مددکاری شغل نیست، عشق است
جنس و ماهیت بعضی مشاغل، به گونهای است که انسان را در مسیر خود شناسی و خداشناسی یاری میکند، یکی از این شغلها مددکاری است، برای اینکه مددکاری شایسته و بایسته باشد لازم است تا صفات خدا را بشناسد و از خداوند مدد بخواهد تا در حد توان و استطاعت و ظرفیت، ذرهای ازآن صفات نیکو را در روح و روان انسان جاری سازد، صفاتی مانند رحمان، رحیم، امین، علیم، بصیر، سمیع، حکیم، هادی، صبور، رشید، نافع، مانع، مقسط، رئوف و دیگر صفات مبارک... از نظر بزرگان علم مددکاری، مددکار خوب و اثربخش باید ویژگیهایی مانند یاریرسان، کمککننده و تسهیلگر که دارای مهارت ویژه برای ارتباط اثربخش با افراد و گروههای دیگر داشته باشد. دانش و مهارت تخصصی و حرفهای امدادرسانی داشته و پایبندی به ارزشها و اصول اخلاق حرفهای داشته باشد. از طرفی بطور ذاتی تمایل به انجام دادن و مشارکت در امور خیر داشته و از حس نوعدوستی قوی بهره داشته باشد. مسئولیت پذیر و سختکوش باشد. باید گفت که یکی از مبانی اولیه اعتقادی در اسلام مددکاری و کمک به همنوع است. دین اسلام بر اساس مددکاری بنا شده است و مهمترین رکن آن همین مددکاری است. طلیعهداران اسلام واقعی به معنای مطلق، خود را در برابر این آیین تسلیم کرده و همه از اصل مددکاری پیروی کردهاند، بنابراین،واژه مددکاری یک واژه الهی است که جوامع اسلامی با آن آشنایی دیرینه دارند. مددکاری و کمک به همنوع، نه تنها در فطرت انسانی ما نهفته، بلکه ریشههای عمیقی در ادیان مختلف مخصوصاً اسلام داشته است. با نگاهی ژرف و عمیق به کتب مقدس قرآن کریم و نهجالبلاغه یا آثار به جا مانده از عرفای اسلامی همچون مثنوی و دیوان حافظ و دیوان عطار و دیگر مستندات فرهنگ اسلامی، به جایگاه و اهمیت فرهنگ مددکاری در دین مبین اسلام پی میبریم. هدف اشارهای هرچند گذرا به جایگاه و شأن والای مددکاری درتاریخ و فرهنگ کهن ما است، تا با یادآوری ریشههای عمیق فرهنگ مددکاری در اندیشهها و جریان زندگی پیشینیان، درک و دریافتی متفاوت و معتبراز علم، هنر و مهارت مددکاری و رویکردهای نوین و علمی آن ایجاد شود. بنا برتعاریف موجود مددکاری اجتماعی فعالیتی است حرفهای مبتنی بر علم و هنر و مهارت و هدف، که در آن مددکار کمک میکند که مددجو مشکل خود را بشناسد و به تواناییهای خود پی ببرد و با استفاده از منابع و امکانات موجود در جهت حل مشکل خود برآید. منبع: روزنامه ایران