امجد در خنکای سایه استاد

خبرآنلاين: «آزمایشگاه» ساخته حمید امجد اثری اخلاق‌گراست، آن قدر اخلاق‌گرا که برخی از تماشاگران سالن مطبوعات را که گویا از دیدن این فیلم‌ها دیگر حوصله‌شان سر می‌رود، مجبور به ترک سالن کرد. اما این فیلم علیرغم اینکه ممکن است از سوی منتقدان و مردم عادی مورد استقبال قرار نگیرد، امتیازاتی دارد که بسیاری از فیلم‌های این دوره فاقد آنند وآن هدفمند بودن تک‌تک پلان‌ها و دکوپاژ آن در یک کلیت منسجم و نگرش هوشمندانه به ریتم و عنصر اکت (act) بازیگر و چیدن و میزانسن همه عوامل تصویر است. در یک کلام حمید امجد با سابقه تئاتری و تجربیاتی که گویا از کار با بهرام بیضایی آموخته است، کارگردانی روشمند و عمل‌گراست. فیلم نه از لحاظ مضمونی که از لحاظ فرم روایی و دکوپاژ یادآور فیلم‌های بهرام بیضایی مخصوصا «مسافران» است که در آن خود امجد بازی داشت. ریتم تند، دیالوگ‌های فکرشده و در ‌‌نهایت جزئی‌نگری روشمند امجد در رسیدن از جز به کل نمایانگر تسلط امجد بر عناصر تئاتری و سینمایی فیلمنامه است. او به قدری در مورد جا و حرکت بازیگر و نحوه دیالوگ گفتن آنان و دکوپاژ ریزبینی و دقت کرده که می‌توان دیگر او را کارگردانی دارای امضا دانست هرچند کش و قوس‌های امضایش شبیه استاد بیضایی باشد. اما چنان که باید به همه حق داد، امجد باید ببیند چه عاملی باعث خروج برخی تماشاگران در اواسط فیلم شده است. در سکانسی که قهرمان بعد از مطلع شدن از سرطان دروغینش به هم می‌ریزد و به خانه می‌رود ریتم افت می‌کند و افشین هاشمی انرژی چندانی برای تزریق عاطفه به تماشاگر ناشکیب ندارد. لذا به نظر می‌رسد اندک غفلت امجد در ریتم میانه فیلم که بعد اصلاح می‌شود و حتی انتخاب نادرست افشین هاشمی (گرچه او بازیگر تواناییست) برای نقش قهرمان در افت رضایت مخاطب مخصوصا مخاطب عام که نیاز هر سینما‌گری در این وانفساست موثر باشد. دیدن «آزمایشگاه» این نوید را می‌دهد که در آینده از امجد (اگر در مناسبات بی‌رحمانه سینمای ما تاب بیاورد) آثار بهتری ببینیم. هادی معیری‌نژاد