روایتی سالم از یک موضوع خاص اجتماعی/چرا «آینه های روبرو» فیلم خوبی است؟
شخصیت آدینه به عنوان کسی که دچار یکی از سخت ترین مشکلاتی است که یک فرد می تواند آن را تجربه کند آن قدر خوب در آمده است که حتی بسیاری از کسانی که با مشکلش آشنایی ندارند به راحتی آن را درک می کنند. در عین حال رعنا به عنوان یک زن مذهبی و معتقد با ظرافت های زنانه خاصی که دارد تصویری آشنا از بسیاری از زنان ایرانی است و نکته قابل تامل اینجاست که این دو شخصیت متضاد در تمام مدت فیلم شانه به شانه هم جلو می روند و هیچ کدام بر دیگری پیشی نمی گیرند.
شاید یکی از اصلی ترین نقاط قوت فیلم شخصیت پردازی مناسب است، شخصیت آدینه به عنوان کسی که دچار یکی از سخت ترین مشکلاتی است که یک فرد می تواند آن را تجربه کند آن قدر خوب در آمده است که حتی بسیاری از کسانی که با مشکلش آشنایی ندارند به راحتی آن را درک می کنند. در عین حال رعنا به عنوان یک زن مذهبی و معتقد با ظرافت های زنانه خاصی که دارد تصویری آشنا از بسیاری از زنان ایرانی است و نکته قابل تامل اینجاست که این دو شخصیت متضاد در تمام مدت فیلم شانه به شانه هم جلو می روند و هیچ کدام بر دیگری پیشی نمی گیرند.
یکی دیگر از مواردی که در آینه های رو به رو به خوبی از آب درآمده و قابل تامل است نشان دادن درست جامعه سنتی و مذهبی ایران بدون هیچ گونه غلو و شعارزدگی است. تمامی رفتارهای رعنا که نماینده قشر مذهبی جامعه است برای مخاطب باور پذیر است این که او به دلیل باور مذهبی اش تنها مسافران زن را سوار می کند یا این که در لحظه فهمیدن این که ممکن است آدینه یک پسر باشد از تماس یک نامحرم دچار آشفتگی می شود به خوبی قابل درک است، حتی این که شخصیت بقال محله که از دیدن یک مرد غریبه در خانه رعنا متعجب و کنجکاو می شود برای بسیاری از تماشاگران شخصیتی آشنا است.
اما شاید از اصلی ترین نقاط ضعف آینه های رو به رو شعار زدگی ای است که فیلم در برخی صحنه ها دچارش می شود. سکانسی که رعنا برای راضی کردن پدر آدینه به خانه شان می رود یکی از این لحظه ها در فیلم است. سکانسی که صحبت های رعنا همگی مانند یک شعار بیان می شوند و نه تنها تاثیری بر پدر آدینه ندارند بلکه تمسخرش را هم به دنبال دارند. یا سکانسی که رعنا و آدینه در راه برگشت به تهران هستند و صدایشان را می شنویم که داستان زندگیشان را روایت می کنند و به راحتی می توان گفت که با لحن کل فیلم تفاوت زیادی دارد.
آينه هاي روبه رو به غیر از داستان جدیدی که روایت می کند از نظر فنی نیز قابل تامل است، کارگردانی فیلم به عنوان نخستین اثر بلند قابل قبول است که البته فیلم نامه خوب فرشته طائر پور در این موفقیت بی تاثیر نیست. تدوین فیلم و تصویر هم تقریبا بدون ایراد هستند و در کنار تمام این موارد بازی خوب دو شخصیت اصلی فیلم را هم نمی توان نادیده گرفت هر چند که بازی همایون ارشادی و نیما شاهرخ شاهی چنگی به دل نمی زند اما از آن جا که بار اصلی فیلم بر دوش دو شخصیت اصلی است این ضعف در کل ضربه ای به فیلم نمی زند.
در هر حال فیلم نگار آذربایجانی جدا از نقاط ضعف اندکش اثری قابل تامل از آب درآمده که به خوبی توانسته است تصویری مناسب از برخورد به دور از شعار و درست جامعه مذهبی ایرانی با یک معضل اجتماعی که حتی هنوز در بسیاری از کشورهای دنیا پذیرفته نشده است را نشان دهد و در عین حال برای جذب تماشاگر و یا درو کردن جوایر خارجی به دنبال نشان دادن تصویری وارونه از جامعه ایرانی نبوده است.