اشتباهات کوچکی که آبرویمان را بردند + عکس

مهر: تیم فوتبال امید ایران درحالی با سهل انگاری پیش پا افتاده، ناکامی و آبروریزی بزرگی را متحمل شد و با المپیک وداع کرد که اگر مسئولان با متخلفان گذشته برخورد می‌کردند، امروز شاهد این ناکامی نبودیم! پیش از پایان بازی تیم فوتبال امید ایران و عراق و در حالیکه همگان در بهت شکست شاگردان منصوریان در ورزشگاه آزادی بودند، خبر باخت 3 بر صفر تیم امید کشورمان در بازی رفت توسط یکی از مسئولان اعلام شد تا ضمن شوکی بزرگ، ابهامات در مورد بازی ضعیف تیم ایران را برطرف کند زیرا آنها پیش از آغاز مسابقه و در خارج از مستطیل سبز شکست خورده بودند. این اتفاق تلخ، پس از حذف استقلال از لیگ قهرمانان آسیا به دلیل تاخیر در ارسال نام بازیکنان به کنفدراسیون فوتبال آسیا، دومین اتفاق ناگوار در فوتبال ایران بود که زمینه‌ساز از بین رفتن "امید"‌های فوتبال برای حضور در المپیک لندن شد.

پس از این اتفاق علیرضا منصوریان سرمربی و اصغر حاجیلو سرپرست تیم تقصیر را به گردن روابط بین الملل و مسئولان پیشین تیم امید انداختند، علی کفاشیان از کسانیکه خبر را به مسئولان تیم امید دادند و همچنین بازی بد این تیم گله کرد، عباس ترابیان دیگری را مقصر قلمداد کرد و در نهایت بهرام افشارزاده خواستار برخورد جدی با عوامل این اتفاق شد تا ضرب المثل انگلیسی که "کارگر بی‌مهارت، ابزار کارش را مقصر می‌داند" در ذهنمان تداعی شود. از "انوگو" تا آزادی روز 88/8/9 برای فوتبال ایران فراموش نشدنی است زیرا تیم نوجوانان ایران با پیروزی برابر هلند در ورزشگاه "اننامدی" شهر انوگو نیجریه، به مرحله حذفی رقابت‌های جام جهانی صعود کردند تا نخستین تیم ایرانی باشند که در مسابقات جهانی به مرحله حذفی راه یافته‌اند. یک روز پیش از این پیروزی بزرگ، اتفاق مهمی افتاد که هیچکس از آن درس عبرت نگرفت. "پیراهن رنگ و رو رفته‌ای" از تیم ایران توسط مسئولان وقت تیم نوجوانان کشورمان به نشست هماهنگی پیش از دیدار با هلند برده شد که نمایش آن توسط ناظر بازی باعث خنده مسئولان هلندی شد. ساعاتی بعد در هتل نیک لاک، محل استقرار دو تیم ایران و هلند، سرمربی نارنجی‌پوشان به خبرنگار اعزامی مهر به نیجریه گفت: "شما به جای بازی فوتبال بهتر است به فکر خریدن لباس مناسب باشید." آن اتفاق تلخ و این صحبت سرمربی هلند به خاطر وضعیت حساس تیم ایران در آن مسابقات انتشار منتشر نشد اما بعد از بازگشت تیم به ایران، زمانیکه این موضوع برای جلوگیری از این اتفاق تلخ در آینده مطرح شد، این خبرنگار بود که متهم ردیف نخست نام گرفت نه مسئولان تیم نوجوانان. البته هیچ کس به اصل موضوع توجه نکرد تا کمتر از 340 روز بعد در ورزشگاه لینزی چین و در دیدار تیم جوانان ایران و کره‌جنوبی هواداران کشورمان شاهد یک آبروریزی دیگر باشند. اشتباه در ارسال شماره بازیکنان به AFC باعث شد بازیکنان شماره پیراهن‌های خود را با چسب عوض کنند تا ناظر بازی اجازه حضورشان در زمین مسابقه را بدهد. پس از مسابقات قهرمانی جوانان آسیا و حذف زودهنگام تیم ایران از گردونه مسابقات، بار دیگر مسئولان تقصیرها را به گردن همدیگر انداختند تا نه تنها مقصر این آبروریزی بزرگ مشخص نشود، بلکه این اتفاق به راحتی به بایگانی سپرده شد. این پایان ماجرا نبود زیرا یک ماه بعد تیم نوجوانان ایران در تاشکند هم با این مشکلی مشابه مشکل تیم امید روبرو شد زیرا این تیم در راه آماده‌سازی برای حضور در این رقابت‌ها 8 بازیکن اصلی خود را به دلیل ندانستن قانون توسط مسئولان یا اطلاع ندادن مسئولان قبلی از دست داد تا با تیمی ضعیف‌تر در مسابقات آسیایی حضور یابد. ضمن اینکه مشکل پیراهن مازیار حسین نشتایی هم در این جام با اقدامی به موقع رفع شد تا از آبروریزی دیگر جلوگیری شود. هنوز 700 روز از آن اتفاق تلخ در نیجریه و 340 روز از آبروریزی ورزشگاه لینزی نمی‌گذرد، اتفاقاتی که مقصران آن نه تنها محاکمه بلکه معرفی هم نشدند، این بار تیم امید اسیر ناهماهنگی‌ها و کارنابلدی مسئولان فدراسیون نمی‌گذرد که تیم امید هم به خاطر گم شدن و فراموشی یک نامه ساده، وداع زودهنگامی با لندن 2014 لندن داشت. برخورد جدی با متخلفان مسئولان فدراسیون فوتبال که از اتفاقات گذشته درس عبرت نگرفتند، این‌بار در گرداب یک اشتباه بزرگ قرار گرفتند. گم شدن یک نامه مهم و یا کارشکنی برای فراموش شدن آن، باعث حذف دردناک تیم امید از راهیابی به المپیک و ناراحتی بسیار هواداران فوتبال شد. البته در این شرایط زمزمه‌هایی به گوش می‌رسد که بعضی‌ها نمی‌خواستند این تیم موفق شود. همانگونه بهرام افشارزاده گفت امروز جامعه ایران و خصوصا فوتبالدوستان منتظر معرفی مقصران این اتفاق و برخورد ویژه با آنها هستند، گرچه این برخوردها زخم‌های این شکست را التیام نمی‌بخشد اما ممکن است مانع تکرار آن در آینده باشد. این مشکل که با مسئولیت شناسی مدیران کمیته‌های بین الملل، جوانان و تیم‌های ملی و مسئولان تیم امید می‌توانست به یک معظل بزرگ تبدیل نشود اما این اتفاق افتاد تا بار دیگر بدانیم: "هرکسی را بهر کاری ساخته‌اند." وقتی کادر فنی تیم امید نمی‌تواند با بازدید از سایت AFC از وضعیت گذشته و شرایط بازیکنان اطلاع پیدا کنند، وقتی مسئولان گذشته با اطلاع رسانی ساده خبر محرومیت بازیکن را اعلام نمی‌کنند، وقتی مسئولان کمیته‌های دیگر به یک نامه مهم بی توجه هستند و وقتی بازیکن اعلام می‌کند محروم است و کسی پیگیر صحبتش نمی‌شود، در نهایت بروز چنین اتفاقاتی محتمل است. آنچه مشخص است اگر در گذشته با اشتباهاتی که آبروی فوتبال ایران را در مجامع بین المللی برد، برخورد مناسبی صورت می‌گرفت، امروز مسئولان به یک نامه مهم یا مسئولیتشان بی‌اهمیت نبودند و با این بی مسئولیتی یک نسل سرنوشت‌ساز فوتبال و هواداران آن را سرخورده نمی‌کردند.