دنیای پر دردسر ما، با توافق با ایران امن خواهد شد/ زیاده‌خواه نیستیم/ برنامه هسته‌‌ای حق ایران است

به سبب اهمیت این مقاله ، متن کامل ترجمه فارسی آن به نقل از ایران هسته‌ای منتشر می‌شود.

***

بیستم ژوئیه مهلت تعیین شده برای رسیدن به توافق جامع هسته ای به سرعت فرا می رسد. این مذاکرات یک گزینه پیش روی رهبران ایران گذاشته است.آنها می توانند با اقداماتی که به جامعه جهانی اطمینان می دهد برنامه هسته ای شان کاملاً صلح آمیز است و برای ساخت بمب ازآن استفاده نخواهد شد ، موافقت کنند یا این که فرصت تاریخی به وجود آمده برای پایان دادن به انزوای اقتصادی و دیپلماتیک ایران و بهبود وضع زندگی مردم خود را از دست بدهند.

مقامات ایرانی بارها به روشنی گفته اند که قصد ساخت بمب اتم ندارند و این که فعالیت های هسته ای شان صرفاً برای مقاصد غیرنظامی است. با تصور این که این گفته حقیقت دارد، ثابت کردن آن کار سختی نخواهد بود. آمریکا و شرکای ما به ایران اعلام کرده اند که چقدر در کار خود جدی هستند. در جریان مذاکرات توافقنامه طرح مشترک اقدام، دست خود را به سوی ایرانی ها دراز کردیم و مستقیماً با آنها مذاکره کردیم تا متوجه شویم که ایران از برنامه هسته ای چه می خواهد. همراه با شرکای بین المللی خود کمک کردیم تا مسیری ایجاد شود که در آن ایران بتواند یک برنامه بومی صرفاً برای مقاصد صلح آمیز داشته باشد.

ما ثابت کردیم که در لغو تحریم های مالی انعطاف پذیر هستیم. در این مذاکرات، مذاکره کنندگان ایرانی نیز جدی بوده اند. ایران همچنین با عمل به تعهدات خود در چارچوب طرح مشترک اقدام باعث شد پیش بینی برخی ها غلط از آب در آید.

ایران ذخایر اورانیوم زیاد غنی شده خود را از بین برده و با نصب نکردن یا راه اندازی نکردن سانتریفوژهای بیشتر، فعالیت های غنی سازی خود را محدود کرده، پیشروی بیشتر در تاسیسات غنی سازی و رآکتور آب سنگین را متوقف کرده و اجازه داده است بازرسی های جدید و بیشتر به عمل آید.

در مقابل، اتحادیه اروپا و گروه پنج بعلاوه یک بخش محدودی از تحریم ها علیه ایران را لغو کرده البته ساختار اصلی تحریم های بین المللی دست نخورده باقی مانده است.

هم اکنون ایران باید انتخاب کند. در جریان مذاکرات جامع، جامعه جهانی از ایران خواسته است قول خود را با عمل همراه سازد. در چند ماه گذشته ما پیشنهادهای معقول، قابل راستی آزمایی و قابل دسترس ارائه کردیم که اطمینان می دهد ایران به سلاح هسته ای دست پیدا نمی کند و برنامه اش کاربرد صلح آمیز خواهد داشت. در مقابل، تحریم ها به صورت مرحله ای برداشته خواهد شد .

ایران کدام گزینه را انتخاب خواهد کرد؟ به رغم چندین ماه بحث و گفتگو، ما هنوز جواب این سوال را نمی دانیم. اما می دانیم که هنوز فاصله زیادی بین آنچه که مذاکره کنندگان ایرانی می گویند می خواهند برای رسیدن به توافق جامع انجام دهند و آنچه که باید انجام دهند، وجود دارد.

همچنین می دانیم که خوش بینی عمومی شان درباره نتیجه احتمالی این مذاکرات با موضع گیری های پشت پرده شان همخوانی ندارد.

این فاصله نتیجه زیاده خواهی ما نیست. برعکس، اتحادیه اروپا و گروه پنج بعلاوه یک به دقت به مسائل و نگرانی های ایران گوش کرده و تا آنجا که امکان داشته است، انعطاف نشان داده اند. ما برای تدوین طرح برنامه ای که همه استانداردهای یک برنامه صلح آمیز غیرنظامی را دارا می باشد، با ایران همکاری کرده ایم.

اما بین قصد اعلام شده ایران از برنامه هسته ای اش و محتوای واقعی این برنامه تضاد وجود دارد. اختلاف بین آنچه که ایران می گوید و آنچه که انجام می دهد، نشان می دهد که چرا این مذاکرات ضروری است و چرا جامعه جهانی در تحمیل تحریم ها متحد شده است.

این ادعای ایران که دنیا باید به راحتی به حرف این کشور اعتماد کند، این واقعیت را نادیده می گیرد که آژانس بین المللی انرژی اتمی از سال 2002 تاکنون دهها مورد تخلف ایران و سرپیچی از تعهدات بین المللی اش را گزارش کرده است.

شورای امنیت سازمان ملل با تصویب چهار قطعنامه به تخلفات ایران واکنش نشان داد و از این کشور خواست مسائل موجود را برطرف سازد. این مسائل قابل انکار نیست و ایران اگر می خواهد به راه حل جامع برسد، باید به آنها پاسخ دهد. این خواست فقط یک کشور نیست بلکه خواست جامعه جهانی است.

برای رهایی از تحریم ها، دنیا فقط از ایران می خواهد ثابت کند که برنامه اش آن چیزی است که ادعا می کند. نه ماه قبل، حسن روحانی رئیس جمهور ایران در مقاله ای در واشنگتن پست نوشت: «سیاست های بین المللی دیگر یک بازی بده بستان نیست بلکه یک عرصه چند جانبه است که در آن همکاری و رقابت همزمان وجود دارند... رهبران دنیا باید تهدید را به فرصت تبدیل کنند».

در همین راستا بود که اوباما تصمیم گرفت امکان راه حل مذاکره شده با ایران را بررسی کند. ما وارد این فرآیند مذاکره شدیم زیرا معتقد بودیم که یک شانس واقعی برای موفقیت داریم. این شانس هنوز وجود دارد اما زمان رو به پایان است.

اگر ایران بتواند این گزینه ها را انتخاب کند، نتایج مثبتی عاید مردم ایران و اقتصاد آن می شود. ایران قادر خواهد بود از دانش قابل ملاحظه علمی خود برای همکاری های هسته ای غیرنظامی در سطح بین المللی استفاده کند. سرمایه گذاری به ایران باز می گردد، شغل ایجاد می شود و خدمات و کالاهای بیشتر وارد ایران می شود. ایران می تواند به نظام مالی بین المللی دسترسی بیشتر پیدا کند. و نتیجه آن، رشد اقتصادی و بهبود استانداردهای زندگی مردم ایران خواهد بود. اگر ایران نخواهد این کار را انجام دهد، تحریم های بین المللی شدیدتر و انزوای این کشور عمیق تر می شود.

مذاکره کنندگان ما از الان تا بیستم ژوئیه در وین دائماً در تلاش خواهند بود. شاید فشارهایی برای تمدید دوره وارد شود اما تمدید در کار نخواهد بود مگر اینکه همه طرف ها موافقت کنند و آمریکا و شرکای ما راضی نیستند که فقط برای کش دادن مذاکرات دوره را تمدید کنند. ایران باید تمایل واقعی خود را برای پاسخ به نگرانی های مشروع بین المللی در زمان باقی مانده نشان دهد.

در این دنیای پردردسر، فرصت برای رسیدن به توافق که مسالمت آمیز باشد، خواست همه طرفها را در بر داشته باشد، ‌دنیا را امن تر سازد، ‌از تنش های منطقه ای بکاهد و موجب پیشرفت شود، همیشه موجود نیست.

ما الان چنین فرصتی داریم و یک گشایش تاریخی امکان پذیر است. فقط باید اراده سیاسی وجود داشته باشد و مقاصد نه ظرفیت ها ثابت شود. الان مسئله گزینه ها اهمیت دارد. بیایید همگی عاقلانه انتخاب کنیم.