همه فینال های لیگ قهرمانان در 20 سال اخیر

مشرق: مخالفان برگزاری هر ساله جام جهانی معتقدند برگزاری هر ساله این رقابت ها از جذابیت آن کم خواهد کرد اما رقابت های لیگ قهرمانان اروپا در عمر 20 ساله اش نشان داده که با برنامه ریزی دقیق و به کارگیری بهترین امکانات، نه تنها جذابیت یک رقابت کاهش پیدا نمی کند، بلکه می توان هر سال طرفداران بیشتری برای آن پیدا کرد. دیدار امشب بایرن مونیخ- چلسی در فینال چمپیونزلیگ را نزدیک به 300 میلیون نفر در سراسر دنیا تماشا خواهند کرد؛ رقمی که این دیدار را به پرتماشاگرترین رقابت باشگاهی دنیا تبدیل خواهد کرد. در این بین نباید فراموش کرد که فینال های تماشایی این سال ها هم تاثیر قابل توجهی در افزایش طرفداران این رقابت ها داشته است. در طول 20 سالی که رقابت های لیگ قهرمانان با فرمت جدید برگزار می شود، شاهد فینال های حساسی بودیم، به بهانه فینال امشب در آلیانس آره نا، نگاهی خواهیم داشت به 19 فینال رقابت های چمپیونزلیگ در 20 سال اخیر: 1993؛ المپیک مارسی 1-0 میلان؛ ورزشگاه المپیک مونیخ در آن زمان میلان آریگو ساکی را بسیاری بهترین تیم دنیا می دانستند. روسونری ستاره هایی مانند مالدینی، باره سی، فن باستن، پاپن و رایکارد را در اختیار داشت و سه سال قبل از آن قهرمان جام باشگاه های اروپا شده بود. از سوی دیگر میلانی ها همه حریفان شان را تا پیش از رسیدن به فینال از پیش رو برداشته بودند در حالی که مارسی با چهار تساوی و با اختلاف بسیار کم نسبت به رنجرز توانست از مرحله گروهی صعود کند. آمارها به نفع میلان بود اما این مارسی بود که در همان نیمه اول توسط باسیل بولی به گل رسید. این گل تا پایان باقی ماند و مارسی برای اولین بار قهرمان چمپیونزلیگ شد. البته این قهرمانی برای بندرنشینان چندان خوش یمن نبود و آنها به دلیل رسوایی تبانی در لیگ فرانسه، در فصل 94-1993 راهی دسته دوم شدند ما طرفداران شان هیچ وقت این قهرمانی تاریخی را فراموش نکردند. 1994؛ میلان 4-0 بارسا؛ ورزشگاه المپیک آتن روسونری برای دومین سال پیاپی به فینال لیگ قهرمانان رسید. این بار شرایط فرق می کرد و بسیاری شانس بارسای رویایی کرویف را بیشتر می دانستند اما باز هم نتیجه برخلاف آنچه همه انتظار داشتند، رقم خورد. بارسا برای چهارمین فصل پیاپی قهرمان لالیگا شده بود و در مقابل، میلان بازیکنانی مانند باره سی، لنتینی، کاستاکورتا و فن باستن را در اختیار نداشت. با این وجود نتیجه نهایی باعث شد تا غیبت هیچ یک از ستاره های میلان احساس نشود. شاگردان کاپلو 4-0 آبی و اناری ها را شکست دادند و مارسل دسایی که سال قبل با مارسی قهرمان چمپیونزلیگ شده بود، این بار با پیراهن میلان قهرمانی در این رقابت ها را جشن گرفت. 1995؛ آژاکس 1-0 میلان؛ ورزشگاه ارنست هاپل وین دو تیم پرافتخار و قدیمی فوتبال اروپا در سال 1995 در فینال چمپیونزلیگ مقابل هم قرار گرفتند. میلان برای سومین بار پیاپی در فینال حاضر شد، در حالی که آژاکسی ها به دنبال اولین قهرمانی شان در این رقابت ها از سال 1973 بودند. فرانک رایکارد که بعد از 5 فصل بازی برای میلان، راهی آژاکس شده بود، در این دیدار مقابل هم تیمی های سابقش قرار گرفت و سرانجام خود او بود که با یک پاس عالی برای پاتریک کلایورت، تک گل بازی را در دقیقه 85 پایه ریزی کرد. این اولین قهرمانی کلارنس سیدورف در لیگ قهرمانان نیز بود. 1996؛ یوونتوس 1(4)-(2)1 آژاکس؛ ورزشگاه المپیک رم در فینال 1996 بار دیگر مدافع عنوان قهرمانی، این بار آژاکس، در یک سمت میدان قرار داشت و در سمت دیگر یکی دیگر از غول های اروپایی، یوونتوس. راوانلی خیلی زود یوونتوس را در دقیقه 12 پیش انداخت اما یاری لیتمانن، ستاره فنلاندی آژاکس در همان نیمه اول کار را به تساوی کشاند. در نیمه دوم و وقت های اضافه گلی به ثمر نرسید تا کار به ضربات پنالتی کشیده شود. این اولین بار از سال 1991 بود که ضربات پنالتی چهره قهرمان را مشخص می کرد. داویدز اولین پنالتی آژاکس را خراب کرد تا یوونتوسی ها با خیال راحت پشت ضربات شان قرار بگیرند و در نهایت در ضربه چهارم، تکلیف قهرمان مشخص شد و جام قهرمانی بار دیگر به ایتالیا بازگشت. 1997؛ بورسیا دورتموند 3-1 یوونتوس؛ ورزشگاه المپیک مونیخ برای سومین سال پیاپی مدافع عنوان قهرمانی به فینال رسید و برای سومین بار پیاپی شکست خورد. یوونتوسی ها در حالی در مونیخ نتیجه را به دورتموند واگذار کردند که از تیم سال قبل به مراتب بهتر بودند. در واقع بسیاری تیم سال 1997 یوونتوس را یکی از بهترین تیم های تاریخ این باشگاه می دانستند. با قهرمانی دورتموند، پائولو سوسا هم مانند مارسل دسایی، برای دومین سال پیاپی با دو باشگاه متفاوت قهرمانی در چمپیونزلیگ را تجربه کرد. به یاد ماندنی ترین لحظه این دیدار را لارس ریکن، مهاجم جوان دورتموند رقم زد. در حالی که یوونتوسی ها برای رسیدن به گل تساوی تلاش می کردند، هیتسفلد در دقیقه 70 لارس ریکن را جانشین اشتفان چاپیوسات کرد و این مهاجم جوان در اولین ضربه اش به توپ، دروازه آنجلو پروتزی را روی یک ضربه چیپ دیدنی باز کرد. 1998؛ رئال مادرید 1-0 یوونتوس؛ ورزشگاه آمستردام آره نا رئالی ها تا پیش از این دیدار 6 بار قهرمانی در جام باشگاه های اروپا را تجربه کرده و به عنوان پرافتخارترین باشگاه اروپا شناخته می شدند اما از آخرین قهرمانی شان در این رقابت ها 32 سال می گذشت و در این مدت اعتبار این رقابت ها به مراتب افزایش پیدا کرده بود. از سوی دیگر شاگردان لیپی برای سومین سال پیاپی حضور در فینال را تجربه می کردند و این باعث شده بود تا بسیار شانس آنها برای قهرمانی را بیشتر بدانند اما در نهایت آنها هم مانند میلان تنها به یک قهرمانی اکتفا کردند. در یک دیدار پر برخورد که 7 بازیکن از دو تیم کارت زرد دریافت کردند، پردراگ میاتوویچ در فاصله 20 دقیقه به پایان بازی، با عبور از پروتزی، از زاویه ای بسته دروازه یوونتوس را باز کرد و قهرمانی را برای رئال رقم زد. این قهرمانی را می توان آغاز پروژه کهکشانی سازی رئال دانست. 1999؛ منچستریونایتد 2-1 بایرن مونیخ؛ ورزشگاه نوکمپ بارسلونا دو تیمی به فینال نوکمپ رسیده بودند که با دو قهرمانی در لیگ های داخلی، به دنبال رقم زدن یک سه گانه تاریخی بودند. یونایتدها که در نیمه نهایی به سختی از سد یوونتوس گذشته بودند، دو هافبک تاثیر گذارشان، روی کین و پل اسکولز را در اختیار نداشتند و این شانس بایرن برای پیروزی را بیشتر کرده بود. وقتی ماریو باسلر در دقیقه 6 دروازه اشمایکل را باز کرد، امیدهای باواریایی ها برای قهرمانی بیشتر هم شد. شاگردان هیتسفلد دو بار هم توپ را به تیرک زدند با این وجود به نظر می رسید همان تک گل برای اولین قهرمانی بایرن در اروپا از سال 1976 کافی است. اما در ثانیه های تلف شده بازی همه چیز تغییر کرد. کرنر دیوید بکام به رایان گیگز رسید و ضربه ضعیف او را، تدی شرینگهام در بین راه با یک شوت دقیق به گل تساوی تبدیل کرد تا همه در انتظار ادامه کار در وقت های تلف شده باشند اما اله گنار سولسشر، در دقیقه 93 باز هم روی یک ضربه کرنر کار را تمام کرد. پیر لوئیجی کولینا، داور بازی، این دیدار را به یادماندنی ترین دیدار دوران حرفه ای اش توصیف کرد و کمتر کسی است که با رئیس کمیته داوران فعلی یوفا هم عقیده نباشد. 2000؛ رئال مادرید 3-0 والنسیا؛ ورزشگاه سنت دنیس پاریس بعد از مدت ها دو تیم هموطن راهی فینال چمپیونزلیگ شدند. در حالی که انتظار می رفت شناخت دو تیم از یکدیگر، یک دیدار نزدیک و پایاپای را رقم بزند اما رئالی ها خیلی راحت توانستند با سه گل خفاش ها را شکست دهند و برای دومین بار در سه سال اخیر قهرمانی در اروپا را جشن بگیرند. رائول و فرناندو مورینتس، دو ستاره خط حمله رئال، گل های اول و سوم تیم شان را به ثمر رساندند اما بی تردید به یاد ماندنی ترین گل بازی، ضربه والی زیبای استیو مک منمن، ستاره انگلیسی رئال بود. 2001؛ بایرن مونیخ 1(5)-(4)1 والنسیا؛ ورزشگاه سن سیرو میلان والنسیا برای دومین بار پیاپی به فینال رسید و این بار تیم به مراتب قدرتمندتری بود. گایزکا مندیتا، کاپیتان خفاش ها، بهترین بازیکن آن فصل چمپیونزلیگ بود و او بود که در دقیقه 2 از روی نقطه پنالتی، تیمش را پیش انداخت. اما اشتفان افنبرگ، کاپیتان باواریایی ها در نیمه دوم کار را به تساوی کشید. بازی تا دقیقه 120 گل دیگری نداشت تا سرنوشت این بازی به طور کامل با ضربات پنالتی رقم بخورد. هرچند پائولو سرجیو اولین پنالتی بایرن را از دست داد، اما این بایرن بود که در پایان هفتمین ضربه پنالتی جشن قهرمانی گرفت. این دومین قهرمانی اتمار هیتسفلد در لیگ قهرمانان بود. 2002، رئال مادرید 2-1 بایر لورکوزن؛ ورزشگاه همپتن پارک گلاسکو رئالی ها برای سومین بار در 5 سال به فینال رسیدند وبا توجه به اولین حضور لورکوزن در فینال، کهکشانی ها از شانس به مراتب بیشتری برخوردار بودند. البته تیم آلمانی با عبور از بارسا، لیون، آرسنال، یوونتوس، لیورپول و منچستریونایتد به فینال رسیده بودند و با اعتماد به نفس کافی مقابل رئال قرار گرفتند . رائول در دقیقه 8 رئال را پیش انداخت اما این برتری تنها 5 دقیقه دوام داشت و لوسیو کار را به تساوی کشید. لحظه سرنوشت ساز بازی در دقیقه 45 رقم خورد؛ جایی که زین الدین زیدان با یک ضربه خیره کننده روی ارسال روبرتو کارلوس، یکی از به یادماندنی ترین گل های تاریخ لیگ قهرمانان را رقم زد. ستاره فرانسوی که با یوونتوس در دو فینال شکست خورده بود، این بار با رئال جام قهرمانی را فتح کرد. 2003، میلان 0(3)-(2)0 یوونتوس؛ ورزشگاه الدترافورد منچستر باز هم دو تیم هموطن به فینال رسیدند و این بار دیدار نهایی تمام ایتالیایی بود. یوونتوسی ها با اقتدار قهرمان سری A شده بودند اما میلانی ها رتبه ای بهتر از چهارمی پیدا نکردند. میلان در نیمه اول توسط شوچنکو به گل رسید اما داور بازی، مارکوس مرک، به اشتباه این گل را نپذیرفت. بازی در نهایت بدون گل به پایان رسید تا کار به ضربات پنالتی کشیده شود. دو تیم 5 پنالتی از دست دادند تا در نهایت روسونری بار دیگر قهرمان چمپیونزلیگ شود. هرچند بازی در تئاتر رویاها برگزار شد، اما می توان این دیدار را کسل کننده تری فینال دو دهه اخیر دانست. 2004؛ پورتو 3-0 موناکو؛ ورزشگاه Auf شالکه آره نا غیرمنتظره ترین فینال ممکن. هیچ یک از دو فینالیست از چهار لیگ معتبر اروپایی، اسپانیا، انگلیس، ایتالیا و آلمان نبودند. پورتو با مورینیو با عبور از منچستریونایتد پای به فینال گذاشت و موناکو در راه رسیدن به دیدار نهایی، رئال مادرید را قربانی کرد. پورتو قهرمان چمپیونزلیگ شد تا مورینیو با اعتماد به نفس کامل پای به استمفوردبریج بگذارد. این آغاز افسانه آقای خاص در سطح اول فوتبال اروپا بود. 2005؛ لیورپول 3-3 میلان؛ ورزشگاه المپیک آتاتورک استانبول دراماتیک ترین فینال تاریخ لیگ قهرمانان؛ میلانی ها در نیمه اول با سه گل پیش افتادند تا هواداران این تیم جشن قهرمانی را آغاز کنند اما در 10 دقیقه همه چیز عوض شد. استفن جرارد با یک ضربه سر دیدنی گل اول قرمزها را به ثمر رساند. دو دقیقه بعد اسمیچر گل دوم را وارد دروازه دیدار کرد تا لیورپولی ها به بازی برگردند و در نهایت ژابی آلونسو کار را به تساوی کشاند. در ادامه میلانی ها چند موقعیت خوب را از دست دادند تا سرنوشت بازی در ضربات پنالتی مشخص شود. برخلاف دو سال قبل، میلانی ها چندان در زدن ضربات شان دقت نداشتند تا لیورپول بعد از سال ها، بار دیگر قهرمانی در اروپا را جشن بگیرد. 2006؛ بارسا 2-1 آرسنال؛ ورزشگاه این دیدار رویارویی زوج رونالدینیو- اتوئو با تیری آنری، ستاره فرانسوی آرسنال بود. بهترین بازیکنان دنیا که در فینال چمپیونزلیگ مقابل هم قرار گرفتند. توپچی ها برای اولین بار به فینال چمپیونزلیگ رسیده بودند و البته این اولین بار بود که یک تیم از شهر لندن در دیدارنهایی این رقابت ها حضور پیدا می کردند. بسیار بارسا را شانس اصلی قهرمانی می دانستند اما شاگردان ونگر بازی را بهتر آغاز کردند و در دقیقه 37 توسط سول کمپبل به گل رسیدند. هرچند ینس لمن در نیمه اول اخراج شد اما توپچی ها تا دقیقه 76 دروازه شان را بسته نگه داشتند اما سرانجام اتوئو کار را به تساوی کشید. 5 دقیقه بعد ژولیانو بلتی از زاویه ای بسته دروازه آلمونیا را باز کرد تا بارسا بعد از 16 سال بار دیگر قهرمانی در اروپا را جشن بگیرد. 2007، میلان 2-1 لیورپول، ورزشگاه المپیک آتن بعد از دو سال، میلان و لیورپول بار دیگر در فینال چمپیونزلیگ مقابل هم قرار گرفتند و این بهترین فرصت برای روسونری بود تا انتقام شکست تلخ در استانبول را بگیرد. همه شرایط هم برای قهرمانی شاگردان آنچلوتی فراهم بود. قهرمانی آنها در سال 1994 در همین ورزشگاه رقم خورده بود و در پیروزی آنها در سال 2003 برابر یوونتوس هم یک داور آلمانی (مارکوس مرک) بازی را قضاوت کرده بود (در سال 2007، قضاوت دیدار نهایی برعهده هربرت فاندل از آلمان بود) اینزاگی در هر نیمه یک بار دروازه پپ رینا را باز کرد و اگرچه کوئیت در ثانیه های پایانی بازی یکی از گل ها را جبران کرد اما معجزه ای رخ نداد تا هفتمین قهرمانی میلان در اروپا بار دیگر در آتن رقم بخورد. 2008؛ منچستریونایتد (6)1-(5)1 چلسی؛ ورزشگاه لوژنیکی مسکو آبی ها که با جدایی ژوزه مورینیو، فصل دشواری را پشت سر گذاشته بودند، با هدایت آورام گرانت برای اولین بار به دیدار نهایی رسیدند. کریس رونالدو با یک ضربه سر تماشایی دروازه پترچک را باز کرد اما فرانکی لمپارد که هنوز به خاطر درگذشت مادرش عزادار بود، در همان نیمه اول کار را به تساوی کشید. علی رغم اخراج دروگبا، بازی در طول 120 دقیقه گل دیگری نداشت تا کار به ضربات پنالتی کشیده شود. کریس رونالدو پنالتی اش را از دست داد تا چلسی در آستانه قهرمانی قرار بگیرد اما کاپیتان جان تری ضربه اش را زیر باران مسکو به تیر کوبید تا یونایتدها به بازی برگردند. اندرسون و گیگز ضربات شان را به گل تبدیل کردند تا فن درسار با مهار ضربه آنلکا، شیاطین سرخ را بر بام اروپا بنشاند. 2009؛ بارسا 2-0 منچستریونایتد؛ ورزشگاه المپیک رم برای اولین بار در 10 سال اخیر، دو تیمی به فینال رسیدند که در لیگ های داخلی شان به قهرمانی رسیده بودند و این بر جذابیت دیدار افزوده بود. رقابت مسی و کریس رونالدو از این دیدار آغاز شد و تاکنون نیز ادامه دارد. یونایتدها برای دفاع از عنوان قهرمانی پای به دیدار نهایی گذاشتند اما خیلی زود مشخص شد که کار آسانی ندارند. ساموئل اتوئو در دقیقه 10 روی فرار از سمت راست و غفلت مدافعان منچستریونایتد، با یک ضربه محکم دروازه فن در سار را باز کرد. در حالی که شاگردان فرگوسن برای زدن گل تساوی تلاش می کردند، ضربه سر مسی کار را تمام کرد. ارسال عالی ژاوی، در موقعیتی مناسب به ستاره آرژانتینی رسید تا او با یک ضربه سر دیدنی کار را تمام کند. بارسا برای دومین بار در چهار سال قهرمانی در اروپا را جشن گرفت. 2010؛ اینتر 2-0 بایرن مونیخ؛ ورزشگاه سانتیاگو برنابئو مادرید مورینیو که با چلسی هرگز حضور در فینال را تجربه نکرد، در دومین فصل حضورش در اینتر به فینال لیگ قهرمانان رسید. او در فینال باید مقابل استاد سابقش، لوئیس فن خال قرار می گرفت که بار دیگر بایرن را به تیم اول بوندس لیگا تبدیل کرده بود. هر دو تیم با قهرمانی در لیگ و جام حذفی به دنبال تکمیل سه گانه شان بودند و در نهایت این اینتر بود که با درخشش دیه گو میلیتو، بهترین بازیکن فصل لیگ قهرمانان، جام قهرمانی را بالای سر برد. مورینیو بعد از این قهرمانی در سانتیاگو برنابئو ماند تا هدایت رئال را برعهده بگیرد اما دیگر فرصت حضور در فینال را پیدا نکرد. 2011؛ بارسا 3-1 منچستریونایتد؛ ورزشگاه ومبلی لندن بعد از دو سال بار دیگر فرگوسن و گواردیولا در فینال چمپیونزلیگ مقابل هم قرار گرفتند؛ دیدار در ورزشگاه ومبلی برگزار می شد و شیاطین امیدوار بودند بتوانند از امتیاز "میزبانی" استفاده کنند. اما ستاره های آبی و اناری در سراسر بازی برتر از حریف بودند و در نهایت قهرمانی را از آن خود کردند. پدرو، مسی و ویا، سه گل دیدنی برای بارسا به ثمر رساندند تا تک گل وین رونی نتواند مرهمی برای دست های ارزان فرگوسن باشد.