سکوت در برابرگناه کمتر ازخود گناه نیست
پیشوای هشتم شیعیان فرمودند که اگر کسی در عالم شرق قتلی انجام دهد و دیگری در غرب جهان راضی به آن قتل باشد، در پیشگاه خدا شریک قاتل خواهد بود.
باشگاه خبرنگاران: در این گزارش خطبه ی 201 و 12 نهج البلاغه مورد بررسی قرار می گیرد. گاهی در پس و پیش نگاهی و کلامی، حرف های بسیاری نهفته است و گاهی یک "سکوت " و اینکه خود ما مسبب روزهای تیره و سخت خود هستیم برای بسیاری موضوع قابل قبولی است ولی گاهی علت آن را نمی یابیم. هر روز در این دنیای شلوغ و پر ازدحام اتفاق های عجیب می افتد، اتفاق ها‌یی که برخی بزر‌گند و گاهی بوی خشونت و خون می دهند و برخی کوچک که دوستی و عشق به ارمغان می آورند. اما در همه ی این اتفاق ها، واکنش های متفاوت آنچه که قلبما‌ن برای آن می تپد در سرنوشت ما تأثیر دارد. وقتی یاد شیطنت های کودکی دوران مدرسه می ا‌فتیم ممکنه کمی بهتر یادمان بیاید، کارهایی که ما در آن شریک نبودیم اما به حساب همه ما تمام می شد. و صحنه های بزرگ تر، داستان های پر ماجر‌اتر و نتایج سنگینی دارد. در گوشه ای از تاریخ روزهایی هستند که برای ما محتر‌مند و خیلی ها دوست دارند که درآن دوران و در آن روز حضور داشته باشند و زمانی که به کسی توهین یا حق آن ضایع می شود و سکوت ما، زندگی آینده او را به گونه ای دیگر رقم می زند. در خطبه ی 12 نهج البلاغه ، حضرت علی (ع) هنگامی که سخن یکی از اصحاب خود را بعد از جنگ جمل شنید که آرزوی حضور برادرش را در میدان و سهیم شدن در این پیروزی می کرد، فرمود: نه تنها او با ما بود بلکه گروههایی که هنوز از مادر متولد نشده ا‌ند و بعد از تولد، هم عقیده با ما خواهند بود در این میدان حضور داشتند و در این پیروزی سهیم بودندو این فرمایش حضرت علی (ع) حقیقت مهمی را فاش می کند و به همه هشدار می دهد که مراقب پیوندهای قلبی و رضا و خشم باطنی باشند. این مسئله در آموزه های دینی ما بسیار اهمیت دارد و شرکت دریک عمل یا همکاری در آن سبب شرکت در نتیجه می شود. بلکه رضایت قلبی نیز این اثر را دارد. پیشوای هشتم شیعیان فرمودند که اگر کسی در عالم شرق قتلی انجام دهد و دیگری در غرب جهان راضی به آن قتل باشد، در پیشگاه خدا شریک قاتل خواهد بود. حضرت علی ( ع) در خطبه ی 201 نهج البلاغه به صورت مفصل به این مورد اشاره کرده ا‌ند./ز و به داستان قوم ثمو‌د و عمل زشت یک نفر ( کشتن شتری که نباید به آن آزادی می رسید به همدلی قوم ثمو‌د تمام شد و زمینی که آن ها را در کام خود فرو برد و عبرتی شد برای آیندگان . . . . . اینگونه رضایت یا اکراه از عمل کسی هر چه باشد، ما را نتیجه ی آن شریک می کند.