «عادل الجبیر»، در این نشست شرکت کرده بودند.

معارضان به دو دلیل اساسی حاضر به شرکت در نشست ژنو3 نبودند، یک: در صحنه میدانی دستشان خالی از کارت بازی بود؛ دو: معارضان یک شالوده واحد نداشتند و در یک کلام چنددسته بودند؛ به طوریکه گروه هیأت هماهنگی معارضان و گروههای کردی، جداگانه در ژنو شرکت کردند.

در این شرایط، هیأت معارضان که در ریاض تشکیل و به اکراه راهی ژنو شده بود، تصمیم گرفت مسأله حقوق بشر را مطرح کند و روی آن مانور دهد. آن‌ها که به ظاهر پذیرفته بودند بدون پیش شرط در گفت‌و‌گوها حاضر شوند، به یکباره اعلام کردند که تا آزادی معارضان از زندان‌ها و توقف بمباران‌ها و محاصره شهرها، حاضر به گفت‌و‌گو نیستند و در تمام مصاحبه‌ها و کنفرانس‌های خبری و اظهار نظرها، روی آن تأکید کردند.

مسلما گروههای معارض ریاض، دغدغه حقوق بشری نداشتند، چرا که در همان زمان، شهرها و شهرک‌های بسیاری بودند که از سوی معارضان در محاصره بودند، مسأله آزادی زندانیان نیز در حالی بود که در نزد معارضان صدها اسیر ارتش سوری وجود دارد و اساسا مذاکرات ژنو جای پرداختن به مسأله تبادل اسرا نبود. در کل پرداختن معارضان به مسائل حقوق بشری در مقابل رسانه‌ها، برای همه روشن بود که از سر ناچاری و به عنوان تنها مسأله قابل بیان، مطرح می‌شد.

اتفاق جالب زمانی رخ داد که محاصره غیر انسانی چهار ساله «نبل» و «الزهرا» توسط نیروهای سوری شکسته شد و پس از چهار سال مردم این دو شهرک توانستند به مواد غذایی و دارو دسترسی داشته باشند و معارضان در اعتراض به این اتفاق مذاکرات ژنو را ترک کردند! همان‌هایی که مدام سخن از رفع محاصره شهرها و مسائل حقوق بشری می‌زدند، رفع محاصره از هزاران زن و کودک بی گناه در این دو شهرک را بر نتافتند.

حال درگیری‌های سرنوشت‌ساز استان حلب به مراحل حساسی رسیده است؛ حلب پیش از این مأمن معارضان سوری محسوب می‌شد، چرا که مشرف به مرز ترکیه است و اصلی‌ترین معبر برای انتقال سلاح و تجهیزات برای معارضان محسوب می‌شود.

نیروهای ارتش سوریه و حزب‌الله لبنان، علاوه بر استان حلب، در استان درعا و مشرف به مرز اردن نیز پیشروی قابل توجهی داشتند و جز سه شهرک، تقریبا استان درعا به دست ارتش سوریه افتاده است. در شمال استان لاذقیه نیز روز گذشته (شنبه) نیروهای سوری ضربات سنگینی بر گروه «جیش الفتح» وارد آوردند و پنج روستا و اطراف آن را آزاد کردند.

حال در این شرایط، رسانه‌هایی چون العربیه و الجزیره، به طور وسیع مسأله آوارگان را مطرح می‌کنند، گویی هنگامی که تروریست‌ها، شهرهای سوریه را اشغال می‌کردند، هیچ آواره‌ای وجود نداشت و مسأله آوارگان بتازگی رخ داده است.

طبیعت هر جنگ و هر عملیات آزادسازی، این است که با موج آوارگان همراه می‌شود. اتفاقا برای دولت سوریه نیز خروج مردم عادی از شهرهایی که درگیری در آن وجود دارد، اتفاق خوبی محسوب می‌شود و در طی آزادسازی شهرها که یک جنگ شهری تمام عیار است، افراد بیگناه کمتر در معرض آسیب قرار می‌گیرند.

مسأله قابل توجه بعدی، اینکه بسیاری از این آوارگان، خانواده افراد مسلحی هستند که با دولت سوریه در حال جنگ هستند و معارضان مسلح مجبور می‌شوند طی عقب‌نشینی از شهرها، خانواده‌های خود را نیز خارج کنند.

آوارگان سوری در شمال حلب که عمدتا وابستگان تروریست‌های این استان هستند، این روزها پشت مرزهای ترکیه جمع شده‌اند، آوارگانی که تعداد آن‌ها تا سی هزار نفر نیز گزارش می‌شود؛ دولت ترکیه با وجود ادعای باز بودن مرزها، تا کنون از ورود این تعداد آواره به داخل ترکیه خودداری می‌کند. از سوی دیگر برخی نیروهای کرد شمال استان حلب مخصوصا در منطقه «عفرین» در توافقی که با گروههای معارض مسلح کرده‌اند، پذیرفته‌اند که بخشی از آوارگان در این منطقه ساکن شوند.

نیروهای ارتش سوریه و مقاومت به نزدکی شهر «تل رفعت» در شمال حلب رسیده‌اند، 10 کیلومتر تا مرز ترکیه

جنگ داخلی سوریه، با توطئه‌ها و دسیسه‌های کشورهای مرتجع عربی و غربی به بهانه بسط دموکراسی اکنون بیشتر شهرها و روستاها را به تلی از خاک تبدیل کرده است. آتشی که در سال 2011 شعله‌ور شد، میلیون‌ها آواره و طبق گفته گزارش‌های خبری، بیش از چهارصد هزار کشته بر جای گذاشته و نکته عجیب این جنگ، ادعاهای حقوق بشری عاملان آن است که خود به هیچ یکی از معیارهای آن ارتباطی ندارند. چه عربستان که داعیه بسط دموکراسی در سوریه دارد و چه معارضانی چون «جیش الاسلام» و «احرارالشام» و ... .

تروریست‌ها پس از اینکه سوریه را به یک خرابه تبدیل کردند، شاهد پیشروی ارتش و گروههای مقاومت به آخرین مناطق تحت اشغالشان هستند و در این وانفسا، مسأله آوارگان و مسائل انسانی، آخرین ابزاری است که سعی دارند از آن استفاده کنند.