"پرستار" هم نیازمند به پرستاری است

وقتی بیماری برای درمان به بیمارستان مراجعه می کند، بیشترین کسی که در طی درمان او را همراهی می نماید، پرستار است. پرستاران به عنوان درمانگران و مراقبان بیمار نقش مهمی را در ایجاد شادی، درمان برعهده دارند. اما بسیاری از خدمات این قشر زحمتکش از سوی مسئولین دیده نمی شود و همین مساله، مشکلاتی را برای آنها فراهم می کند. بسیاری از مشاغل کمتر مسائل اخلاقی و انسانی را مورد توجه قرار می دهند. یکی از مشاغلی که بیشترین برخورد را با مسائل حیاتی، اخلاقی دارد، شغل پرستاری است. پرستاری در حقیقت مراقبت و نگهداری از بیمار می باشد. تاریخچه این شغل به دوره عاشوریه و مادها باز می گردد. در ان زمان برای پرستار بودن معیارهای خاصی از جهت پاکی چشم و … در نظر می گرفتند. در زمان معاصر علاوه بر فضیلت هایی مانند صبوری و اخلاقیات مثبت، بر داشتن دانش درمان بیماری نیز تاکید می شود. در حقیقت این گروه در میان کادر درمانی بیماران همراه پزشکان فعالیت می کنند، اما آنها با مسائل و مشکلاتی روبرو هستند که در زیر به گوشه ای از آنها از زبان خودشان اشاره می کنیم. تفاوت از زمین تا آسمان سارا کشاورز زن ۳۶ ساله و مشغول به کار پرستاری در بیمارستان کودکان تهران است. وقتی از او در مورد کارش سوال می کنیم می گوید که همیشه ما پرستاران از دید مردم به دید یک آمپول زن به شمار می آییم، در حالیکه خیلی از ما به دلیل تجربه کردن موارد گوناگون درمان اطلاعات مان به اندازه پزشکان عمومی است و می توانیم مانند انها کار درمانی انجام دهیم. من نمی گویم ما را پزشک خطاب کنند بلکه به دلیل اسم شغل، به فرد بی احترامی نکنند و به اظهار نظراتمان اهمیت بدهند. صدیقه کاهه زن ۳۷ ساله و پرستاری که به دلیل زایمان اش مجبور شده تا شغل اش را برای مدتی کنار بگذارد می گوید: مهمترین مشکل من در کار، تداخل ساعت های شیفتم با زمان بیکاری و خانه ماندن شوهرم بود. البته او هم مانند من بعضی شب ها در محل کارش شیفت بود، اما وقتی زمان شیفت من و همسرم بهم می خورد با مشکل مواجه می شدم چون باید یا یکی از همکارانم را راضی می کردم جای من بایستد یا باید همسرم را راضی می کردم. از طرفی به دلیل زیاد بودن زمان کاری ام، نمی توانستم بچه دار بشوم البته یکی دوبار بار دار شدم ولی به دلیل فشار کاری بچه را سقط کردم که دکتر این بار برایم استراحت مطلق نوشته و من در حال طی درمان آن هستم. سمیه عابدی پرستار ۲۸ ساله بیمارستان دولتی می گوید که بعد از طرح تحول درمانی، بیماران بیشماری به بیمارستان ها روان شدند، در این میان ما مجبور شدیم زمان زیادی را صرف بیماران کنیم در حالیکه تعداد ما جواب گوی بسیاری از آنها نبودو همین خستگی زیاد را برای ما به همراه داشت. کامران سجادی مرد ۲۹ ساله پرستار بیمارستان دولتی می گوید که از زمانی که طرح تحول انجام شده، میان کادر درمانی تقسیم بندی اتفاق افتاده است به این صورت که پزشکان در این نظام تحول حقوق بیشتری دریافت می کنند در حالیکه ما پرستاران که از قبل هم حقوق کمی داشتیم اکنون با افزایش فشار کاری همچنان حقوق کم دریافت می کنیم. حقوقی که جوابگوی مخارج زندگی با توجه به شرایط فعلی نیست. در حقیقت تفاوت حقوق ما با پزشکان تفاوت از زمین تا آسمان است. برای همین ما مجبور می شویم دو الی سه شیفت کار کنیم و بسیاری از همکاران مرد من از دیدن فرزند و خانواده خود محروم هستند. محمد احمدی پرستار ۳۲ ساله بیمارستان خصوصی می گوید که در طی ۶ سال زندگی ام کمتر توانستم روزهای تعطیل و اعیاد در کنار خانواده ام باشم و همین مساله باعث ایجاد اختلاف و مشکل در زندگی متاهلی ام بوده است. فاطمه طباطبایی پرستار ۴۵ ساله بیمارستان کودکان می گوید که مهمترین مساله ای که ما پرستاران با آن مواجه هستیم، نبودن امنیت در کارمان است. اگر مشکلی در محیط کار پیش بیاید، وقتی کادر درمان را مورد سرزنش قرار می دهند بیشترین انگشت اتهامات به سوی پرستاران می باشد و کمتر کسی پزشکان را مسئول می داند. در نتیجه ما پرستاران همواره استرس درمان بیماران را داریم و نگران اختلالات کاری هستیم. همین مساله صدماتی جسمی مانند واریس، کمر درد و حتی فراموشی درمان بیماری های خودمان را به همراه دارد. پرستار، یار بیمار در مسیر درمان وقتی بیماری برای درمان به بیمارستان مراجعه می کند، بیشترین کسی که در طی درمان او را همراهی می نماید، پرستار است. پرستاران به عنوان درمانگران و مراقبان بیمار نقش مهمی را در ایجاد شادی، درمان برعهده دارند. اما بسیاری از خدمات این قشر زحمتکش از سوی مسئولین دیده نمی شود و همین مساله، مشکلاتی را برای آنها فراهم می کند. مهری سادات موسوی دانشجوی دکترای جامعه شناسی و پژوهشگر مسائل اجتماعی در خصوص پرستاران این چنین می گوید که امنیت شغلی یکی از مباحثی است که در تمام مشاغل مورد توجه می باشد. این امنیت شامل مباحث حقوقی، شرایط استخدامی، کرامت و آینده شغلی همچنین وضعیت حقوقی آن می باشد. وقتی کسی در خصوص شغلش احساس امنیت نداشته باشد در تمام مدت به دنبال راهی برای رهایی از آن می باشد چرا که رضایت خاطر فرد از طریق کارش تامین نمی شود. پرستاران با آنکه از وضعیت کاری، سخت ترین مشاغل را دارا می باشند ولی به لحاظ امنیت شغلی در سطح پایینی قرار دارند. همین مساله اهمیت شغل را در زمینه فکری آنها کسر می کند. با همه این ها پرستاران به دلیل وجود اخلاقیات سعی بر آن دارند تا جنبه های انسان دوستانه کار خود را به درستی انجام دهند، اما این دو مساله در جهت منفی یکدیگر قرار می گیرند یا یکدیگر را خنثی می کنند یا اثر منفی عدم رضایت نسبت به شغل بر آن سایه می افکند. برای اینکه از این گروه اجتماعی خدمات بهتری به بیماران ارائه شود، لازم است تا به خواسته های آنها با توجه به توانمندی های شغلی شان تامین گردد. نحوه برخورد مسئولین پزشکی با این گروه در ایجاد منزلت شغلی و حقوقی در میان مشاغل اجتماعی نقش به سزایی دارد. بسیاری از زنان پرستار به دلیل ساعت های طولانی کار یا به دلیل شرایط سخت، دچار بیماری هایی می شوند که نیاز به درمان طولانی دارد. واریس، کمردرد و از بین رفتن اثر انگشت به دلیل استفاده مرتب از بتادین و … از این موارد است. افزایش تعداد پرستاران بیمارستان ها، تنظیم حقوق دریافتی آنها متناسب با کار درمانی پرستاران باعث می شود تا ساعت کمتری را به کار اختصاص دهند البته این ساعات کم، نسبت به گذشته بهینه خواهد بود. مسئولین بیمارستان ها و نظام پزشکی اگر با این گروه برخورد مناسبی داشته باشند و نیازهای آنان را برطرف نمایند، بسیاری از مسائل زندگی خصوصی و کاری آنها از بین خواهد رفت. منبع: تریبون مستضعفین