کسانی که حیاتشان در جنجال است/ شایعه پراکنی و تهمت‌زنی محافل خاص کجا را نشانه رفته است؟
در شرایطی که مواضع جدید نوید شرایط تازه ای برای تعامل دستگاهها و نهادهای مختلف نظام را می دهد برخی بی محابا و بی توجه به نتایج سوء جنجال سازی ها و تخریب ها همچنان بر طبل اختلاف می کوبند و گویی مصداق همانها هستند که به گفته محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه حیاتشان در ایجاد تنش است.
اتفاقات دوره های گذشته بیش از همه بیان گر این است که مردم با هیچ چهره و جناح و گروه سیاسی عقد اخوت نبسته اند و در این میان عملکردهاست که محک افکار عمومی و شهروندان برای انتخاب اعضای پارلمان های محلی است. از همین منظر یادآوری شورای اول شهر تهران ضروری است تا ببینیم که چگونه سیاست زدگی و غالب شدن بازی های جناحی و سیاسی بر کارکرد اولین تجربه شوراها تاثیر منفی گذاشت و اولین شورا راه به انتها نبرد و پیش از پایان مدت قانونی فعالیت خود توسط دولت منحل شد. این عملکرد چندی بعد در دومین انتخابات شوراها خود را بروز
داد آنجا که اکثریت اصلاح طلب شورای اول بدل به اکثریت اصول گرای شورای دوم شدند. شورای دوم نیز شورایی یکدست شد که هر چند از حاشیه های شورای اول بدور بود اما راه زیادی داشت تا به شاخص های مورد نظر برای کارآمد خواندن برسد. اما شورای سوم شورای متفاوتی بود و از طیف های مختلف سیاسی در آن حضور داشتند. اصلاح طلبان، اصول گرایان و طرفداران دولتی سه ضلع اعضای شورای سوم بودند که با وجود اختلاف سلیقه سیاسی، تعامل و همکاری نسبی خوبی با هم داشتند و شورا را وارد حاشیه های پررنگ نکردند. اعضای شورای سوم با استفاده از تجربیات دوره های گذشته توانستند با برقراری تعامل مناسب بین خود
در انجام وظایف قانونی بهتر از دوره های گذشته اقدام کنند. امروز بدون اغراق می توان گفت مردم رضایت نسبی از مدیریت شهری اعم از شهرداری و شورای شهر تهران دارند کما اینکه این رضایت نسبی خود را در انتخاب اکثریت اعضای شورای سوم که در انتخابات چهارم نامزد بودند از سوی مردم نشان داد. تهرانی ها از میان 12 عضو شورای سوم که وارد انتخابات شدند، 7 نفر را انتخاب کردند و تنها 3 نفر ( حسن بیادی، خسرو دانشجو و پروین احمدی نژاد) رای نیاوردند. این اقبال مردم به اعضای شورای سوم در حقیقت بیان گر آن است که مردم از عملکرد این شورا رضایت نسبی دارند و بیراه نیست گفته شود جهت گیری های کلی
این دوره در دوره جدید هم می تواند تداوم یابد.
شورای چهارم نسبت به دوره های گذشته از یک سو کار راحت تری در پیش دارد و از منظر دیگر کارش بسیار سخت می نماید. از این نظر که سه دوره گذشته به هر حال برخی زیربناهای لازم برای فعالیت را فراهم کرده و تجربه ها و آزمون و خطاهای دوره های گذشته را جلو چشم خود دارد، راحت تر است. نحوه تعامل اعضا با یکدیگر، رابطه شهرداری با شورای شهر، کیفیت همکاری و تعامل با دولت، شیوه نظارت بر فعالیت های شهرداری و موارد متعدد دیگر از جمله موارد تجربه شده در شورای شهر در طول سه دوره گذشته است که اینک می تواند چراغ راه آینده باشد.
با این حال انتظارات از شورای جدید هم افزون تر است. یعنی همان تجربه های گذشته و راه پیموده شده و بخصوص عملکرد قابل دفاع و مورد رضایت مدیریت شهری در دوره سوم، کار را بر شورای چهارم سخت می کند. اینک انتظارات مردم از پارلمان های محلی بیشتر و البته متنوع تر شده است. چه بسا این نیازها و مطالبات از جنس مطالبات کمی تا حدودی خارج شده و مطالبات کیفی را طلب می کند. مشخصا در تهران تبدیل شهرداری از یک نهاد خدماتی صرف به یک نهاد فرهنگی و اجتماعی خود آغاز راهی است که قطعا باید با قدرت و کیفیت بیشتری در دوره جدید هم ادامه یابد.
و نکته مهمتری که به نظر می رسد برخی جوسازی ها و شایعه پراکنی ها در هفته های اخیر به نگرانی در بین افکرا عمومی تبدیل شده، ایجاد حاشیه و میل به تفرق به جای میل به تمرکز در بین اعضای شورای شهر است. در چند هفته اخیر و مشخصا چند روز گذشته برخی رسانه های طیف اصلاح طلب آنچنان شمشیر را علیه مدیریت شهری فعلی از رو بسته اند و چشم بر واقعیات موجود فرو بسته اند، که اتفاقات شورای اول در فکر و ذهن برخی تهرانی ها تداعی گر شده است. اعضای 31 نفره شورای شهر بدور از هیاهو و جنجال می توانند بر اساس تصمیمات مشترک و راهکارهای توافقی مرحله انتخاب هیات رئیسه و شهردار را پشت سر بگذارند و نیازی به این جنجال سازی های رسانه ای نیست. در شرایطی که مواضع جدید نوید شرایط تازه ای برای تعامل دستگاهها و نهادهای مختلف نظام را می دهد برخی بی محابا و بی توجه به نتایج سوء جنجال سازی ها و تخریب ها همچنان بر طبل اختلاف می کوبند و گویی مصداق همانها هستند که به گفته محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه حیاتشان در ایجاد تنش است. شورای چهارم این توان و ظرفیت را دارد که در این برهه خاص روند کارآمدی مدیریت شهری در تهران را کامل تر کند و قطار پیشرفت را چند ایستگاه به جلو ببرد. این در صورتی محقق می شود که مراقب حاشیه سازان و تندروها باشد و دعواها و اختلافات درونی شورا را به بیرون هدایت نکند و به بیرونی ها نیز اجازه ندهد که برای شورا برنامه بپیچند.