لبخند بزن، بیشتر بفروش!

برنا: این روزها اگر کمی در مشاغلی که افراد دارند دقیق شوید به شغل هایی بر می خورید که در عین سادگی مهارت های خاصی را طلب می کند. احتمالا برای شما هم پیش آمده در جلوی درب سوپر مارکت ها و یا مغازه های فروش وسایل آرایشی و یا در خیابان های بی سر و ته تهران با جوانانی مواجه شوید که کالایی را تبلیغ می کنند و با روابط عمومی بالایی که دارند تلاش می کنند در عرض 5 دقیقه شما را مجاب کنند که از کالای تبلیغی آنها خریداری کنند. این افراد معمولا جوانانی اند که روابط عمومی و اصول اولیه ارتباطات شفاهی را به خوبی می دانند ( حال اموزش دیده و یا آموزش ندیده) و به قول برخی ها روی زیادی هم دارند چرا که در مقابل اخم های برخی از رهگذران و متلک هایی که ممکن است بارشان شود شانه خالی نمی کنند و همچنان با تمام قوا به تبلیغ کالای مورد نظر خود می پردازند. در این بین دانشجوها معمولا بیشتر به سمت این شغل رو می آورند مخصوصا اگر تابستان باشد و زمانی برای فراغت از تحصیل... حسین 24 ساله دانشجوی رشته حسابداری است او در یکی از خیابان های شهرک غرب تهران روبروی یک سوپر مارکت بزرگ و پر رفت و آمد یک بساط کوچک و شیک برپا کرده است و تازه ترین محصول یک شرکت لبنی معروف که یک پنیر است تبلیغ می کند. او در گفت و گو با برنا می گوید: از طریق یکی از دوستانم با این شرکت آشنا شدم. شغل خوبی است البته نه برای همیشه برای اوقات بیکاری و زمانی که کلاس ندارم خیلی خوب است. درآمدش هم بد نیست 500 تومان می دهند 3 روز هم در ماه تعطیلی دارم اما خبری از بیمه نیست. او درباره مشکلات کاری اش می گوید: این کار زبان می خواهد یعنی خوب بتوانی صحبت کنی و از یک آدمی که هیچ تمایلی به خرید کالا ندارد یک مشتری پرو پاقرص بسازی. البته این هم بعضی وقت ها بستگی به شانس ات دارد که با چه افرادی در ارتباط باشی. مثلا معمولا خانم ها را می توان راحتر به خرید مجاب کرد اما آقایان با زیر چشمی از کنار ما رد می شوند. وجدان کاری دارم، حلال و حرام سرم می شود بنا برگزارش برنا، حضور و فعالیت این جوانان در شهر در حالی روز به روز بیشتر می شود که این معرفان کالا که معمولا اسم درست حسابی روی کارشان نمی توان گذشت معمولا از حقوق و مزایای ثابت و درست و حسابی که بتوانند روی آن حساب کنند بهره مند نیستند. عرفان جوان 22 ساله ای است که در خیابان شریعتی یک نوع ماست میوه ای را به رهگذران برای خرید پیشنهاد می دهد. او که با وجود جثه ریزش توانایی خوبی در مجاب کردن افراد دارد به برنا می گوید: هر روز در یکی از مناطق تهران مشغول کارم یک روز شمال، یک روز و غرب یک روز... شرایط کاری هم در هر جایی فرق می کند به عنوان مثال برخوردی که مردم در شمال شهر با افرادی مثل من می کنند با رفتاری که مردم در شرق تهران می کند کاملا فرق می کند. این هنر معرف کالاست که بتواند با همه افراد ارتباط برقرار کند. او در مورد رضایت از شغل و میزان حقوقش می گوید: چندان بد هم نیست اما نمی شود زیاد روی این کار حساب کرد. در ماه حدود 450 هزار تومان می گیرم البته این حقوق ثابت است و ربطی به میزان فروش ندارد یعنی اگر حتی یکی از این محصولات را نفروشم باز هم حقوقم را می گیرم. اما این مساله هیچ وقت باعث نشده است که من از شغلم سوء استفاده کنم و مثلا تمایلی به فروش کالا نداشته باشم چرا که بالاخره آدم باید یک وجدان کاری داشته باشد و پولی که در می آورد حلال باشد. باید لبخند بزنم و خوب صحبت کنم در بین جوانانی که به این شغل رو می آورند در برخی مواقع دختران جوانی هم پیدا می شوند که محصولات مختلف از ناگت مرغ تا لوازم آرایش و کره و شکلات را تبلیغ می کنند. سحر 20 ساله و دیپلمه است در خیابانی در محدوده سید خندان جلوی یک مغازه لوازم آرایشی تبلیغ کرم صورت می کند. می گوید: دخترخاله ام کار را به من پیشنهاد داد در خانه حوصله ام سر می رفت و تصمیم گرفتم این کار را بپذیرم. به نظر خودم کار جالبی است اما خوب مشکلات خاص خودش هم دارد مثلا بعضی وقت ها رهگذران مزاحمت ایجاد می کنند و مانع کارم می شوند و من که همیشه باید لبخند ملیح داشته باشم و روابط عمومی بالا (!) برای اینکه فروشم بیشتر شودد بنابراین نمی توانم با آنها دعوا کنم. سحر در خصوص درامدش می گوید: ماهی 400 تومان البته اگر بیشتر از زمان طی شده بمانم و فروش هم داشته باشم پاداش هم به من تعلق می گیرد. حقوقم را هم روزمزد می گیرم. کارشناسان می گویند کسانی که به عنوان ویزیتور و یا معرف و فروشنده کالا انتخاب می شوند بیشتر افرادی اند که از انرژی، قدرت انتقال، قدرت ایجاد اعتماد، بیان مناسب و سخت کوشی بالایی برخوردار باشند و در میان میان جوانان به دلیل اینکه ذاتا دارای حد متوسطی از این ویژگی ها هستند اگر به عنوان بازاریاب و ویزیتور انتخاب شوند می توانند با تمرین هایی که به آنها داده می شود سودهای کلانی را نصیب شرکت ها کنند.