اختلال آفازی چیست؟
مجید سلطانی اظهار کرد: یکی از مخربترین و ناراحتکنندهترین ناتوانیهای گفتاری، اختلال آفازی است. اختلال آفازی یک اختلال اکتسابی زبان است. آفازی به فقدان نسبی یا کامل استفاده از زبان گفته میشود و ممکن است به دنبال سکته، ضربه به سر یا دیگر بیماریهای عصبشناختی به وجود آید.
کد خبر :
443312
یک متخصص گفتاردرمانی یکی از مخربترین و ناراحتکنندهترین ناتواناییهای گفتاری را اختلال "آفازی" خواند. مجید سلطانی اظهار کرد: یکی از مخربترین و ناراحتکنندهترین ناتوانیهای گفتاری، اختلال آفازی است. اختلال آفازی یک اختلال اکتسابی زبان است. آفازی به فقدان نسبی یا کامل استفاده از زبان گفته میشود و ممکن است به دنبال سکته، ضربه به سر یا دیگر بیماریهای عصبشناختی به وجود آید. وی افزود: در بیشتر افرادی که دچار اختلال آفازی میشوند، ضایعه در قسمتهایی از نیمکره چپ مغز ایجاد شده است. سلطانی عنوان کرد: آفازی اغلب به طور ناگهانی رخ میدهد و بیمار آفازیک، کلام خود را بصورت نادرست ادا کرده یا کلام دیگران را درک نمیکند. در بیشتر موارد، آفازی به دنبال سکته بوجود میآید که در اثر آن، مرکز زبان در مغز دچار آسیب میشود. وی ادامه داد: اگرچه علایم و نشانههای آفازی ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد، اما آنچه که در تمام بیماران آفازی ثابت است، مشکلات و محرومیتهایی است که افراد مبتلا در برخورد با مشکلات ارتباطی دارند. این متخصص گفتاردرمانی اظهار کرد: از جمله عوامل موثر در ایجاد آفازی میتوان به تنش و استرس بالا،
دیابت، کلسترول بالا، فشار خون بالا، مصرف سیگار و مصرف زیاد موادی مانند الکل، چربی و نمک اشاره کرد. سلطانی افزود: قبل از هر چیزی باید تعیین کرد که آیا بیمار دچار اختلال آفازی است یا خیر و سپس به تعیین نوع آن پرداخت. همچنین باید به حرف زدن بیمار گوش داده شود، اگر بیمار واضح صحبت میکند، ضایعه در قسمت خلفی است و اگر حرف زدن بیمار سلیس نیست ضایعه در قسمت قدامی قرار دارد. وی عنوان کرد: تصویربرداری عصبی یکی از مهمترین راههای تشخیص نوع آفازی است. سلطانی در توضیح چگونگی درمان اختلال آفازی گفت: در برخی موارد اگر آسیب وارد آمده به بیمار جزئی باشد، اختلال به طور کامل و بدون هیچ درمان خاصی بهبود مییابد، اما در بیشتر موارد، آفازی به سرعت و به طور کامل بهبود نمییابد و در حالی که برخی مشکلات بیمار مبتلا به آفازی در یک دوره، بهبودی خود به خودی دارند و برخی از تواناییها به صورت خود به خودی بهبود مییابند، اما برخی از ناتوانیها همچنان برای فرد باقی میماند که در این گونه موارد، گفتاردرمانی میتواند مفید باشد.