ذبیح من...

تو را دادند از پیکان به جای شیر، آب اصغر عطش طی شد تلظی نه، تبسم کن، بخواب اصغر لبت خاموش بود اما گذشت از گنبد گردون زقطره قطره خونت صدای آب آب اصغر دهم تا روی خود را در ملاقات خدا زینت محاسن را زخون حنجرت کردم خضاب اصغر که دیده گل شود بر روی دست باغبان پرپر که دیده خون مه ریزد به دوش آفتاب اصغر تو خاموشی و من در نینوا چون نی نوا دارم زند با ناله خود چنگ بر قلبم رباب اصغر در این صحرا که پر گردیده از فریاد بی پاسخ تو با لبخند گفتی اشک بابا را جواب اصغر شود از شیر، شیرین کام طفل شیرخوار اما تو روی دست من از تیر گشتی کامیاب اصغر اگر چه بر سر دستم شهید آخرین گشتی تو از اول شدی بهر شهادت انتخاب اصغر تو هم خون خدا، هم زاده خون خدا هستی که در آغوش ثارالله چشم خویش را بستی به کف چون جان گرفتم تا کنم تقدیم جانانت گلویت را سپر کن تا بگیرم پیش پیکانت ذبیح من! مبادا گوسفند از آسمان آید مهیا شو که سازم در منای دوست قربانت تکلم کن، تکلم کن، بگو من آب می خواهم تلظی کن، تلظی کن، فدای کام عطشانت ز بی آبی نمانده در دو چشمت قطره اشکی که تر گردد لب خشکیده ات از چشم گریانت ز حجم تیر و حلق نازکت گردید معلومم که خواهد شد جدا از تن سر چون ماه تابانت نه ناله می زنی، نه دست و پا، نه اشک می ریزی مزن آتش مرا این قدر با لب های خندانت نفس، شعله گلو تفتیده لب تشنه عجب نبود که دود از تیر برخیزد ز سوز حلق سوزانت نگویی کس نشد همبازی ات بر گرد گهواره که دیشب تشنگی تا صبح بازی کرد با جانت به تیر دوست ای سر تا قدم عاشق تبسم کن بپر در دامن زهرا و با محسن تکلم کن الا ای تیر با من قطع کردی گفتگویش را لب من بر لبش بود و تو بوسیدی گلویش را زحلق تشنه او چشمه خون کرده ای جاری مهیا کردی از خون گلو آب وضویش را چگونه خویش را نزدیک کردی بر گلوی او گمانم دور دیدی چشم خونین عمویش را درست آن دم که حلقه تشنه او را تو بوسیدی تبسم کرد و زهرا مادرم بوسید رویش را تو از این غنچه بی آب بگرفتی گلاب و من برم در بزم وصل دوست با خود رنگ و بویش را تو مانند قلم در خون اصغر سر فرو بردی نوشتی بر روی دستم کتاب آرزویش را نه تنها کردم از خون جبین خویش را رنگین نوشتم بر جبین آسمان سر مگویش را اگر دریا شود عالم زخون آل بوسفیان نشاید کرد جبران قیمت یک تار مویش را گواه غربت تو روی گلگون من است اصغر تبسم کن کز این پس خون تو خون من است اصغر