بحران سوریه نتیجه حضور سلفی‌ها

فارس: یکی از شهروندان سوری با اشاره به هدف عربستان، قطر و ترکیه برای بدست گرفتن سوریه گفت: آنها ایران را مانع تحقق هدف خود می‌دانند. «رضا الباشا»و«عبدالعزیز الیوسف» 2 تن از شهروندان اهل سوریه هستند که یکی ساکن استان «حلب» و دیگری در استان «ادلب» زندگی می‌کرد‌ه است. با آنها به گفت‌وگو نشستیم تا ریشه نا آرامی‌ها، ماهیت معترضان و همچنین نقش کشورهای همسایه در بحران سوریه را مورد بررسی بیشتری قرار دهیم که بخش اول آن از نظر خوانندگان می‌گذرد. من «رضا الباشا» ساکن استان «ادلب» هستم. در این استان روستای «کفریا» و شهرک «الفوعه» شیعه نشین هستند و به دلیل آنکه قبول نکردند با شورشیان همراهی کنند تحت محاصره قرار گرفته‌اند. سلفی‌ها از شیعیان این منطقه خواسته‌اند که از حزب‌الله، ایران و حکومت سوریه اعلام برائت کنند، اما آنها چنین نکردند و مورد خشم سلفیون واقع شدند. یکی از شیعیان این منطقه که در آغاز اعتراضات در جمع معترضان بود، می‌گفت: شعارها در آغاز علیه حکومت بود اما رفته رفته شاهد تندتر شدن شعارها شدیم تا آنجا که بر کشتن شیعیان و اخراج مسیحیان تاکید کردند و آن زمان بود که از جمع آنها خارج شدیم. شیعیان در ادلب مورد شکنجه و کشتار سلفی‌های خارجی قرار می‌گیرند. آنها افراد را ربوده و برای آزادی شان درخواست پول می‌کنند و کسانی که نمی‌توانند این پول را که «دیه» نام دارد، پرداخت کنند، کشته می‌شوند. در شهر فوعه صدها نفر شیعه، دروزی، علوی، مسیحی و به طور کلی اقلیت بخصوص تحصیلکرده و فرهیخته کشته ‌شده‌اند. تروریست‌ها در شهر «حمص» وارد منازل از قبل شناسایی شده می‌شدند و صاحبان خانه و فرزندان ذکور آنها را می‌کشتند. در شهر «حلب» تا ماه ژانویه سال گذشته وضعیت معمولی و عادی دنبال می‌شد، اما در اطراف شهر حلب و در شهرهای «عندان» و «تل رفعت» سلفیون اقامت دارند که علیه حکومت تظاهرات می‌کردند. مردم حلب معتقدند که آنچه در سوریه جریان دارد انقلاب نیست بلکه شورشی است برای از بین بردن کشور. درگیری‌های در این منطقه از ماه رمضان سال گذشته و از منطقه صلاح الدین آغاز شد که ساکنین سلفی حلب و ادلب در آن زندگی می‌کنند. بافت سنتی این منطقه باعث شده که شورشیان در آن متمرکز شوند. از همان زمان تاکنون 2 شهر مهم در شمال حلب، یعنی «نبل» و «الزهرا» که هم مرز ترکیه هستند، تحت محاصره کامل شورشیان قرار گرفته‌اند. گروه‌های سلفی سوری در اوایل ناآرامی‌ها، با شهروندانی که به راه آنها اعتقادی نداشتند، گفت‌وگو و مذاکره می‌کردند، اما با گذشت زمان و وقتیکه گروه‌های مسلح از کشورهای دیگر آمدند حتی اوضاع از دست سلفیون سوریه نیز خارج شد. سلفیون شهرهای نوبل و الزهرا را محاصره کرده و اجازه نمی‌دهند که نان و آذوقه به این مناطق برسد. تهدیدی که وجود دارد این است که یک حمله همه جانبه صورت بگیرد و یک قتل عام رخ دهد. مدتی پیش به محله‌ها‌ی مسیحی نشین حمله کردند اما ارتش از آنها حمایت کرد چرا که قدرت در شهرها در دست ارتش است، اما در مناطق روستایی، ارتش نمی‌تواند از مردم حمایت کند و ترس از کشتار جمعی 2 شهر 70 هزار نفری نبل و الزهرا است. شورشیان به سلاح‌های پیشرفته نظیر موشک‌های ضد هواپیما و تانک مجهز هستند که این موضوع اوضاع را وخیم‌تر می‌کند. صدها نفر در این منطقه ربوده شده‌اند که بسیاری از آنها تحت شکنجه کشته شده‌اند. بسیاری از سنی‌های سوریه رفتار شورشیان را قبول ندارند، اما کسی نمی‌تواند به این رفتارها اعتراض کند چرا که کشته می‌شود. سنی‌ها اگر اعتراض کنند کشته می‌شوند و اگر حمایت کنند باید جزو ارتش آزاد باشند به همین دلیل سکوت در پیش گرفته‌اند. «عبدالعزیز الیوسف» از استان «ادلب» شیعیان در همان اوایل متوجه شدند که سلفیون و وهابیون غیر سوری آمده‌اند تا کشور را نابود کنند، به همین دلیل در مقابل آنها ایستادند. «فوعه» و «کفریا» از همان آغاز با اصلاحات بشار اسد موافقت و در حمایت از اسد راهپیمایی کردند، اما سلفیون خارجی با حمایت ترک‌ها وارد سوریه شدند تا جنگ و درگیری را با حکومت در پیش بگیرند، حتی چند ژنرال ترک نیز از سوی مردم این منطقه دستگیر شده‌اند. این 2 شهر از یکسال و نیم پیش محاصره شده‌اند، اما از آنجا که ادلب تحت کنترل حکومت است می‌توانند از طریق این شهر مقداری غذا و دارو وارد کنند. مردم این شهرها به دلیل آنکه با حکومت بشار اسد همراه بوده و همچنین شیعه هستند از سوی سلفیون خارجی خونشان حلال است و باید کشته شوند. فرودگاه نظامی «تفتناز» در منطقه ادلب یک فرودگاه استراتژیک و حیاتی برای مردم منطقه و حکومت بود چرا که از آنجا حملات شورشیان خنثی می‌شد، اما این فرودگاه به دست سلفیون افتاد و آنها اکنون فوعه را محاصره کرده و در حال بمباران شهر هستند. شورشیان از کشورهای مختلف آمده‌اند تا افرادی را که به قول خودشان مزدور هستند، بکشند و باید گفت که تنها هدف آنها از حضور در سوریه کشتن است. گروه‌های شورشی نظیر «لواء التوحید» مزدور برخی کشورهای خارجی هستند و در مواردی حتی با یکدیگر نیز می‌جنگند. شورشیان افرادی را تنها به دلیل داشتن عکس سید حسن نصرالله در خانه، شکنجه کرده یا می‌کشند. حتی در بین این گروه‌های تروریستی نیز گروه‌های مافیایی شکل گرفته‌اند که از بین شورشیان افرادی را ربوده و به مردم می‌فروشند تا آنها این افراد را با خانواده‌های اسیر خود مبادله کنند. شورشیان از ابتدا تلاش داشتند تا ایران هراسی را در سوریه گسترش دهند. به نظر می‌رسد عربستان، قطر و ترکیه، به ائتلافی رسیده‌اند تا سوریه را در دست بگیرند و در این راه ایران را مانع هدف خود می‌بینند. در سوریه 87 کارخانه داروسازی وجود داشت که زیر نظر شرکت‌های اروپایی فعالیت می‌کردند و 50 درصد این داروها به ترکیه صادر می‌شد که امروز ماشین آلات این کارخانه‌ها غارت شده و به ترکیه منتقل شده است. همچنین بزرگترین کارخانه چوب سازی در خاورمیانه که در سوریه بود نیز نابود شده و ماشین آلات آن به ترکیه منتقل شد. شورشیان کارخانه‌ها را غارت کرده و ماشین آلات آن را به تاجران ترک می‌فروشند. نقاط شهری سوریه در دست ارتش است و شورشیان در اطراف شهرها و روستاها به سر می‌برند، سوری‌هایی که می‌دانند موضوع چیست، به شهرها پناهنده شده‌اند و بسیاری از آنها به کمپ‌های ساخته شده در کشورهای همسایه نرفته‌اند.