اهداف کرملین در سوریه

مهر: برای روسیه و البته چین منافع اقتصادی و نظامی مهمترین پارامترها برای تعیین میزان حمایت از یک نظام خاص و به طور مشخص سوریه محسوب می شود. با نگاهی به منافع سیاسی، راهبردی، نظامی و به ویژه اقتصادی روسیه در سوریه می توان دلایل حمایت ثابت مسکو از دمشق را یافت. یکی از مهمترین منافع روسیه در سوریه، حفظ دامنه نفوذ و میراث ابرقدرت سابق در منطقه دریای مدیترانه است. از دیرباز پایگاه دریایی طرطوس سوریه ، پایگاه ناوگان روسیه در منطقه دریای مدیترانه وهم اکنون تنها پایگاه این ناوگان در این منطقه محسوب می شود. به موجب توافقنامه سال 1971 که بین دو کشور به امضا رسیده بندر طرطوس میزبان پایگاه پشتیبانی و تعمیرات ناوگان دریایی روسیه است. در چارچوب این همکاری استراتژیک روسها شش سال پیش 4/13 میلیارد دلار از بدهی های سوریه را بخشیدند تا سوری ها بتوانند بار دیگر برای خرید تسلیحات مدرن به مسکو سفر کرده و به مذاکره بپردازند. مرکز پژوهشهای جنگ آمریکا نیز در تحلیلی در رابطه همکاری نظامی روسها با سوریه خبر دادند، هم اکنون مسکو در حال تدارک برای انتقال سامانه های پدافند هوایی به دمشق است تا پیش از تحریم هوایی سوریه، این کشور مسلح به این سامانه نسبتا پیشرفته شده و بتواند در مقابل برخی از حملات احتمالی هوایی هم مقاومت کند. در بعد اقتصادی هم حجم سرمایه گذاری روسیه در سوریه در سال 2009 از مرز 20 میلیارد دلار گذشت که اکثر این سرمایه گذاریها در قالب پروژه های حفاری نفت و گاز و استخراج آن بوده و هم اکنون نیز شرکتهای روسیه سرگرم فعالیت در این کشور هستند. در بخش انرژی هم شرکت روس اتم روسیه سال 2010 خبر از امضای قرارداد با مسئولین سوری برای ساخت اولین نیروگاه هسته ای تولید برق در این کشور داده بود. برای روس ها، سوریه صرفا هفتمین خریدار سلاح از این کشور نیست، بلکه دروازه مرزی روسیه نیز محسوب می شود ، اگر کرملین با اشغال حیات خلوت خود در لیبی توسط رقیب دیرینه اش با دید اغماض برخورد کرد، حاضر نخواهد شد غرب در نزدیکی مرزهایش اردو بزند. سرگئی لافروف وزیر امور خارجه روسیه در واکنش به اعتراض نسبت به ادامه فروش سلاح به سوریه تاکید کرد یکی از اهداف کمکهای تسلیحاتی مسکو به دمشق تامین استقرار و ثبات در نزدیکی مرزهای روسیه است ، حفظ امنیت مناطق نزدیک به مرز روسیه یکی از اهداف مسکو به شمار می رود. اما این سئوال همچنان باقی است که روسها برای حفظ امنیت مناطق نزدیک به مرزهای خود تا چه حد پیش خواهند رفت؟