سیاست بازی با الفاظ برای فراموش شدن یک واقعیت

سرویس سیاسی فردا: اعضای تیم مذاکره کننده بعد از توافق وین همواره مدعی هستند که ماحصل مذاکرات یک توافق برد - برد برای طرف ایرانی و آمریکایی بوده است. هفته گذشته رئیس‌جمهور پا را از این فراتر گذاشت و نتیجه مذاکرات را 3 به 2 به نفع ایران توصیف کرد.

هرچند اظهارات تیم مذاکره کننده و رئیس‌جمهور در همین دو عبارت نیز دارای اختلافات فاحشی است اما قصد داریم از زاویه‌ی دیگری به امکان بازی برد- برد میان ایران و غرب نگاه کنیم.

اهل منطق معتقدند در عالم ممکنات جمع نقیضین محال است. برای بیشتر مردم تناقض میان منش و روش جمهوری اسلامی و غرب یک امر بدیهی و پذیرفته شده است. در واقع جمهوری اسلامی زاییده و محصول تفکر مخالف با نظام استکباری حاکم بر روابط بین کشورها در جهان است. قطعا نظم حاکم بر نظام بین‌الملل با شرایط فعلی مورد پذیرش تفکر ایدئولويیک انقلاب اسلامی نیست. از طرفی نیز نمی‌توان این واقعیت را تکذیب کرد که ایالات متحده و 5 کشور دیگر مذاکره کننده با ایران نقش مهمی را در استقرار و تثبیت نظم فعلی جهانی ایفا می‌کنند.

هر چند شیوه حاکم بر روابط میان کشورها در جهان امروز تعبیر به نظم نوین جهانی می‌شود اما قوانین حاکم بر این انضباط تصنعی تامین کننده منافع اقلیت صاحب قدرت است. اصولا انقلاب اسلامی پذیرش چنین نظمی را نه در شان بشر می‌داند و نه اصولا به آن اعتقادی دارد.

مهمترین ویژگی دنیای معاصر و نظم حاکم بر آن وجود معیارهای دوگانه در برخورد با کشورهاست. هرچند ظاهرا دولت اوباما امروز سیاستی به ظاهر متفاوت را با جرج بوش اتخاذ کرده است اما در بعد نظری پایبند به همان ادبیات خودی و غیرخودی رئیس‌جمهور سابق آمریکاست. تنها تفاوت اوباما با بوش در تاکتیک دستیابی به اهداف است.

همان‌طور که بارها و بارها مقامات آمریکایی همچون خود اوباما و جان کری مطرح کرده‌اند اصولا روش استفاده از ابزار نظامی در مقابل با ایران کارآمد نیست والا قطعا ایالات متحده هزینه تبلیغی و سیاسی مذاکره با ایران پذیرا نمی‌شد.

استراتژیست‌ها از همان روزهای اول دوران ریاست جمهوری اوباما به نتیجه رسیدند که استفاده از تاکتیک نظامی‌گری علیه ایران تبعات سنگینی برای ایالات متحده به همراه دارد و قطعا آمریکا و شرکای منطقه‌ای این کشور از چنین اقدامی ضرباتی را پذیرا خواهد بود که منافع بلند مدت این کشور را با چالش روبرو می‌کرد لذا اوباما از همان لحظات نخست تغییر تاکتیک مواجهه با ایران را در دستور کار قرار داد.

اگر واقعا توان استفاده از قدرت نظامی خود را داشت تا همین چند روز پیش طبق ماده 42 فصل هفتم منشور ملل متحد از مشروعیت لازم برای چنین اقدامی برخوردار بود.

دموکرات‌ها در آمریکا رگ خواب عناصر شبه لیبرال خود در سایر کشورها را به‌خوبی بلد هستند و وقتی نتوانند سیاست مشت آهنین خود را در مقابل کشوری به نمایش گذرانند قطعا با ابزار مذاکره تلاش می‌کنند تا در خطوط دشمن مدنظر شک و تردید ایجاد کنند و با "هیپنوتیزم توافق" اهداف خود را با نیابت گرفتن و سوء استفاده از قوانین و سازمان‌های بین‌المللی محقق نمایند.

با چنین اوصافی وقتی اعضای تیم مذاکره کننده از توافق با عنوان بازی برد - برد یاد می‌کنند حقیقتا یکی از اصول کاملا اثبات شده عقلی یعنی جمع‌ناپذیری نقیضین را زیر سوال می‌برند.

دشمنی میان ایران و آمریکا بر سر فعالیت هسته‌ای صلح‌آمیز ایران آغاز نشده است که با توافق هسته‌ای به پایان برسد. تفاوت ایدئولوژی میان ایران و غرب روزی عرصه منازعه را به زمین هسته‌ای می‌آورد و روزی دیگر موضوع حقوق بشر و حمایت از مردم مظلوم منطقه را تعبیر به حمایت از تروریسم می‌کند.

زمانی که ایران بابت برنامه هسته‌ای صلح آمیزش باید به شش کشور دارای بیش از 90 درصد تسلیحات هسته‌ای جهان توافق کند نمی‌توان آنچه در وین به دست آمده را نه دارای ضمانت اجرایی دانست و نه تعبیر به یک توافق برد - برد کرد. چرا که در تمام تار و پود تفکر دو طرف منازعه تناقض موج می‌زند و چنین تناقضی هرگز عقلا و منطقا به برد دو طرف منجر نخواهد شد.

در ثاني منطقا با توجه به اينكه سياست‌ها‌ي ایران و غرب ١٨٠درجه زاويه داشته و دارد لذا فرض اينكه در توافقي خطوط قرمز غرب و خطوط قرمز ما تواما با هم رعايت شده باشد به گفته مقامات دو طرف؛ محال است.

از سویی آقای رئیس‌جمهور که به دلیل تسلط بر علوم پایه حوزوی نتوانسته چنین مغلطه‌ای را هضم نماید تلاش می‌کند از پیروزی 3 بر 2 به نفع ایران صحبت کند که این منطق نیز به‌دلیل آنکه بازی تماما در زمین ایران جریان داشته غیرمنطقی و مضحک است.

امروز شاید دوباره لازم باشد به همگان یادآوری شود هدف نظام از مذاکرات هسته‌ای با غرب اثبات پایبند نبودن طرف غربی است والا هر تعبیری که به دلیل اهداف سیاسی به‌دنبال پیروز نشان دادن توافق است خیلی زود رنگ پاییزی به خود می‌گیرد، پیش‌بینی که نشانه‌های آن هنوز دو هفته از توافق وین نگذشته خود را در اظهارنظرهای طرف آمریکایی و اروپایی نشان می‌دهد.