زندگی در دژها

دژها یا به تعبیری قلعه ها، در زمان های قدیم بیشتر با ذهن مخاطب آشنا بودند و پیشینیان فضای درون و حالات آن را راحت تر درک می کردند. در کنار عظمت این سازه ها، امنیت و آرامشی که برای افراد درون آن به ارمغان می آوردند، بزرگ ترین دست آوردشان بوده است و بیش از هر چیزی اعم از رنگ و شکل این دژها، مهم آرامش خاطری بود که داخل این دژها حاصل می شد. در روایات از زنی که ازدواج کرده باشد با تعابیری مثل «أحصنت الزّوجه» یاد می شود. زن هنگامی که ازدواج می کند به همسرش پناه می برد و در سایه محبت او پناه می گیرد و آرامش را تجربه می کند. همان طور که در گذشته همه نمی توانستند وارد دژ شوند و از امکانات آن استفاده کنند، امروزه هم خیلی ها نمی خواهند یا نمی توانند از موهبت الهی ازدواج استفاده کنند و در کنار یکدیگر به آرامش برسند. ازدواج کردن در خودش آرامش و حضور در آن دژ ایمن روحی را دارد؛ چیزی که در تعبیر قرآن « لِتَسکُنوا إلیها» است و این آرامش، در قالب زندگی خانوادگی و با همسر است و در زن و مردی که برای هم دیگر ساخته شده اند. حالا این روزها خیلی ها این حرف ها را یا نادیده می گیرند یا نمی خواهند که ببیند. ازدواج را مساوی با از بین رفتن آرامش و زیر سوال و جواب رفتن می دانند. همه جا هم این ها را به شوخی یا به جدی بیان می کنند اما واقعا از آیاتی مانند «وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ»، و از نشانه های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا درکنار آنان آرامش یابید و در میانتان مودت و رحمت قرار داد در این نشانه هایی است برای گروهی که تفکر می کنند» خبر ندارند یا تا به حال آن ها را نشنیده اند؟ عامدانه یا غیر آن، مردستیزی و زن ستیزی در جامعه رواج پیدا می کند و در دعواها هم به همان ها اشاره می شود و زندگی که می توانست مایه آرامش باشد، زن و مرد به هم پناه ببرند و در کنار هم به اوج زندگی معنوی و مادی برسند با حرف هایی از این جنس به بیراهه می روند. منبع: همشهری دو