متشكريم آقاي قاضي‌پور!

پرویز اسماعيلي: بعد از تشكيل مجلس هفتم، رئيس وقت مجلس نشستي با مديران رسانه‌ها و مطبوعات گذاشت تا راهكارهاي تعامل بهتر قوه مقننه و رسانه‌ها بررسي شود. تعداد زيادي از نمايندگان، نه‌تنها جديدالورود به مجلس بودند، بلكه براي اولين بار در چنين سطحي از حاكميت قرار مي‌گرفتند. من ابتدا به ضعف عمومي شناخت ابزار رسانه و الزامات حرفه روزنامه‌نگاري، به‌ويژه در ميان مديران دستگاه‌ها و نهادها اشاره كردم. گفتم كه به دليل نبود احزاب، ضعف تربيت سياسي داريم. همچنين به‌دليل خاصيت جهشي برخي افراد كه در مدت كوتاهي از گمنامي به پست‌هاي مهم مي‌رسند، مشكل شناخت و سازگاري با ساير اركان قدرت به‌ويژه در حوزه نظارت‌هاي مردم نهاد داريم. سپس پيشنهاد دادم كه يك دوره 30 يا 50 ساعته به عنوان «آشنايي با رسانه» براي همه نمايندگان مجلس گذاشته شود تا ضمن ارائه چكيده‌اي از مختصات حرفه روزنامه‌نگاري و كارويژه‌هاي آن، مهارت تعامل با رسانه و خبرنگار را فرا بگيرند. ضرورتهاي اين پيشنهاد را هم فهرست و حتي هشدار دادم كه اگر نمايندگان (به‌ويژه چهره‌هاي نو) رسانه را نشناسند، مجلس از دو سو مي‌بازد. هم ظرفيت بزرگي براي ارتباط با مردم را از دست مي‌دهد و هم ميدان، به جاي تعامل، صحنه منازعه و حاشيه خواهد شد. پيشنهاد رد شد. به فاصله چند روز بعد يكي از نمايندگان نوظهور مجلس چنان خطايي در برخورد با خبرنگار روزنامه شرق داشت كه هم ضربه جدي به شأن مجلس و نمايندگان بود، هم لطمه به جناح سياسي وي و هم البته اظهار لطف به اهالي مطبوعات! آن نماينده، تا همين امروز كه سومين دوره نمايندگي در مجلس را مي‌گذراند همواره با رسانه و اهل رسانه چالش داشته است. همان است كه بود. روزي عكاس رسانه‌اي كه من مسئولش بودم، گزارش تصويري از مجلس فرستاده بود. در آن سلسله عكسها، چند تصوير از حضور اين نماينده عزيز در كنار رئيس مجلس بود. هر چه او با خشم و اشاره دست با لاريجاني سخن مي‌گفت، او با خنده به روبه‌رو مي‌نگريست. اين نماينده محترم، بعد از شكايت بردن از من به نزد اين و آن، تلفن زد. در حالي‌كه اولين بار بود كه توفيق گفت‌وگو با ايشان نصيب من مي‌شد، با حمله و عباراتي نامناسب بنده و عكاس را مورد محبت قرار دادند. توضيح دادم كه مجلس خانه ملت است و طبق قانون اساسي نمايندگان ملت در منظر عمومي هستند. خبرنگار هم نماينده وجدان عمومي است و... ايشان قانع نشدند. گفتند هدف شما توهين به من بوده است. اصلا اسم من را هم مي‌زنيد كه تحقيرم كنيد. توضيح محترمانه و مشروح من كارگر نيفتاد. عاقبت در برابر برافروختگي و واژگاني كه مرتب محبت مي‌كردند، عرض كردم «چشم. از اين به بعد اگر مايليد مي‌گويم عكاس ما هر روز كه به مجلس مي‌آيد از بقيه عكس خبري و از شما چند عكس پرسنلي بگيرد.» تشكر كرد و گذشت! همين نماينده عزيز اين روزها طرحي را براي بار دوم جهت محدود كردن فعاليت خبرنگاران و عكاسان در پارلمان ارائه كرده‌اند. انگار نه انگار كه مجلس قرار است خانه ملت باشد، دخمه كه نيست. و اگر اينگونه باشد كه او مي‌خواهد؛ جلسات مجلس بايد كلا غير علني باشد و قانون اساسي هم تغيير كند و مشروح مذاكرات مجلس براي اطلاع عموم به صورت زنده پخش نشود!! البته ايراد به ارائه طرح نيست. حتي اگر نپسنديم، اين حق نمايندگان است. اما استمرار اهانت‌هاي اين نماينده به يكي از نجيب ترين، شريف‌ترين و مظلوم‌ترين صنوف اين كشور يعني خبرنگاران قابل پذيرش نيست. خبرنگاران در محاصره انبوهي از مشكلات حرفه‌اي و اقتصادي هستند، اما بر مسئوليت‌هاي اجتماعي خويش استوار مانده‌اند. اين نماينده دیروز گفت «اينها عنوان‌شان خبرنگار است، اما در بين شان عده‌اي فاسد و هرزه نگار هم داريم»! متاسفانه خبرنگاران از داشتن صنف و سنديكاي قدرتمندي كه فارغ از گرايش‌هاي سياسي و با استقلال حرفه‌اي از حقوقِ بر كاغذ مانده آنها دفاع كند، محرومند. تا لحظه نوشتن اين مطلب تحركي از سوي متوليان دولتي مطبوعات هم نديديم. همين دیروز جشنواره مطبوعات هم بود. كاش به چند خبرنگار اصلا جايزه نمي‌دادند اما از حرمت و شرافت خبرنگاران در همان جلسه سخني مي‌گفتند. لابد واكنش به جايزه سياسي اسكار به «آرگو» خيلي مهم‌تر از حفظ حرمت روزنامه‌نگاران است. اما اين انتظار هست تا رئيس و نمايندگان متعهد و بيدار مجلس، بخصوص از خبرنگاران پرتلاش پارلماني و عموم خبرنگاران عذر‌خواهي و موضوع را پيگيري كنند. خبرنگار در برابر عموم مسئول است و خبر را براي افكار عمومي تهيه مي‌كند، چه خوب كه يك‌بار هم كه شده مدعي‌العموم به جاي برخورد با اهالي خبر، به دفاع از حداقل حقوق انساني آنها برخيزد و از نماينده مذكور بخواهد يا فهرست خبرنگاران فاسد و هرزه نگار را ارائه كند يا شهامت عذرخواهي را داشته باشد. خبرنگاران بيش از اين نمي‌خواهند. ديروز در ميان نطق نمايندگان، نادر قاضي‌پور نماينده محترم و فعال مردم اروميه در مجلس، ساده‌ترين جواب را به طرح آن همكار بر افروخته خود داد و با لهجه شيرين و دلنشين آذري گفت: «آقا جان! من و شما خودمان اينجا موبايل داريم و دوربين داريم و هي از خودمان عكس مي‌گيريم. چطور اين حق را براي خودتان روا مي‌دانيد اما براي خبرنگاران روا نمي‌دانيد؟» نماينده محترم اروميه به خوبي مي‌داند كه طبق قانون، خبرنگار به نمايندگي از افكار عمومي وظيفه دارد صحن مجلس را پوشش خبري و تصويري بدهد. پاسخ ساده او به نماينده‌اي كه آزادانه به خبرنگاران توهين مي‌كند، الحق مناسب‌ترين بود و لذا بايد گفت «متشكريم آقاي قاضي پور». بعد از تحرير: نماينده مذكور عصر ديروز در جايگاه خبرنگاران پارلماني مجلس حاضر شد و در اولين كلام گفت: من نيامده‌ام عذرخواهي كنم، آمده‌ام روشنگري كنم! نه شما به من نياز داريد و نه من به شما! من به عنوان نماينده و شما به عنوان خبرنگار به هم احتياجي نداريم. او بيانيه‌اي سياسي هم عليه خبرنگاران خواند با اين ترجيع: «هرزه نگاران! ما تا آخر ايستاده‌ايم.» او همان است كه بود.