این کار اجابت دعا را قطعی می کند

قدس آنلاین: اگرچه دعا و حال خوش داشتن برای صحبت با خدای متعال و اظهار عجز و نیاز و درخواست به محضر او، زمان و مکان نمی شناسند و در هر حالی برای انسان ممکن است اما به تصریح روایات رعایت برخی از آداب بر تاثیر ادعیه و نیز افزایش احتمال اجابت آنها اثرگذار است. از این رو، در روایات بر پافشارى كردن و اصرار در دعا و انتظار اجابت مکرر سفارش شده است.‏ حضرت صادق (ع) فرموده اند: «همانا چون بنده دعا كند خداى تبارك و تعالى در كار حاجت او است مادامى كه آن بنده شتاب نكند.» مجلسى (ره) گويد: يعنى مادامى كه شتاب در آن را نخواهد كه اگر تأخير در اجابت آن شد نوميد گردد و در نتيجه از خداوند روگردان شود و پندارد كه چون تأخير در اجابت شده خداوند دعايش را مستجاب نفرمايد، يا معناى كلام حضرت عليه السلام اين است: مادامى كه آن بنده در دعا شتاب نكند و بدان اعتنا نكرده و بدون پافشارى و اصرار در اجابت آن به دنبال كار خود رود چنانچه ظاهر خبر دوم است. و نيز آن حضرت (ع) فرمودند: «همانا بنده چون شتاب كند و براى كار (هاى) خود برخيزد (و به دنبال كار خود رود) خداى تبارك و تعالى فرمايد: «آيا بنده من نداند كه به راستى منم آن خدائى كه‏ حاجت ها را برآورم.» وليد بن عقبه هجرى گويد: شنيدم حضرت باقر (ع) فرمودند: «به خدا سوگند هيچ بنده‏اى در دعا پافشارى و اصرار به درگاه خداى عز و جل نكند جز اينكه حاجتش را برآورد.» و نیز از حضرت صادق (ع) است که فرموده اند: «همانا خداى عز و جل خوش ندارد كه مردم در انجام حاجت به همديگر اصرار كنند ولى براى خودش آن را دوست دارد، خداى عز و جل دوست دارد كه از او درخواست شود و آنچه نزد او است خواهش شود.» همچنین، حضرت باقر (ع) می فرمایند: «نه به خدا سوگند هيچ بنده‏اى به درگاه خداى عز و جل اصرار نورزد جز اينكه خداوند دعايش را مستجاب كند.» جالب آنکه در روایات اهل بیت (ع) نسبت به نام بردن حاجت در دعا نیز تاکید شده و این مهم از عوامل تاثیر در اجابت معرفی می شود. ابو عبد اللَّه فراء گويد: حضرت صادق (ع) فرمودند: «خداى تبارك و تعالى مي داند كه بنده‏اش چه مي خواهد هر گاه به درگاهش دعا كند، ليكن دوست دارد كه حاجت ها به درگاهش شرح داده شود پس هر گاه دعا كردى حاجتت را نام ببر.» و در حديث ديگرى گويد: كه حضرت (ع) فرمودند: «خداى عز و جل حاجت تو را مي داند و نيز داند كه تو چه خواهى ولى دوست دارد كه حاجت هاى (خود را) به درگاه او شرح دهى.» جالب آنکه دعا در پنهان و آشکار نیز با یکدیگر از نظر اجر و پاداش متفاوتند. چنان که حضرت رضا (ع) فرمودند: «دعاى بنده در پنهانى يك دعايش برابر با هفتاد دعاى آشكار است.» و در حديث ديگر است كه: «يك دعائى كه در پنهانى كنى بهتر است نزد خداوند از هفتاد دعا كه آشكار كنى.» مجلسى (ره) گويد: اين دو حديث دلالت كند بر اينكه پنهان كردن دعا بهتر از آشكار كردن آن است، و اينكه دعاى در پنهانى برابر است يا بهتر است از هفتاد دعاى آشكار در صورتى كه آشكار كردن آن مشوب به رياء و سمعه نباشد و گر نه ميان آنها نسبتى نيست.