خنده با شبکه‌های افسرده تلویزیون

مهر: شبکه‌های مختلف سیما در روز عید قربان به دلیل بی‌برنامه بودن باز هم نتوانستند فضای مناسب شادی را برای بینندگان رقم بزنند و مخاطبان به ناچار باید به برنامه‌های جنگ گونه شبکه‌های افسرده تلویزیون لبخند می‌زدند. عید قربان یکی از اعیاد بزرگ مسلمانان جهان محسوب می‌شود و همه علاقمند به شادی در این روز فرخنده هستند. مسلماً یکی از نهادهایی که می‌تواند در این باره نقش موثری داشته باشد، سازمان صدا و سیماست که می‌تواند با پخش برنامه‌های متنوع و شاد این فضا را برای مخاطبان فراهم کند. با وجود آنکه این عید قربان در تقویم همیشه جای مشخصی دارد، اما از قرار مسئولان فقط اطلاع‌رسانی می‌کنند که قصد دارند برنامه‌های متنوعی در این عید برای مخاطبان تلویزیون پخش کنند و همه چیز در حد چند مصاحبه خبری باقی می‌ماند و به صورت عملی بیننده تلویزیون شاهد برنامه خاصی نیست. کافی است بیننده برنامه‌های تلویزیون باشیم تا متوجه شویم تغییر چندان محسوسی در برنامه‌های شبکه‌های مختلف سیما در این روز عید قربان ایجاد نشده بود و باز همان داستان تکراری بی‌برنامه بودن تلویزیون به قوت خودش باقی ماند و بینندگان به ناچار به برنامه‌های شبکه‌های افسرده تلویزیون لبخند زدند. در واقع تلویزیون برای مناسک سازی برنامه و الگوی مدونی ندارد و مردم هم در این روزهای عید به جای تماشای برنامه‌های شاد فقط کارهای عقب افتاده خودشان را انجام می‌دهند. یکی از مسائلی که در اعیاد و ولادت‌ها به چشم می خورد این است که فقط تصاویر و جنگ‌های بی‌هدف و نخ نما شده پخش می‌شود، برنامه‌هایی که رنگ و بوی تازگی و خلاقیت را نمی‌دهند و صرفاً آنتن پر کن هستند. در جنگ‌ها از بازیگران، خوانندگان یا ورزشکارانی دعوت می‌شود که بارها در اعیاد مختلف در شبکه‌های سیما حضور داشتند و بیننده فقط شاهد شنیدن حرف‌های تکراری آنها می‌شود. در واقع برنامه‌سازان حتی حاضر نیستند برای دقایقی متمرکز شوند و از خلاقیت‌شان بهره ببرند تا بیننده‌ها شاهد برنامه‌های جذاب و متنوع باشند. متاسفانه برخی مسئولان فکر می‌کنند اگر موسیقی‌هایی با ریتم تند در اعیاد پخش کنند، یعنی برنامه‌ها رنگ و لعاب شادی به خودشان گرفته است و مردم شاد شدند، در حالی که موسیقی‌هایی در این روز پخش می‌شود بی‌هدف روی آنتن می‌روند. گرچه باید تمام این موارد ساماندهی شود، اما از قرار برخی قصه‌ها با تلاش مسئولان همچنان بعد از گذشت سال‌های مختلف تکرار می‌شوند و هیچ کس حاضر نیست در این باره اقدام اساسی داشته باشد. مثل این می ماند که سناریویی با وجود آنکه خیلی قدیمی و تکراری شده و هیچ جذابیتی برای بیننده ندارد باز هم اجرا می‌شود. در مجموع مخاطبان در اعیاد در جستجوی شادی می‌گردند، اما متاسفانه چیزی نمی‌یابند. گرچه بارها مسئولان تاکید کرده‌اند اتاق فکر یا شوراهای مختلف برای اعیاد دارند، ولی همه چیز در حد تئوری است و چیزی عملی دیده نمی شود. امید است در آینده دیگر شاهد این سناریوی قدیمی نباشیم و برنامه‌سازان کمی خلاقیت داشته باشند.