۴۸ ساعت همه سرکار بودیم!؟

جهان نیوز: وقتی که تیم ملی با شکست مقابل عراق از جام ملت ها حذف شد ، جو رسانه ای شدیدی برای تغییر نتیجه بازی به راه افتاد ودوپینگ بازیکن عراقی تیتر اول همه رسانه ها و علاقه مندان فوتبال شد! البته خیلی ها می دانستند این یک مسئله بیشتر شبیه لطیفه بود و نتیجه تغییر نمی کند! اما کفاشیان و دوستانش همیشگی و بعضا وامدارش از این جو رسانه ای بخوبی استفاده کردند، رئیس در مصاحبه های متوالی اش در ۴۸ ساعت گذشته بارها تیتر یک شد و از جلسات متعدد خبر داد و در نهایت با رد اعتراض ایران (مساله ای که از قبل مشخص بود) او یکه تاز میدان مظلوم نمایی شد. این هوش و استعداد علی کفاشیان را یکبار دیگر در رای گیری انتخاب ریاست فدراسیون دیده بودیم در آنجایی که باید استعفا می داد و دقیقه ۹۰ این کارو نکرد! حال هم آن چنان مظلوم شده است که انگار حق ایران قهرمانی در آسیا بوده است؟ خودمونیم بیشتر بازیکن تیم ملی از خارج اومدن، مربی تیم ملی هم خارجیه، تماشاگر ایرانی در خارج ! چه کاریه؟ چرا خود فدراسیون فوتبال رو نمی‌برن خارج ! ؟ خدا را شکر که به غیر از "بن ویلیامز" داور بازی، بهانه دیگری هم برای توجیه شکستمان پیدا کردیم. حالا می توانیم بگوییم حق ما را ندادند!؟ نخواستند پرچم ما آریایی ها در استرالیا به اهتزار در بیاید! دلشان خون است از اینکه ۸ آذر حال استرالیا را گرفتیم. آره همینه!؟ از اول هم این همه امیدوار کردن مردم شوخی زشتی بود. برخی طوری حرف می زدند که انگار همه چیز تمام است. ما رفته ایم دور بعد. خُب کره را شکست می دهیم و در فینال هم دیگر نوبت ماست قهرمان شویم! مگر می شود به همین راحتی حق پخش تلویزیونی، سیستم بلیط فروشی، استقرار تیم ها و تمرینات و … بازی ها را به هم زد؟ قدرت لابی در آسیا داریم که تمام تورنمنت را واژگون می کنیم... گله ای از خوش باوری عمومی نداریم. وقتی خبر خوشی نباشد بار همه اینها روی دوش ورزش پرطرفدار یعنی ( فوتبال) می افتد. پیروزی اش می شود سر به آسمان سائیدن، شکست اش می شود نومیدی ملی برای مردمی که دلخوشی ندارند! اما دوستان مطبوعاتی و ورزشی نویس ما چرا به این بهانه ها این همه دامن زدند!؟ خبررسانی با توهم آفرینی فرق دارد. با ایجاد موج روانی متفاوت است. این دو ماجرا سایه غلیطی روی همه چیز انداخت. چرا کسی تیم ملی را نقد فنی نمی کند که در طول ۳۹۰ دقیقه بازی یکبار از عمق دفاع حریف نفوذ نکردیم؟ خلعتبری یکی از بهترین بازیکنان لیگ را در تهران گذاشتیم تا مسعود شجاعی و جواد نکونام مثل همیشه بدترین کیفیت ممکن را به نمایش بگذارند. یعنی این تیم هیچ مشکل فنی نداشت؟ یعنی ما مسلط و قاطع و با برنامه بودیم برای همه دقایق؟ یعنی عراق، آلمان بود که وقتی ۱۰ نفره شدیم باید دیگر شکست می خوردیم ولاغیر؟! چطور تیم ده نفره مان در دقیقه ۱۱۰ و ۱۱۸ می توانند حمله کند و و نتیجه را عوض کند اما از دقیقه ۴۳ تا ۹۰ زیر توپ می زنند؟ خداوکیلی این هم جزو تاکتیک و برنامه ریزی و آنالیز فنی بود؟ واقعاً نمی دانیم اما کسی بداند و بگوید جویده نمی شود؟ کی روش خوب است، موفق است! با فرگوسن فالوده می خورده، احتمالاً مثل فیروز کریمی کریستین رونالدو را هم تنبیه می کرده و دور زمین می دوانده. دوست داشتنی است. به تیم ملی تعصب دارد یا دستکم خوب وانمود می کند که تعصب دارد. اما آیا همه حرف ها و انتقاد تند علیه درخشان و قلعه نوئی و ذوالفقارنسب و توهین به مربیان ایرانی زشت نبود!؟ کی روش الان مثل پادشاه قصه هانس کریستین اندرسون است که برهنه توی خیابان آمده بود و می گفتند لباس ابریشمی تنش است! هر کس هر حرف بزند متهم می شود به نفهمی، بلاهت، به کج فهمی. باور کنید خود کی روش در خلوتش به عملکرد خودش و تیمش دهها ایراد فنی می گیرد. طبیعی است. چون انسان است اما اینجا همه باید بگوئیم چه لباس ابریشمی زیبایی تن تیم ملی بود! هر کس بگوید نبود می شود نوچه قلعه نوئی. رد دستش را در خون شهلا جاهد پیدا می کنند، لابد ... چه وقت می خواهیم دست از این سیاه و سفید دیدن مطلق برداریم؟ برانکو یادتان نیست؟ بلاژویچ؟ علی دایی؟ قلعه نوئی و حتی همایون شاهرخی…. هرکدام حواریون خودشان را داشتند و البته آدم هایی که حاضر بودند کمربند انتحاری ببندند و آنها را منفجر کنند و لابد اینطور فوتبال ما قهرمان جهان می شد. فراموش نکنید مسلما مقصر اصلی کی روش نیست، اگر با این وضعیت مورینیو ، آنجلوتی و یا هر مربی بزرگی هدایت تیم ملی را بر عهده بگیرد ، با این مدیریت فوتبالی ضعیف و رابطه ای ، و فقدان برنامه ریزی ره به جایی نمی بریم. باید پذیرفت که ما برای پیشرفت فوتبال کاری نکردیم ، زیر ساخت های ما پرایراد است ، مسئولان فوتبال این کاره نیستند و تا زمانی که امثال کفاشیان، عزیز محمدی ، تاج و امثالهم در راس ارکان فوتبال ما قرار دارند فوتبال ما هیچ گونه پیشرفتی نخواهد داشت . آقایان شما به اندازه کافی مشهور شدید، دیگر از جان فوتبال چه می خواهید؟ اگر می خواهید به ورزش فوتبال لطف کنید محترمانه کنار بروید ، اجازه بدهید فوتبال نفس بکشد، فوتبال ما جان تازه ای می خواهد باور کنید شما این کاره نیستید در چندین سال اخیر جز شکست و ناکامی در همه رده های سنی چه چیزی عاید فوتبال ما شده است؟ از فوتبال ایران همیشه خبر تبانی، دوپینگ، صغرسنب فحاشی، بی احترامی و غیره شنیده می شود ، به همین جهت تماشاگران هم از استادیومها قهر کردند. راه دور نرویم تا چند سال پیش هیچ کس روی والیبال ایران حساب نمی کرد ولی با برنامه ریزی بلند مدت و سرمایه گذاری روی تیمهای پایه و بها دادن به آنان ابتدا در آسیا در رده پایه قهرمان شدیم و سپس همان جوانه به ثمر رسید و در رده بزرگسالان جواب داد به شکلی که هم اکنون از والیبال ایران به عنوان یکی از قدرتهای بزرگ دنیا یاد می شود… به هر روی، با این حال و با این بضاعت اندک، فقدان بازیکن بازی ساز (پلی میکر) همچون محمد نوری، مجتبی جباری و حتی سروش رفیعی و استفاده همزمان از دو هافبک دفاعی نکونام و آندو همان گونه که پیشتر اشاره کردیم ضربه بزرگی به تیممان زد...