سخنوری رییس دولت و آداب و اخلاق حکمرانی در جامعه اسلامی

سرویس سیاسی فردا، مهدی علیپور: چند روزی بیشتر از ماجرای سخنان جنجالی رئیس جمهوری در جمع حامیان انتخاباتی اش نمی گذرد،سخنانی که در آن باز هم انگشت اتهام به سوی عده دیگری از مسئولان و شخصیت های حقوقی و حقیقی گرفته شد و اظهاراتی عنوان شد که بیش و کم در رسانه ها خوانده ایم. اما در کمتر از چند روز پس از سخنان جنجالی آقای احمدی نژاد با واکنش تند 3 تن از کسانی که رئیس جمهور از آنها در سخنرانی اش یاد کرده بود روبرو شد.غلامحسین محسنی اژه ای و منوچهر متکی، وزیران سابق اطلاعات و امور خارجه و احمد توکلی به صراحت سخنان منتسب به رئیس جمهوری را «دروغ» خواندند و از اساس این سخنان را منکر شدند. برای یک لحظه فارغ از اینکه حامی چه جریان سیاسی هستید و حق را به کدامیک از طرفین این ماجرا می دهید،تصور کنید این موج رو به گسترش بی اخلاقی، اعم از دروغ گویی و تهمت زنی و.... چه تاثیر منفی و نامبارکی بر افکار عمومی می گذارد. در این فضای مسموم و عاری از اخلاق، سخنان منتسب به یک مقام ارشد اجرایی خلاف واقع خوانده می شود و در عین حال وزیری از سوی رئیس دولت متهم می شود در دوران فعالیتش کم کاری و قصور داشته و مسئولی از او چهره ای جاه طلب و تشنه قدرت و صندلی وزارت نشان داده می شود... بنابراین سوال این است که چگونه می توان توقع داشت که اعتماد مردم به مسئولان همچنان پابرجا باشد و خدشه ای هم به چهره آنها وارد نشود؟از همه مهم تر، از پیامبر اسلام و امامان معصوم نقل شده که حاکمان باید در کلامشان صداقت و در بیانشان جانب انصاف را رعایت کنند. رئیس دولتی که داعیه دار زنده کردن گفتمان انقلاب اسلامی را دارد باید به این سوال پاسخ دهد آیا این گونه بی مهابا سخن گفتن ، تاختن و تهدید این و آن به افشاگری و زیر سوال بردن شخصیت هایی که تخلف وجرمشان ثابت نشده عمل به کدام مکتب اخلاقی است؟ بی شک این سنخ رفتار بویی از آنچه در دین اخلاق مدار اسلام به آن اشاره شده، نبرده است. بنابراین رواست که بپرسیم این مشی خاص در عرصه سیاست که اخلاق را به کل فراموش می کند، ره به کجا می برد؟ بدون شك، حكومت نقش مهمي در تثبيت عمل ارزش ها و يا ضد ارزشی عمل کردن دارد.از حضرت علی(ع)نقل شده که:«مردم به حاکمانشان شبيه ترند تا به پدرانشان.»تامل در این سخن بزرگ ،وظیفه سنگینی که بر دوش مسئولان حکومت اسلامی قرار دارد را گوشزد می کند و نشان می دهد تا چه اندازه رفتار و کردار و خلق و خوی حاکمان بر مردم تاثیر می گذارد و این نکته ای نیست که به آسانی بتوان از کنار آن گذشت یا نادیده اش گرفت. دود گسترش دروغ گویی ، ایجاد فضای بی اعتمادی و دامن زدن به بد اخلاقی های سیاسی به چشم چه کسی می رود؟آیا ما که مدام فریاد وامصیبتا سر می دهیم که در عرصه ورزش و فرهنگ و ...با بی اخلاقی و فقر فرهنگی روبروییم،تا به حال شده از خود بپرسیم که ما کجای این اتفاقات ایستاده ایم و چقدر در به وجود آمدن این فضا مقصریم؟ به نظر می رسد این روزها حقیقت در هجوم بی امان دروغ به چنان کیمیایی مبدل گشته که دست یافتن به آن اگر نگوییم غیر ممکن لااقل بسیار دشوار و پیچیده می نماید.این روزها بازار تکذیبیه ها حسابی داغ است و شعله اش کم سو که نمی شود هیچ،روز به روز بلند و بلند تر هم می شود. انگار سود کسانی در روشن نگه داشتن این شعله و دمیدن در آتشی است که خواه ناخواه دامن جامعه را هم می گیرد، چرا که بی شک مردم به حاکمان خود می نگرند و از آنها در برخی رفتار و کردار تاسی می جویند.