در ستایش یک نامه

دیده می شود که در این نامه صراحتا تاکید شده که این نامه با اخلاص و به دور از هرگونه شائبه سیاسی نوشته شده است. این امر به این معناست که داشتن هوای پاک، در هیچ دوره ای سیاست و سیاست بازی نمی شناسد چرا که همگان از هر جناح سیاسی که باشند از هوا تنفس می کنند. این امر با هوشمندی در این نامه مطرح شده است که آلودگی هوا موضوعی سیاسی نیست و کسانی که درباره هوا صحبت می کنند انگ سیاسی برنمی تابند. نکته دیگر، تاکیدی است که بر خودروهای شخصی و دولتی صورت گرفته است. ذکر کلمه دولتی نیز بسیار به جا بوده است. اگرچه تعداد خودروهای دولتی به مراتب کمتر از خودروهای شخصی است اما متاسفانه شرایط این خودروها بسیار بدتر از خودروهای شخصی بوده و به آلودگی هوا دامن می زند. اما متاسفانه آلایندگی این خودروها جدی گرفته نمی شود. به ویژه برخی از سرویس های دولتی و ارگان های نظامی که بعضا اتوبوس هایی بوده اند که به دلیل فرسودگی از دایره حمل و نقل برون شهری کنار گذاشته شده اند، اما با اعمال تغییراتی در شهر به عنوان سرویس تردد می کنند و این مسئله یکی از نگرانی های جدی مدیریت شهری تهران است. در این نامه همچنین به خطرناک شدن وضعیت آلودگی هوا اشاره شده است این در حقیقت همان چیزی است که دست اندرکاران در بحث هوا در شهرداری نیز همواره روی آن تاکید کرده اند اما مسئولان دولتی در پاسخ می گویند وضعیت هوا به لحاظ گازها خوب است و مشکلی جز به سبب ذرات معلق با قطر کمتر از دو ونیم میکرون وجود ندارد که این مورد قبول نیست، چرا که بر اساس استانداردها شاخص کیفیت هوای تهران در بیشتر روزهای سال ناسالم است. نمی توان انکار کرد که استانداردهای خودرو ارتقا یافته و با وجود اضافه شدن تعداد زیادی خودرو به پایتخت، وضعیت بحرانی نمی شود اما قصورها را هم باید دید.اشاره آیت الله محسنی گرکانی به «تدبیری عمیق و ماندگار» در این نامه نشان از آن دارد که اقدامات هیجانی و نشات گرفته از احساسات همچون آبپاشی تهران و نصب فن های بزرگ برای جابه جایی هوا، عملی نیست و کاهش آلودگی هوا برنامه ای میان مدت و طولانی مدت می خواهد. قرار بود هیات دولت در هفته هوای پاک برنامه جامعی را برای کاهش آلودگی هوا تصویب کند اما حدود یک ماه از آن تاریخ می گذرد و خبری از تصویب این برنامه نشده است. بنابراین عملا تهران در حال حاضر برنامه ای برای کاهش آلودگی هوا ندارد و اقداماتی چون ارتقای استانداردهای سوخت و خودرو که در چندماه اخیر انجام شده است نه بر اساس برنامه بلکه بر اساس نیت خیرخواهانه مدیران محیط زیست به ویژه معاون محیط انسانی این سازمان بوده است. در نامه با تاکید بر شهامت و شجاعت رئیس جمهور، دیده می شود خواسته شده تا حداقل پایه‌ها و شالوده و زیر بنای طرح مزبور آغاز شود تا دولت بعد به ناچار اقدام به تکمیل آن کند. متاسفانه این پایه ها و شالوده وجود داشت اما مسئولان به آن توجهی نکردند. از سال ۷۹ برنامه جامع کاهش آلودگی هوا که ۱۰ ساله بود مصوب شد و علاوه بر آن طی ۱۵ سال از برنامه دوم توسعه تا برنامه پنجم، همواره دولت مکلف به کاهش آلودگی هوا شده اما چنین امری محقق نشده است. خوب است قوه قضائیه تدبیری اتخاذ کند تا به شیوه مدیریتی مسئولان دولتی که مصوبه مجلس یا دولت را اجرا نمی کنند رسیدگی شود. پیشنهادی نیز در این زمینه تحت عنوان کارگروه ویژه آلودگی هوا در قوه قضائیه ارائه شده است. در موارد پس از آن نیز به گسترش مترو به عنوان شاه کلید آلودگی هوا اشاره شده که متاسفانه دیده می‌شود مصوبات مجلس در این زمینه مورد قبول مسئولان دولتی نیست. استفاده از متخصصان، تاکید بر کاهش ترافیک و مدل سازی سالم برای هوای پاک نیز از موارد دیگر است که به حق آورده شده است. حتی در طرح جامع کاهش آلودگی هوا مصوب سال ۷۹ نیز حد استاندارد رویایی در نظر گرفته شده بود چرا که بر اساس استاندارد سازمان بهداشت جهانی هر آلاینده در سال تنها یک بار می تواند از حد استاندارد فراتر رود. این نامه با حدیثی از حضرت علی (ع) پایان یافته است. با توجه به این حدیث می توان گفت امروز کودکان بسیاری در موسسات حمایت از کودکان سرطانی زندگی می کنند تا کمی از دردی که می کشند کاسته شود. گفته می شود آلودگی هوا عامل اصلی بسیاری از سرطان‌هاست. بر اساس آنچه قرآن مجید وعده داده و از این حدیث می توان دریافت، اگر مسئولان عمیق تر در باب آلودگی هوا بیندیشند، شاید فردا کودکان خودشان گرفتار سرطان نشوند.