آرزو و آخرین اظهارات اشکان دژاگه

خبرآنلاین: بعد از بازی قطر، در فرودگاه امام (ره) برای دقایقی به صورت خودمانی با او حرف زدیم که شاید انتشار این حرف ها، حتی باعث ناراحتی اش شود. گفت و گو در قالب مصاحبه انجام نشد و دوستانه بود. اشکان که فارسی را بسیار خوب حرف می زد، مثل یک غریبه به ایران آمد و به ذهن قوی طرفداران راه یافت. حالا دژاگه یک غریبه نیست، بازیکنی است که در آزادی یک شبه، تبدیل به چهره محبوب طرفداران شد. ستاره جدید تیم ملی می گوید که اهل مصاحبه نیست و دوست ندارد زیاد در روزنامه ها باشد. این یک گپ کوتاه و خودمانی است با اشکان دژاگه ستاره جدید تیم ملی، در مسیر بازگشت او به آلمان. *سال ها حرف از حضور تو در تیم ملی بود. از برانکو گرفته تا دایی و قطبی. یک روز می گفتند می آیی یک روز می گفتند منتفی است. چه شد که سرانجام تصمیم گرفتی که به تیم ملی ایران بیایی؟ مدت ها بود تصمیم گرفته بودم برای تیم ملی ایران بازی کنم ولی شرایط حضورم مهیا نشد. حالا خیلی خوشحام که برای ایران بازی می کنم. بهتر است درباره گذشته حرف نزنیم. وقت آن است که به آینده فکر کنیم. بسیار خوشحالم که این شانس را دارم تا در جام جهانی بعدی با تیم ملی ایران حاضر باشم. *تو با خبرنگاران حرف نمی زنی. این دلیل خاصی دارد؟ من بازیکن مطبوعاتی نیستم. در آلمان هم زیاد مصاحبه نمی کنم. دوست ندارم در روزنامه باشم. دوست ندارم کسی از دستم ناراحت شود، ولی این عادتی است که دارم. *خیلی ها می گویند اگر کارلوس کروش نبود، اشکان دژاگه برای تیم ملی ایران بازی نمی کرد. تو این موضوع را تائید می کنی؟ من با او درباره حضور در ایران حرف زدم، حرف های خیلی خوبی هم زدیم. نمی توانم منکر این شوم که او من را متقاعد کرد و باعث شد با خیال راحت تری به ایران بیایم و برای تیم ملی بازی کنم. البته این تصمیم شخص من بود. همانطور که گفتم از قبل به حضور در ایران فکر می کردم ولی قطعی نبود. در واقع با حرف های کروش تصمیم قطعی ام را گرفتم. *درباره بازی قطر حرف های نگفته زیادی هست. ما می توانستیم این بازی را ببریم ولی متاسفانه مساوی کردیم. حالا ایران صعود کرده و به دور بعد رسیده ولی من به شخصه دوست داشتم برنده باشیم. بعضی ها می پرسیدند که خوشحالید بحرین حذف شده و قطر صعود کرده؟ من از این حرف ها سر در نمی آوردم. برای خود من فرقی نمی کرد کدام تیم بالا برود و صعود کند. دوست داشتم تیم برنده از زمین بیرون بیاید. *بعد از بازی هم در تلویزیون نشان داد که خبرنگاران به سمت تو آمده اند و می خواهند درباره درخششت حرف بزنی ولی تو حرفی نمی زنی. اینجا هم درباره دو گلت حرف نزدی. همانطور که گفتم من مطبوعاتی نیستم. بازیکنی نیستم که مدام بخواهم حرف بزنم. از طرفی هنوز جو ایران را نمی شناسم. نوع برخوردها را هم همینطور. به این دلیل فعلا حرف زیادی برای گفتن ندارم. مطمئن باشید اگر با جو آشنا شوم، سر موقع حرف می زنم. *ولی درباره گل هایت چیزی نگفتی... خوشحالم از این بابت. اولین بازی ملی و دو گل... برای بازیکنی که چنین شرایطی را تجربه کند، خوشحال کننده است. من هم مثل همه ایرانی ها خوشحالم و دوست دارم با تیم ملی ایران به جام جهانی صعود کنم. این یک آرزوی بزرگ برای من است. *تو در تمام تیم های پایه آلمان بازی کردی. برای همه این سوال وجود دارد که چرا برای تیم ملی بزرگسالان این کشور بازی نکردی؟ من درباره گذشته حرف نمی زنم. حرف های زیادی در این باره زده می شود؛ بعضی از آنها درست هستند و بعضی نه. گذشته برای من گذشته. الان در ایران هستم، برای تیم ملی کشورم بازی می کنم و به فکر آینده هستم و جام جهانی نه گذشته. هر چی در گذشته بوده، تمام شده و رفته. *استقبال مردم از تو بی نظیر بود. خودت متوجه شدی؟ یکجورهایی ره 100 ساله را یک شبه در آزادی رفتی. من زیاد با مردم با برخورد نداشتم ولی وقتی دیدم در استادیوم خوشحال شدند، حس خوبی داشتم. از آنها ممنون هستم و اعتراف می کنم دوست دارم در خیابان های تهران راه بروم و با آنها برخورد داشته باشم.