«هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند»؛ آسیب‌شناسی اجتماعی با کنایه‌های قضایی
او در سومين تجربه‌اش دچار بحرانی به مراتب بزرگ‌تر از حوادث پیشین می‌گردد و این‌بار گذشته خود را برای همگان مرور می‌کند. گذشته‌ای که در فیلم، به عنوان تصویری از وضعیت کنونی برخی دختران خردسال نمایش داده می شود؛ و بحرانی که شیرین به آن گرفتار شده است نیز برخاسته از همین رویداد است. او در دفاع از دختر خردسالی که آیینه کودکی اوست، خود را به بحران می‌زند.
کد خبر :
247157
سرویس فرهنگی «فردا»: جشنواره سی و یکم فیلم فجر مانند همیشه با حواشی و اما و اگرهای خاص خودش به پایان رسید تا در نهایت بهترین‌های آن مشخص گردد. البته نقد و کنایه‌های به این بهترین‌ها نیز مثل سایر جشنواره‌ها به راه بود و البته این بار قدری هم خاص‌تر. «هیس، دخترها فریاد نمی‌زنند» در حالی در این جشنواره با همراهی «حوض نقاشی» به فیلم محبوب تماشاگران و مخاطبین تبدیل شد که در مسابقه سودای سیمرغ فقط در دو بخش بهترین بازیگر مکمل زن و بهترین موسیقی کاندیدای سیمرغ بلورین گشت و البته در هیچ یک به توفیقی دست نیافت.
آخرین فیلم پوران درخشنده هر چقدر از نظر داوران جشنواره دور ماند، اما از نظر مردم به رتبه‌ی بالایی دست یافت. این کنایه‌ای بود که خود خانم کارگردان و تهیه کننده نیز آن را در هنگام گرفتن سیمرغ بهترین فیلم از نگاه مخاطبین ذکر کرد: «اگر سیمرغ هم نمی‌گرفتم خوشحال بودم؛ چون من و همه‌ی عوامل پروژه جایزه‌ی خود را از تک تک مردم گرفته‌ایم. از مردمی که در سالن‌های سینما با سانس‌های فوق‌العاده در حالی که روی کف نشسته بودند و با نجواهای آرام در گوش من و با بغض می‌گفتند که از ساخته شدن این فیلم خوشحال هستند. از مردم تشکر می‌کنم که برای شما فیلم می‌سازند زیرا شما
برای من اهمیت دارید. تشکر می‌کنم چون چیزی را در فیلم دیدید که داوران ندیدند و داوران چیزی را دیدند که شما ندیدید.»