تهران پرس:
به نظر می‌رسد وقتی که هنری مخصوص قشری خاص شود نوع نظارت مسئولان هم تغییر می‌کند و آنها احساس آرامش بیشتری نسبت به موضوعات پیرانونی آن خواهند داشت ؛ همان آرامشی که در سینما بدلیل عام بودن آن نمی‌بینیم! نکته بسیار خنده‌دار اینجاست که عده‌ای از کارگردانان و بازیگران همواره بر نظارت‌های سرسختانه خرده می‌گیرند! آیا عدم نظارت دقیق مسئولان و سهل‌انگاری برخی از آنها، حداقل‌های ارزش ما را تغییر داده است؟! آیا دیدن صحنه‌های رقص زنان، رقص زنان و مردان و رقص مردان در حد شرع و عرف ما بوده است؟! اگر حداقل‌های ما اینجاست که مسائل حادتر و غیراخلاقی دیگری را نیز
خواهیم دید و آن روز زیاد دور نیست.
موضوع از آنجا شروع می شود که به دلیل جلوه گری هنر تئاتر برای عده ای خاص و محصور بودن آن در فضای دانشجویی و برخی به ظاهر روشنفکران جامعه همواره سعی شده تا در هنگام صحبت از فضای غبار آلود آن و روابط حاکم بر بازیگران این عرصه در صحنه و پشت صحنه ها باید با نوعی محطاط کاری برخورد شود تا به سادگی مورد هزاران توهین و افترا نسبت به بی سوادی در رابطه با هنر نشوید .
شاید همین امر هم باشد که بسیاری از مسئولین فرهنگی کشور سعی کردند تا با رها کگردن تئاتر و فضاهای مربوط به سالن های نمایشی به حال خود مقدمات بی بند و باری هایی را فراهم آورند که امروز دیگر درقالب فرهنگ تئاتر به جامعه عرضه می شود و هر گاه از تئاتر و فضا های مربوط به آن در میان عوام جامعه سخن به میان می آید حرف از فضای آزاد و کاملا بی قید این هنر در ایران می شود ؛ امری که به سادگی باعث شده تا همه بی حیایی را امری عادی و همراه همیشگی فضای تئاتر کشور قلمداد کنند .
از همه درآور تر رواج این مسئله در میان تئاتری هاست که بر خلاف آنچه که در غرب روی آن تاکید می شود استفاده از بازیگران قوی و معروف در تئاتر ها دیگر ملاکی برای رونق گیشه و فروش آنها نیست بلکه در ایران مشکل بدست آوردن گیشه تنها با بازیگر ستاره حل نمی‌شود! و بیان موضوعات غیر اخلاقی، لباس‌های نامتعارف و غیر اسلامی، دیالوگ‌های سطحی و گاهاً رکیک ابزاری برای جذب مخاطب شده است ؛ امری که با فرضیه مورد ادعای تئاتری ها که بر مبنای تخصص گرایی است منافاتی از زمین تا به آسمان دارد .
جالب آنكه اعتراض اهالی تئاتر نسبت به قوانین سرسختانه! و ناجوانمردانه! شورای نظارت و ارزشیابی اداره کل هنرهای نمایشی موضوعی که همیشه همراه مورد بحث تئاتری هاست ؛ در اینجا شوالی که مطرح است در فضایی که کارگردانان مختارند که به هر طریقی که مایند از دختر و پسر در صحنه ها بازی بگیرند طراحان صحنه و لباس می توانند زننده ترین لباس های ممکن را بر تن بازیگران کنند و بازیگران می توانند با تن دادن به بد ترین مدل های گریم برای پر فروش شدن تئاتر ها تلاش کنند دیگر چه قوانین سختگیرانه ای نسبت به تئاتر وجود دارد از سویی وقتی تئاترهای با موضوعات سیاسی و سیاه نمایی در رابطه با
انقلاب اسلامی و نظام به سادگی به پرده نمایش می رسند و دولتی که دائیه دار کنترل فرهنگی در همه حوزه هاست هیچ کاری با متولیان این تئاتر ها ندارد دیپر چه محدودیتی است که همیشه از آن فریاد می شود.
از سویی دیگر موضوعاتی که در تئاتر ها به آن پرداخته می شود سینما باید با بهره گیری از فرهنگ ایرانی - اسلامی به جنگ تهاجمات فرهنگی جهان استکبار بروند، نه اینکه با نمایشنامه‌های غیر اخلاقی راه را برای توطئه فرهنگی جهان استکبار همواره تر کنند آنچکه امروز در پشت صحنه تئاتر ما دیده می شود و اتفاقاتی این چنین که در زیر پوست هنر سینما و تئاتر جمهوری اسلامی رخ می دهد و فقط در سینه تعدادی از هنرمندان دغدغه مند نهفته ناشی از آن است که امروز حتی در به بهانه انتقاد هم نیمش ود تقصیر را گردن نهاد یا مرجع نظارتی و فرهنگی ؟ اما خوب می دانیم که باعث و بانی این معضلات فرهنگی،
این بدپوششی ها و بدحجابی ها و بی حجابی ها که شاهدش هستیم، کسانی هستند که در ویترین فرهنگ و هنر جمهوری اسلامی ایران قرار گرفتند و الگو و اسوه و نماد فرهنگ و تمدن و پوشش ما شده اند