شکست هیمنه صهیون/ روزی که اسرائیل دیگر «نیست»...

گروه سیاسی «فردا»؛ فلسطین کشوری آسیایی در سواحل دریای مدیترانه و نامی آشنا برای مردم جهان است. این کشور با مرکزیت بیت‎المقدس دارای مرز‎های مشترک با لبنان، سوریه، اردن و مصر است. اکثریت جمعیت فلسطین عرب‎زبان است و جاذبه‎‎های گردشگری متعددی به‎ویژه در عرصه‎‎های مذهبی در آن وجود دارد. پس از جنگ جهانی اول قیمومیت فلسطین بر عهده انگلیس قرار گرفت و به واسطه تحولات پس از آن شهرت جهانی پیدا کرد. در دوم نوامبر 1917 آرتور جیمز بالفور وزیر خارجه وقت انگلیس طی نامه‎ای به لرد روچیلد، رییس فدراسیون صهیونیست انگلستان، موافقت انگلیس با تشکیل کشور و دولتی برای یهودیان صهیونیست در سرزمین‎‎های فلسطین را اعلام کرد. این نامه به «اعلامیه بالفور» شهرت یافت. پس از این اقدام، مهاجرت یهودیان صهیونیست به فلسطین آغاز شد و در فاصله بین جنگ‎های جهانی اول و دوم، تعداد صهیونیست‎‎های ساکن فلسطین از 70 هزار به 450 هزار نفر افزایش یافت. در سال 1948م بخش قابل توجهی این کشور به اشغال صهیونیست‎‎ها در آمد که در نهایت به تشکیل «رژیم صهیونیستی» انجامید. با این اقدام، بیت‎المقدس به‎عنوان قبله اول مسلمانان جهان در تصرف صهیونیست‎‎ها قرار گرفت. صهیونیست‎‎ها از آنجایی که این منطقه را یکی از مکان‎‎های مقدس دینی خود می‎دانستند، نام آن را به اورشلیم تغییر دادند. اشغال فلسطین تا مدت‎‎ها مورد مناقشه اعراب و اسراییل و همچنین تاکنون عامل درگیری‎‎های متعدد میان گروه‎‎های فلسطینی و نظامیان اسراییلی بوده است. کشور‎های عربی در سال‎‎های 1948، 1956، 1967 و 1973 برای بازپس‎گیری سرزمین فلسطین وارد جنگ با ارتش اسراییل شدند اما این درگیری‎‎ها موفقیت‎آمیز نبود و سرانجام برخی دولت‎‎های عربی را بر آن داشت تا دست دوستی برای عادی‎سازی روابط به‎سوی رژیم صهیونیستی دراز کنند. به این ترتیب مردم فلسطین برای بازپس‎گیری سرزمین مادری خود تنها و بدون حامی ماندند. اما سال 1979 نقطه عطفی در تاریخ جهان و تحولات فلسطین بود. انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (رحمت‎الله‎علیه) به پیروزی رسید؛ انقلابی در تقابل با رژیم غاصب صهیونیستی و استکبار جهانی. امام خمینی (رحمت‎الله‎علیه) از سال‎‎ها پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، همبستگی خود با مردم فلسطین و دفاع از قدس شریف را اعلام کرده بود. پس از انقلاب، ایشان ضمن اعلام مخالفت با هر گونه رابطه با رژیم صهیونیستی، سیاست خارجی جمهوری اسلامی را مخالفت علنی با این رژیم و دفاع از آرمان‎‎های ملت فلسطین تا آزادی قدس قرار دادند. ایشان در 16 مرداد 1358 در نامه‎ای خطاب به مسلمانان جهان، ضمن گوشزد کردن خطر اسراییل برای اسلام، از آنان دعوت کرد تا در آخرین جمعه ماه مبارک رمضان همبستگی خود را با ملت فلسطین اعلام کنند. این شیوه سیاست‎گذاری امام خمینی (رحمت‎الله‎علیه) در کنار نگاه ایدئولوژیک کمک به همنوع و دستگیری از مسلمانان و دفاع از اسلام، بیانگر نگاه استراتژیک بنیان‎گذار جمهوری اسلامی به فلسطین از منظر منافع ملی و ابعاد بین‎المللی آن برای جهان اسلام بود. ایشان اسراییل را ساخته استعمار سنتی برای تسلط بر خاورمیانه و ایجاد تفرقه و انشقاق در صفوف متحد مسلمانان می‎دانستند: «اسراییل با تبانی و همفکری دولت‎‎های استعماری غرب و شرق زاییده شد و برای سرکوب و استعمار ملل اسلامی به‎وجود آمد و امروز از طرف همه استعمارگران حمایت و پشتیبانی می‎شود. انگلیس و آمریکا با تقویت نظامی و سیاسی و با گذاشتن اسلحه‎‎های مرگبار در اختیار اسراییل آن را به تجاوزات پی در پی علیه اعراب و مسلمانان برمی انگیزانند.» اندیشه حاکم بر انقلاب اسلامی ایران از ابتدای تشکیل نظام جمهوری اسلامی مقهور تبلیغات دروغین و قدرت کاذب صهیونیسم و مولود نامشروع آن یعنی اسراییل نشد و با اقتدار از تلاش برای نابودی آن سخن گفت و الگوی جدیدی از مقاومت و مبارزه را به ملت‎‎های جهان معرفی کرد. بنابراین می‎توان گفت که هدف بنیان‎گذار جمهوری اسلامی از اقدام مدبرانه و استراتژیک خود در نام‎گذاری روز جهانی قدس برای دفاع از آرمان فلسطین و مبارزه با صهیونیسم، تنها آزادی قدس شریف نبود بلکه قلب صهیونیسم بین‎الملل را برای آزادی کشور‎های اسلامی از شر آن نشانه گرفته بود. ایشان در همین زمینه فرمودند: «روز قدس یک روز جهانی است. روزی نیست که اختصاص به قدس داشته باشد. روز مقابله مستضعفین با مستکبرین است… تمام ملت‎‎ها قیام کنند و این جرثومه فساد را به زباله‎دان‎‎ها بریزند… روزی است که باید همت کنید که قدس را نجات دهیم… روز قدس روز اسلام است. روزی است که باید اسلام را احیا کنیم و قوانین اسلامی باید در ممالک اسلامی اجرا بشود… روز قدس روز جدایی حق از باطل است.» در نگاه اول می‎توان گفت که امام خمینی (رحمت‎الله‎علیه) هدف از این نام‎گذاری را آزادی قبله اول مسلمین، دفاع از حقوق انسان‎‎ها و مبارزه با ظلم قرار داد اما در پسِ این اهداف اصلی و اولیه، اهداف و افکار استراتژیکی نیز نهفته است که بعضی از آن‎‎ها عبارتند از: * احیای روحیه جهاد و شهادت در راه دفاع از آرمان‎‎ها و ارزش‎‎های اسلامی * تقویت وحدت مسلمانان و مبارزه با اقدامات تفرقه‎افکنانه دشمن * احیای اندیشه دفاع از سرزمین و وطن و جان‎فشانی در راه آن * گوشزد کردن مداوم خطر تفکر صهیونیسم برای ملت‎‎های اسلامی و غیر اسلامی * شکست قدرت پوشالی استکبار جهانی و نظام سلطه در اذهان ملت‎ها * بیداری ملت‎‎ها و عدم سکوت آن‎‎ها در برابر حاکمان ظالم و معامله‎گر با اسراییل * ترویج اندیشه ناب اسلامی و روحیه آزادگی در میان ملت‎‎های جهان * به تصویر کشیدن ضعف پشتوانه مردمی و عدم مشروعیت و مقبولیت دولت‎‎های مستکبر * صدور اندیشه‎ها، اصول و ارزش‎‎های انقلاب اسلامی و ارائه الگویی موفق از اداره حکومت به ملت‎ها با مروری بر روند تحولات جهانی در سال‎‎های اخیر می‎توان دریافت که تأکید بر مبارزه با استکبار جهانی و تفکر صهیونیستی پس از گذشت 33 سال از انقلاب اسلامی، پویاتر و زنده‎تر از گذشته در حال پیگیری است. امروز در اقصی نقاط جهان اسلام، ملت‎‎ها با تأسی از تفکر انقلاب اسلامی ایران بیدار شده‎اند و در مقابل حکومت‎‎های ظالم ایستاده‎اند. ملت‎‎های اسلامی نه تنها حاشیه امنی برای حکومت‎‎های خود باقی نگذاشته‎اند، بلکه موجب شده‎اند که رژیم غاصب اسراییل بیش از پیش خطر زوال و نابودی را احساس کند. کار به‎جایی رسیده است که مرکز تحقیقات خاور نزدیک آمریکا از «آخرالزمان اسراییل» سخن می‎گوید: «در سال 2025 میلادی اسراییل به موجودیت خود پایان خواهد داد. فرایند ترک وطن تاریخی توسط اسراییلی‎‎ها و بازگشت به محل سکونت قبلی، روندی بی‎بازگشت است. بیش از 500 هزار یهودی اتیوپیایی و دیگر یهودیان آفریقایی قصد دارند طی ده سال آینده به قاره سیاه بازگردند. بیش از یک میلیون روس و ده‎‎ها هزار اروپایی نیز مایل به بازگشت به محل اولیه سکونت خود هستند. به علت افزایش امواج ملی‎گرایی در کشور‎های همسایه اسراییل و قبل از همه، انفجار قدرتمند اسلامیسم در مصر، مردم اسراییل نگران جان خود، آینده خود و آینده فرزندان و خویشاوندان خود هستند. اسراییلی‎‎ها به‎جا‎هایی که متولد و بزرگ شده‎اند توجه نشان می‎دهند. تحقیقات زیادی وجود دارد که نظریه پایان سریع اسراییل به‎عنوان یک کشور را مطرح می‎کند.»