هرکه لابی گرا است راحت تر کارش به پیش می رود/ چرا مقام معظم رهبری باید گلایه کنند که پشتوانه فقه سیاسی نداریم؟

سرویس سیاسی «فردا»: عماد افروغ استاد دانشگاه و رییس کمیسیون فرهنگی مجلس هفتم و از سرشناس ترین منتقدین دولت دیشب در برنامه پارک ملت درباره، فعالیت های روزمره اش و دغدغه ها ، روشنفکری دینی سخن گفت. گزیده ای از سخنان دکتر افروغ به شرح است: *روشنفکری امری مذموم نیست بلکه اگر خداگرایانه باشد کار انبیاست.چراکه انبیا هم از درد مردم می گویند و می کوشند آنها را به تعالی رهنمون کنند و وظیفه روشنفکران خدا گرا نیز چنین است. توجه داشته باشید که فقط خداگرایان می توانند روشنفکری کنند چرا که روشنفکری صحیح بدون توجه به غایت و ذات ممکن نیست و این امور نیز فقط در ساحت خداگرایی تحقق می یابد. *پس از تشکیل نظام جمهوری اسلامی ما قدرت زده شدیم و فراموش کردیم که چرا جمهوری اسلامی تشکیل شد.به گونه ای که الان تفاسیری از مردم [درباره مردم] می بینیم که مردم واجد حقی نیستند و از سر تکلیف با آنها مواجه می شوند. این امر یقینا مطابق با اهداف انقلاب نیست. * روشنفکر سر سفره آماده نباید بنشیند. باید هزینه دهد مانند انبیا. انبیا دغدغه معیشت و شغل نداشتند و دلمشغول تعالی مردم بودند *اعوا پیچیده ترین شکل اعمال قدرت است و وظیفه روشنفکر افشای آن است. *اکنون در کشور ما هر که لابی گرا تر است راحتتر کارش پیش می رود. بالاخص در خصوص مجلس که در فرایند کاندیداتوری و تایید صلاحیت و حضور در مجلس این امر وجود دارد. * وقتی دوره هفتم برای نمایندگی مجلس ثبت نام نکردم عده ای درباره نیامدنم سئوال کردند، گفتم هر روز دیوار مصلحت کوتاه تر شده است. و این امر دارد گردن مرا خرد می کند * زمانی که در مجلس هفتم شرط لیسانس برای نامزدی مجلس گذاشته شد بنده از مخالفان آن بودم. وقتی فرمالیزم را اصالت می دهیم صحیح نیست. مگر مدارک لیسانس و فوق لیسانس ما چه کاری می توانند بکنند و چه ویژگی دارند؟ *در مورد خبرگان که بحثی کارشناسی است واقعا این سئوال مفهومی را میخواهم مطرح کنم که فقط فقها خبره هستند؟. فقط حکم شناسی باید ورود داشته باشد و موضوع شناسی اهمیتی ندارد؟ اقتصاد شناس، فیلسوف، جهان شناس و.. نباید حضور داشته باشد؟ * بحث تعامل، مشارکت و چرخه دیالکتیک بین عرصه رسمی و نقادی روشنفکران، علما و مردم باید جدی گرفته شده و انجام شود. اکنون چنین نیست و از این رو روز به روز نظام قیمی بر نظام وکالتی می چربد. * اگر بخواهیم به جایی امید ببندیم حوزه های علمیه است. اما مستقل بودن حوزه علمیه شرط اساسی نقد است. نهادهای روشنفکری دینی ما باید تقویت شوند. باید هزینه اش را بدهند مانند همان چیزی که قبل از انقلاب اتفاق افتاد. حوزه علمیه ما پیش از انقلاب مستقل بود و منبع خوبی برای بسیج توده ها بود ولی بعد از انقلاب نقش نظارت و نظریه پردازی را با تصدی گری فراموش کرد. *شاید این سئوال مطرح شود که مگر امکان دارد مثل قبل از انقلاب شویم. باید برای توضیح این مساله باید بگویم از درون نظام نبوی و علوی اموی ها زاده شدند. چون سکوت شد و مصلحت اندیشی کردند. * اگر قرار است جا پای امام علی(ع) بگذاریم باید مانند ایشان باشیم. ایشان درمورد معاویه می گویند اگر خواسته باشم از او سیاستمدارتر هستم اما چه کنم که دستم بسته است. اگر ما هم خواسته باشیم سیاست‌مان مانند حضرت علی(ع) باشد باید دستمان بسته باشد اما بعضی ها دستشان باز شده است. *امام می فرمودند تمام تشکیلاتی که از صدر اسلام تاکنون بوده است و تمام چیزهایی که انبیا از صدر خلقت تا حالا داشته اند ،معنویات اسلام ،عرفان اسلام، معرفت اسلام است و.... تشکیل حکومت برای همین است ،البته اقامه عدل است لکن غایت نهایی معرفی خداست و عرفان اسلام. * حکومت باید فقهی باشد چون باید حکومت الهی باشد. نباید مقام معظم رهبری در قم گلایه بکنند که پشتوانه فقه سیاسی نداریم. این امر برخی کم کاری ها را نشان می دهد.در عین حال فقهای ما باید مطمئن باشند که کشور ما دارد فقهی اداره می شود و سئوال کنند تصمیمی که گرفتید منبعش کجاست. باید اطمینان حاصل شود که کشور فقهی اداره می شود. این یعنی توجه به نیازهای متحول. *یک گفتمان گراسنگی به ما رسیده است که باید از آن حراست کنیم. اما متاسفانه ما این گفتمان را به خوبی فهم نکرده ایم.باید بدانیم که موهبتی به نام انقلاب اسلامی به ما اعطا است و باید آن خوب را فهم کنیم. * امام از سیاست انسانی و الهی ای سخن می گویند که مورد تایید انبیاء امام علی و امام( ره) و مقام معظم رهبری است . اما این امر ضمانت هایی را طلب می کنند که مرتبط با نظارت و نقد و حضور مسئولانه مردم در صحنه است.