تبلیغات تلویزیون باحضور گلادیاتور وکروزوئه

مهر: تبلیغات تلویزیونی اساسا یکی از راه‌های درآمدزای این رسانه است که از ابتدا با آن همراه بوده و به تدریج رشد بیشتری داشته است. این رشد خود را در دو بخش کمی و کیفی نشان می‌دهد. از یک سو مدت زمانی که آنتن تلویزیون به تبلیغات اختصاص پیدا می‌کند بسیار بیشتر از گذشته شده است به شکلی که حتی لطیفه‌هایی در این باره ساخته شد مثلا گفتند یک تبلیغات بازرگانی پخش می‌شود و میان آن فیلم و سریال هم روی آنتن می‌رود. مدت زمان پخش تبلیغات تلویزیونی در گذشته محدودیت‌ها و حساسیت‌هایی داشت که با دقت بیشتری اعمال می‌شدند. برای مثال مدت زمان آنها نباید بیشتر از دقایق خاصی می‌شد و در راستای احترام قائل شدن برای مخاطب، هر بار در زیرنویس کوتاهی این مدت اعلام می‌شد که معمولا بیش از 3 دقیقه نبود. با این حال به تدریج این موضوع فراموش شد و نه تنها مسئولان آگهی‌های تلویزیونی نیازی به اطلاع رسانی درباره میزان آگهی که بین یک برنامه پخش می‌شود، حس نکردند بلکه به افزایش دقایق آن اقدام کردند. به شکلی که گاه پیش از پخش مسابقات فوتبال یا آثار نمایشی پرطرفدار حتی 15 تا 20 دقیقه آگهی از تلویزیون پخش می‌شود. البته رشد کیفی در این سال‌ها تبلیغات تلویزیونی را متحول کرده است. دیگر کمتر تبلیغ ساده‌ای برای معرفی یک کالا توسط افراد بعضا ناشی پخش می‌شود و این روزها در این کار از گوینده‌های مطرح و تیزرسازان حرفه‌ای استفاده می‌شود به شکلی که حتی این آثار دارای فیلمنامه شده و در مهلت چند دقیقه‌ای خود درامی را روایت می‌کنند. با این حال آسیب‌هایی که این حوزه را تهدید می‌کند نیز بسیار زیاد است و اگر از موضوع همیشگی ایجاد احساس نیاز کاذب نسبت به محصولات غیرضروری و تجمل‌گرایانه بگذریم، امروز آگهی‌ها به ورطه‌های آسیب‌زننده دیگری نیز وارد شده‌اند. از جمله می‌توان به قهرمان‌ سازی‌های غیرملی و پرداخت به افراد و سنت‌های غیرایرانی اشاره کرد. برای مثال یک شرکت مخابراتی از ماجرای اختراع تلفن توسط گراهام بل برای تبلیغات خود بهره می‌برد یا دیگری در فضایی وسترن بانک مورد نظر خود را تبلیغ می‌کند. همچنین شرکت دیگری برای تبلیغ محصول خود دادگاهی را ترسیم می‌کند که فضایی مشابه دادگاه‌های اروپایی دارد. حضور گلادیاتورها یا ساختن تبلیغات کوتاهی با حضور رابینسون کروزوئه از جمله دیگر موضوعات مورد توجه تیزرسازان برای معرفی یک کالا و جذب خریدار بوده کهو بیش از معرفی آن کالا، به ترویج فرهنگ غیرخودی و از سوی دیگر تحریف داستان‌های تاریخی می‌پردازد. البته از همه بدتر تبلیغاتی است که عینا از روی شوهای خوانندگان بدنام خارجی ساخته می‌شود و گویا فقط دریافت مبالغ هنگفت و اینکه یک تومان آن کم و زیاد نباشد به شدت از سوی رسانه ملی مورد نظارت قرار می‌گیرد. به نظر می‌رسد همانقدر که رسانه ملی بر تولیدات نمایشی یا برنامه‌های گفتگو محور خود حساسیت دارد، ضروری است روی تبلیغات بازرگانی نیز تجدید نظر داشته و موارد مغایر با قانون را از این آثار حذف یا اصلاح کند.