آل سعود و این وزیر تازه کار

عادل الجبیر، وزیر امورخارجه عربستان سعودی، بار دیگر ترمز برید و گفت: ایران از رفع تحریم‌ها برای «بهبود شرایط اقتصادی» خود استفاده کند نه «سیاست‌های خصمانه» در منطقه. وی این سخن را شنبه نهم آبان در همایش امنیتی منامه پایتخت بحرین گفت. نکته دیگری در اظهارات وزیر خارجه عربستان در همین همایش وجود دارد که ریشه این ترمز بریدن وی را برملا می‌کند.

عادل الجبیر در ادامه سخنرانی خود افزود: «گفت وگوهای اخیر وین، هیچ تغییری در موضع ریاض مبنی بر لزوم برکناری آقای اسد از قدرت نداده و مطلوب این است که او همین بعد از ظهر برود. هرچه زودتر بهتر».

آنچه وزیر امور خارجه عربستان درباره اجلاس وین و ماندن یا نماندن بشار اسد در قدرت گفته نشان می‌دهد وی بیانیه 9 ماده‌ای وین را یا نخوانده و یا برای مصرف داخلی آن را طبق میل خود تفسیر کرده است. این بیانیه که موضع کلیه کشورهای شرکت کننده در اجلاس وین به حساب می‌آید، نه تنها خواستار کناره‌گیری اسد از قدرت نشده بلکه خواستار باقی ماندن کلیه نهادهای دولتی سوریه یعنی رئیس جمهور، دولت، دستگاه امنیتی، ارتش و حتی حزب بعث شده است. با توجه به این بیانیه و صراحتی که در مورد ضرورت باقی ماندن نهادهای دولتی سوریه دارد، آقای عادل الجبیر با سخنان رویائی و بی‌پایه خود، آب در هاون می‌کوبد. او می‌گوید: «مطلوب اینست که اسد همین بعد از ظهر برود» و لابد تصور می‌کند کشورهای شرکت کننده در اجلاس وین نیز به این فرمان او عمل می‌کنند و رئیس‌جمهور سوریه را طبق خواست او ظرف چند ساعت کنار می‌گذارند!

علت اینکه وزیر خارجه عربستان در اوهام سیر می‌کند اینست که او از تجربه کشورداری بی‌بهره است و نمی‌داند که در معادلات سیاسی منطقه و جهان، برای دولت عربستان جایگاهی که بتواند درباره ماندن یا نماندن یک دولت دیگر تصمیم بگیرد وجود ندارد. آقای عادل الجبیر، هنگامی که در آمریکا به عنوان سفیر عربستان فعالیت می‌کرد، با دلارهای نفتی افراد را می‌خرید تا هر طور که او می‌خواهد حرف بزنند و عمل کنند. بعد از آنکه او بر صندلی وزارت خارجه عربستان تکیه زد، با همان محاسبه که از آمریکا در ذهن داشت برای منطقه خاورمیانه هم نقشه کشید. او تصور می‌کند با پول و یا زور می‌تواند مردم یمن را تسلیم اراده آل سعود کند، با دلارهای نفتی می‌تواند تروریست‌های تکفیری را بر سوریه حاکم کند و در عراق و بحرین و هر کشور دیگر به هرچه بخواهد برسد! از زمان وزارت عادل الجبیر، تهاجم نظامی عربستان به یمن شروع شد و اکنون که 7 ماه از آن گذشته، آنچه عاید آل سعود شده اینست که حتی نهادهای بین‌المللی از قبیل سازمان عفو بین‌الملل اعلام کرده‌اند که سران عربستان مرتکب جنایت جنگی شده‌اند. بمباران‌های شدید و مداوم شهرها و روستاهای یمن نه تنها آل سعود را به خواسته‌هایش نرساند، بلکه آنها را که عنوان خادم‌الحرمین الشریفین بودن را یدک می‌کشند، عناصری جنایتکار که خانه‌های مردم مظلوم و مسلمان یمن را بر سرشان خراب می‌کنند، مساجد و بیمارستان‌ها و مدارس را ویران می‌کنند و کودکان را جلوی چشمان مادرشان به خاک و خون می‌کشند معرفی کرده است. در نهایت نیز مردم یمن راه استقلال را بر تسلیم شدن در برابر زورگویان سعودی ترجیح می‌دهند و برای آینده کشورشان خود تصمیم می‌گیرند و آنچه برای آل سعود می‌ماند، ثبت شدن نام آنها در تاریخ به عنوان جنایتکاران جنگی و مسلمان کشانی است که برای گسترش قلمرو قدرت و نفوذ خود مرتکب زشت‌ترین جنایات شده‌اند.

وزیر خارجه عربستان علاوه بر این، ایران را به قاچاق اسلحه و ارسال آن به بحرین و عربستان نیز متهم کرده است.

این اتهام، بسیار بیش از آنچه در تصور بیاید مضحک است. جمهوری اسلامی ایران با شفافیت کامل درباره بحرین، شیعیان عربستان و بحران سوریه و یمن و سایر کشورها موضع‌گیری کرده و تلاش می‌کند ناامنی‌هائی که عربستان با حمایت از تروریست‌ها و خاندان دیکتاتور آل خلیفه و سایر شیوخ منطقه در این کشورها پدید آورده مقابله کند و این کشورها را به ثبات برساند. این اقدام جمهوری اسلامی ایران از آنجا که به زیان رژیم صهیونیستی و قدرت‌های استعماری غربی به ویژه آمریکاست خوشایند دولت عربستان نیست و طبیعی است که آنها را عصبانی کند. سران دولت سعودی از جمله وزیر خارجه تازه کار این کشور باید بدانند که جبهه مقاومت در منطقه به پیروزی‌های بزرگی خواهد رسید و اگر آل سعود در موضع خود درباره مسائل منطقه تجدیدنظر نکنند در آینده‌ای نزدیک بیش از این عصبانی خواهندشد، عصبانیتی که سودی برای آنها نخواهد داشت.

بدین ترتیب، با توجه به اینکه عادل الجبیر با ندانم کاری‌های خود، آل سعود را به لبه پرتگاه برده و اعتبار و حیثیتی برای دولت سعودی نگذاشته، آیا بهتر نیست عقلای قوم در عربستان درباره ادامه کار او تجدیدنظر کنند؟