ائتلافی برای رای نیاوردن

یعنی اصلا نام ائتلاف برازنده این لیست نیست، همگرایی برخی احزاب، گروه‌ها و افراد است. اینکه احزاب و گروه‌هایی با عقاید، افکار و سلایق متضاد دور هم بنشینند تا مجلس بهتری داشته باشیم فی نفسه امر مذمومی نیست؛ اما وقتی بر سر میز بخواهی در مورد سر لیستی کسی حرف بزنی که از منظر قسمی حتی صلاحیت حضور در مجلس را هم ندارد که بخواهیم از او حمایت کنیم و در لیست مورد حمایت باشد در حالی که گروهی دیگر برای انکه او سرلیست باشد چانه می‌زنند، مساله خیلی فرق می‌کند. اما چه شده است بر خلاف تمام انتخابات‌های گذشته هنوز هیچ کس زیر میز وحدت نزده است. جواب این سوال را باید در انتخابات ۹۲ جست آنگاه که گروهی از اصولگرایان ائتلافی سه نفره تشکیل دادند و در تضمین ائتلاف گفتند اگر به این معاهده پایبند نبودیم در مسلمانی‌مان شک کنید و اخرالامر هر سه کاندیدا شدند عهد شکستند و هیچ کدام به نفع ائتلاف و کاندیدای ان انصراف نداد و اگر انصرافی هم رخ داد پس از استفاده از تمام فرصت‌های تبلیغی و هنگامی که بر اساس نظرسنجی ‌ها محرز شد که شانسی متصور نیست و ماندن ممکن است خاطره کروبی در رقابت با آرا باطله را زنده کند؛ لذا در بیانیه ای به نفع کاندیداهای اصولگرا و نه اعضا ائتلاف مذکوراعلام انصراف شد. پس از انتخابات بسیاری براین عقیده بودند که آنچه موجب شکست ائتلاف شد ماموریت یکی از نامزدها از جانب جناح رقیب برای به ثمر ننشستن ائتلاف بوده است. از سوی دیگر محسن رضایی و سعید جلیلی نیز در عرصه انتخابات حضور داشتند. و نهایت هم آن شد که نباید می‌شد. اصولگرایان هم در آسیب شناسی علت شکستن شان به این نتیجه رسیدند که جلیلی چون بدون اجازه بزرگان اصول‌گرا کاندیدا شد و اصولگرایان از آمدنش خوشحال نشدند و دست رد به سینه پایداری برای حمایت از خود نزد پس علت شکست اصول‌گراهاست. این روزها جماعتی از اصول‌گراها به نمایندگی از حزب، گروه، قبیله به همراه نامزدان شکست خورده انتخابات‌های ریاست جمهوری مشغول همفکری برای انتخابات آتی هستند. محسن رضایی که خود روزگاری سودای ریاست جمهوری داشت و هم حامیانش در در ده‌ها حزب و تشکل جبهه ایستادگی را در انتخابات گذشته راه انداخته بودند با سهمی حداقلی به اردوگاه اصولگرایان پیوسته‌اند تا جنس ناجور اصول‌گرایان ناجورتر شود. هرچند تاکنون از تمام اضلاع اصول‌گرایی صدای وحدت بلند است لیکن باید منتظر شد و دید این جماعت هنگامی که به تعیین مصادیق می‌رسند نیز همین‌گونه در رسای وحدت سخت می‌گویند یا نه! اگر چهره‌های رای نیاور انتخابات‌های گذشته به نفع وحدت اصول‌گرایان ثبت نام نکرده‌اند باید منتظر ماند و دید چهره‌هایی که امید و سابقه رای اوری‌شان هست حاضرند به نفع چهره‌ رای آور دیگر با افکار و سلایق متفاوت کنار بکشند تا وحدت شکل بگیرد. وحدت شکنان انتخابات گذشته مجلس و عهدشکنان ریاست‌جمهوری نیز تا آخر بر ائتلاف مصمم می‌مانند یا خیر؟ که اگر چنین شود تنها یک دلیل می‌تواند داشته باشد. ترس از رقیب. اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان در انتخابات ۹۲ درس گذشت برای رای نیاوردن رقیب را به اصولگرایان دادند. با تمام دلخوری‌ها و اختلافاتی که تاکنون هم در این جبهه وجود دارد هنوز از این عملکرد خود دفاع می‌کنند. چرا که توانستند از میان دو چهره که بر اساس نظرسنجی‌ها هیچ‌کدام احتمال رای اوری بالایی نداشتند به چنان وحدتی برسند که در مرحله اول کار یک سره شود. از همین روست که این روزها هم بر وحدت تاکید می‌کنند و به نظر می‌رسد حضور چهره‌های افراطی اصلاح‌طلبان در میان ثبت‌نامی ها تنها از جهت فشار بر شورای نگهبان از باب گستردگی تعداد رد صلاحیت‌هاست و خود بهتر می‌دانند که عملکردشان در جریان فتنه و عدم مرزبندی شان با ضدانقلاب در بسیاری موارد دیگر آن‌ها را برای حضور در مجلس فاقد صلاحیت کرده‌ است. برای همین بارها اعلام کرده‌اند که به دنبال مدل مجلس پنجم هستند به این امید که اکثریت در دست اصولگرایان نباشد و این مجلس محللی شود برای بازگشت آن‌ها به مناصب سیاسی. از همین رو هست که چهره های متفاوت اصول‌گرا هنوز بر سر رسیدن به الگویی برای لیست واحد مشغول مذاکره‌اند تا باز هم قافیه را به ائتلاف اعتدالیون و اصلاح‌طلبان نبازند.