تاثيرات تماشاي زیاد تلويزيون دركودكان

مهر: بسياري از والدين، معلمان و محققان اجتماعي بر اين باورند كه كودكان وقت بسيار زيادي را صرف تماشاي تلويزيون مي كنند. آنها اغلب فرض مي كنند كه زماني كه از منفك كردن كودكان از تماشاي تلويزيون به دست مي آيد، مي تواند به انجام فعاليت هايي كه براي كودكان بهتر است اختصاص داده شود. اگركودكان به تلويزيون چشم ندوزند مي توانند وقت خود را صرف خواندن كنند، تكاليف مدرسه را انجام دهند، اتاق هاي خود را تميز كنند، موضوع هاي مورد علاقه خود را دنبال كنند، با دوستان و يا خواهر و برادر خود بازي كنند، بخوابند و يا كارهاي ديگر انجام دهند. بخش عمده زمان تماشاي تلويزيون زماني است كه از كارهاي سودمند ديگر به عاريت گرفته شده است. بعضي از افراد معترفند كه حتي اگر كودكان وقت خود را صرف تماشاي تلويزيون نمي كردند معني كارشان اين نبود كه آن را به طور مداوم صرف فعاليت هاي سودمند مي كردند. ولي در هر حال آنها معتقدند كه كودكان با تماشاي كمتر تلويزيون بهتر وقت خود را صرف مي كردند. براساس استدلال آنها گاهي اوقات داد و فرياد با خواهر و برادر،خواب روزانه و آزار والدين براي ايجاد سرگرمي در مقايسه با تلويزيون تجربه هاي يادگيري بهتري را براي كودكان فراهم مي سازند. اين افراد تاييد مي كنند كه از ميان كليه تجربه هايي كه كودكان بايد كسب كنند،تلويزيون فقط بعضي از انواع را در اختيارشان مي گذارد كه تنها فرصتي براي به جريان انداختن محركهاي ديداري-شنيداري مشابه زندگي واقعي است. اين تجربيات با وجود خوب سازمان يافتن پاسخگوي فرد بيننده نيست. اين افراد بر اساس ارزشي كه براي انواع تجربه هاي فراهم شده از سوي تلويزيون قايل مي شوند. از طرفي نگران آنند كه آيا كودكان اصلا تلويزيون تماشا مي كنند يا خير و يا اينكه آيا كودكان بيش از حد تلويزيون تماشا نمي كنند. چنين تصور مي شود كه كودكاني كه خيلي زياد تلويزيون تماشا مي كنند كمبودهاي متعددي پيدا مي كنند. اگر فردي فقط به اين مسئله فكر كند كه تماشاي تلويزيون موجب انجام دادن و يا عدم انجام دادن چه چيزي مي شود، به سادگي مي توان كمبودها را تصوركرد. از آنجا كه تماشاي تلويزيون فعاليت دوسويه و متقابل و مشروط به رفتارهاي كودك در خانه نيست، كودكاني كه زياد تلويزيون تماشا مي كنند نبايد مهارت چنداني در كنش هاي متقابل اجتماعي داشته باشند. ازآنجا كه تماشاي تلويزيون مستلزم گفتگوي كم، خلق تصاوير ديداري كم و هدايت ناچيز فعاليت هاست، كودكاني كه زياد به تماشاي تلويزيون مي نشينند بايد نسبتا ساكت، غيرخلاق و منفعل باشند. از آنجا كه تماشاي تلويزيون فقط معدودي از مهارت هاي مورد نياز براي خواندن را در بر مي گيرد و زمان لازم براي خواندن و انجام دادن تكاليف مدرسه را از كودك مي ربايد،كودكاني كه زياد تلويزيون تماشا مي كنند نبايد در مدرسه نيز شاگردان خوبي باشند. اين موارد كمبودهاي عمده اي بود كه به تماشاي بيش از حد تلويزيون نسبت داده شده است. ولي يك فرد متفكر مطمئنا مي تواند نتايج ناخوشايند متعدد ديگري را نيز ترسيم كند. كودكاني كه بيشتر به تماشاي تلويزيون مي پردازند احتمالا روابط رضايت بخش چنداني با دوستان خود ندارند،البته با توسل به روش هايي كه به منظور آشكار ساختن اين روابط صورت گرفت، ما نمي توانيم بفهميم كه آيا كودكاني با مهارت هاي اجتماعي كم بيشتر تلويزيون تماشا مي كنند و يا كودكاني كه بيشتر به تماشاي تلويزيون مي پردازند به تدريج درمهارت هاي اجتماعيشان كمبودهايي پديدار مي شود.به هر حال مسئله روابط، حداقل با اين فرض كه تماشاي بيش از حد تلويزيون مي تواند به پيدايش كمبودهايي در مهارت هاي مربوط به كنش متقابل اجتماعي منجر شود، تضادي ندارد. به عكس، مدارك و شواهد ناچيزي كه ما درباره روابط ميان تماشاي تلويزيون و مهارت هاي زباني،خلاقيت و فعاليت در اختيار داريم به طور محدود تاثيرهاي منفي مفروض را تاييد مي كند. پيش بيني هايي كه در اين زمينه صورت گرفته اينكه كودكاني كه بيشتر به تماشاي تلويزيون مي نشينند در مدرسه كمتر موفق هستند. كودكان هر چه بيشتر تلويزيون تماشا مي كنند كمتر در خواندن و يا ساير موضوع هاي درسي موفقيت پيدا مي كنند. مخصوصا در كودكان طبقات پايين تر مشخص شده است اختصاص دادن زمان بيشتر براي تماشاي تلويزيون در هر روز،تا مرز حداكثر دو ساعت، با انجام بهتر تكاليف مدرسه همراه است. ولي تماشاي بيشتر ازآن حد موجب كاهش انجام تكاليف مي شود. بنابراين تاثير صرف وقت براي تماشاي تلويزيون همانند اثر محتواي آن، از بدترين تصوري كه مي توان در اين مورد داشت بدي و قدرت كمتري دارد و به عكس از بهترين تصور ممكن نيز كمتر خوب به نظر مي رسد.در عين حال تاثيرآن ملموس تر از آن است كه افراد بدبين مايلند وجود داشته باشد. نمي توان انكار كرد كه تماشاي تلويزيون تقريبا بسياري از ساعات كودكان را در هر هفته از آن خود مي سازد. البته در صورت عدم تماشا حداقل امكان آن وجود داشت كه مقداري از اين ساعات صرف فعاليت هاي با ارزش تر اجتماعي و يا فعاليت هايي مثل ستيزه جويي شود كه به مهارت هاي اجتماعي سودمند نياز دارد. بعضي از ساعات از افزودن تماشاي تلويزيون به ساير فعاليت هاي جاري ناشي مي شود. مع ذلك نتيجه اختصاص ساعات زيادي به تماشاي تلويزيون كاملا مستند وجود ندارد، اما دليلي براي پذيرش اين مطلب هست كه با اختصاص زمان بيشتري براي تماشاي تلويزيون مهارت در كنش متقابل اجتماعي كمتر مي شود و عملكرد در مدرسه نيز كاهش مي يابد. همچنين بدون شك مي توان گفت كه با صرف زمان بيشتري براي تماشا براي باقي فعاليت ها زمان كمتري مي ماند و به طبع زمان انجام دادن فعاليت هاي مشترك با تماشاي تلويزيون بيشتر مي شود.