تفاوتی بزرگ با دوره‌های پیشین؛ جشنواره فجر به خودش احترام می‌گذارد
در اوضاع و احوالی که گمانه زنی درباره راه یابی فیلم های جدید به آثار بخش مسابقه جشنواره فجر به اوج خود رسیده بود بلاخره یه موضع گیری قاطعانه از سوی دبیرخانه جشنواره نشان داد این بار قرار نیست قاعده و قانون ها تحت تاثیر رفاقت، ریش سفیدی و فشار قرار گیرد.
سرویس فرهنگی فردا- سید مهدی نظام الدین ؛ در اوضاع و احوالی که گمانه زنی درباره راه یابی فیلم های جدید به آثار بخش مسابقه جشنواره فجر به اوج خود رسیده بود بلاخره یه موضع گیری قاطعانه از سوی دبیرخانه جشنواره نشان داد این بار قرار نیست قاعده و قانون ها تحت تاثیر رفاقت، ریش سفیدی و فشار قرار گیرد.
روز گذشته انتشار یک خبر از سوی دبیرخانه جشنواره بین المللی فیلم فجر تمام گمانه زنی های رسانه ای درخصوص راه یابی آثار جدید به بخش مسابقه جشنواره فجر را بی اعتبار کرد. سیمون سیمونیان مدیردبیرخانه سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر درباره فیلم های رسیده به دفتر دبیرخانه جشنواره عنوان کرد: «ظرفیت آثار بخش های مختلف جشنواره فیلم فجر تغییری نخواهد کرد و هیچ فیلمی به هیچ بخشی اضافه نخواهد شد . »
سوای رفتار حرفه ای برگزار کنندگان جشنواره برای کاهش فشارهای خلاف قاعده که در عدم اعلام اسامی هیئت انتخاب نیز به چشم خورد، اهمیت این موضع گیری وقتی بیشتر مشخص می شود که سری به خروجی رسانه ها بزنیم و با حرف و نقل های متعدد کارگردان ها و تهیه کننده هایی مواجه شویم که آثارشان مقبول هیئت انتخاب نیفتاده و از قافله جا مانده اند. در این میان بازیگران سرشناس نیز حاضرند که اتفاقا دست روانی به نامه و شکوائیه نویسی هم دارند. حتی تهیه کننده ای با پنج فیلم هم هست که هیچ کدام از کارهایش راهی به آشیانه سیمرغ نیافته اند.
افراد معدودی هستند که لااقل در فضای عمومی و اظهار نظر خود به روال جشنواره و قاعده انتخاب آثار احترام گذاشته باشند. اما بسیاری از مطالب و اخبار بوی فشار به دبیرخانه و دبیر جشنواره استشمام می شود. طبیعتا بخشی از این اتفاق تلاش حاصل مشاورین رسانه ای و روابط عمومی فیلمها است که خودشان در رسانه هایی مشغول کار هستنند.
چنین فشارهایی هرچند ریشه در بی قاعدگی و خلاهای قانونی سینمای کشور دارد؛ اما عدم پایبندی مدیران دوره های گذشته جشنواره فجر به قواعد وضع شده از سوی خودشان به اسم انعطاف پذیری، طی سالها به این مسئله دامن زده است تا هرکسی را به این نتیجه برساند که می تواند برای راهیابی فیلم مورد علاقه یا محل انتفاع خود به جشنواره فیلم فجر از ابزارهایی غیر از آنچه اعلام شده اقدام کند.
لابی پدرخوانده ها، واسطه کردن خوشنام ها، نامه نگاری های عیان و آشکار، سفارش گرفتن ها و حتی رایزنی در سطح وزرا و دفتر رئیس جمهور، انواع اعتراض ها و حتی تهدید به تحریم جشنواره اهرم های فشاری است که سابقه آنها در دوره های مختلف جشنواره برای برخی فیلمها به چشم می خورده و می خورد. در مقابل همه اینها مهمتر از هرچیز ایستادگی دبیر جشنواره و احترامی است که جشنواره فیلم فجر برای خود قائل است. مسلما درجه این احترام پیش از هرکس دیگر در دستان متولیان فیلم فجر است و یادآور آن مثل قدیمی که: «حرمت امامزاده به متولی آن است.»
سیمونیان در بخش دیگری از صحبت خود گفته است: «چنانچه نسخه نهایی اثری در زمان مقرر به دبیرخانه نرسد درباره جابجایی اثری دیگر تصمیم گیری می شود اما تاکید می کنم ظرفیت بخش های مختلف جشنواره تغییری نخواهد کرد . »
شاید همین جمله نقطه گریزی باشد که گمانه زنی های رسانه ها و جستجوی خبرنگاران درباره وضعیت فیلمها را از «کدام فیلم به جشنواره افزوده می شود؟» به سوی «کدام اثر به جشنواره نخواهد رسید؟» سوق دهد. بلاخره در روزهای منتهی به جشنواره هر جلوتر برویم گفتگو درباره این آثار جذابیت بیشتری میابد. به خصوص که بسیاری از آثار هنوز در حال طی مراحل فنی است و برخی دیگر حتی پلان های تصویر برداری نشده هم پیش رو دارند!