زاینده رود، خشک و افسرده
شکوه فرهنگی وتمدنی دراصفهان، برای هرگردشگر موجب نشاط وبرای اهالی فرهنگ ایرانی اسلامی، مایه احساس هویت است و خشکی زاینده رود، موجب افسردگی! این دو چگونه باهم دریک روح جمع می شوند؟
جشنواره مستند اصفهان در نیمه اول اردیبهشت ماه در شهر زیبای اصفهان و به همت شهرداری و نهادهای فرهنگی هنری آن شهر برگزار می شود. اینجانب برای دیدار و گفت و شنود با مستدسازان خوبِ اصفهانی، دو روزی را در آن شهر بسر بردم. اصفهان به حق، خاستگاه پرقدرتِ فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی است. گستردگی فرهنگی، تمدنی، علمی، فقهی، هنری، معماری و آموزشی به میزانی است که می توان از"مکتب اصفهان" یادکرد. در این مکتب، بزرگانی در عرصه موسیقی، معماری، ریاضیات، ادبیات، فقه، رجال، فلسفه و... زیست می کرده اند که هر یک منشا یک "جریان" پرقوت فکری و هنری بوده اند. جای جایِ این شهر پر است از عناصر فرهنگی و تمدنی و تاریخی که بیانگر اوج فرهنگ و تمدن اسلام و ایران است.
خوشبختانه درسالهای زیادی به زیباسازی شهر توجه خوبی شده است. زیبایی شهر در کنار تمیز بودن آن و تفرج در شهر به منزله گشت و گذار در تاریخِ غنی فرهنگ و هنر ایرانی اسلامی، موجب نشاط هر گردشگر خواهد بود. اما...
اما حیف؛ که در کنار این همه زیبایی و شکوه تمدنی و فرهنگی، زاینده رود آب ندارد. نمی دانم چرا؟ اما هرچه هست، خشکی این رود، گردی از افسردگی را به روی این شهر پاشیده است.
منبع: خبرآنلاین