آیت الله باقری کنی، اسوه تقوا و تواضع

آیت الله باقری کنی را همه در دانشگاه امام صادق علیه السلام و تعداد کمی خارج از دانشگاه می شناسند.

شاید در میان خاندان مهدوی کنی ایشان را بتوان محبوبترن فرد در میان دانشجویان دانشگاه معرفی کرد. استخاره های ایشان زبانزد عام و خاص است. شوخی هایشان هم. البته از همه بیشتر علو و دانش ایشان. یادم می آید روزی حجت الاسلام قرائتی در مسجد دانشگاه صحبت می کرد و مطلبی را عنوان می نمود تا اینکه صحبتشان به اینجا رسید که(البته با ادبیات بنده) : آقایون دانشجوهای امام صادق علیه السلام قدر این دو مجتهد بزرگوار رو بدونید - یعنی حاج آقای مهدوی و باقری - اگر که این دو بزرگوار الان قم بودند هر دو مرجع تقلید بودند و صاحب رساله و چه و چه و چه ...

نمی خواهم به بیان جایگاه علمی و شان فقاهتی ایشان اشاره کنم که اگر هم بخواهم نی توانم اما فقط یک نکته جالب، مهم و عجیب را باید فهمید که همین حاج آقا باقری خودمون که اینطور باهامون گرم میگیره و شوخی میکنه دارای چه جایگاه علمی و فقاهتی در جهان تشیع است و هیچ کدام از ما قدر ایشان رو نمیدونیم. حاج آقای مهدوی هم همینطور... البته ایشان جایگاه علمی شان به خاطر جایگاه سیاسی شان نادیده گرفته میشود.

اما حضرت آیت الله باقری کنی که هم نماینده مجلس خبرگان رهبری هستند هم قائم مقام دانشگاه امام صادق علیه السلام هستند و هم استاد اخلاق و ... چنان تواضعی دارند که همه را به حیرت فرو می برند. اگرچه برخی از ما تا به مسئولیت کوچکی می رسیم چنان تکبری می کنیم که دیگر گویی خدا را بنده نیستیم اما بندگان حقیقی خدا اینگونه اند.

شاید برای بعضی از خود ماها توی مسجد دانشگاه اتفاق افتاده باشه که وقتی به نماز جماعت مسجد نمی رسیم و نماز جماعت دیگری انتهای مسجد تشکیل میشه و کسی جلو می ایسته یه نگاه می اندازیم و وقتی ببینیم کد پایینیه - یعنی از ما کوچکتره!!- سختمون بیاد که پشتش بایستیم و نماز بخونیم حالا کار ندارم که چه شخصی با چه نوع اخلاقی جلو ایستاده اما صرف کد پایینی بودنش دیگه پیش خودمون میگیم مگه اون از ما بیشتره که بخوایم پشتش نماز بخونیم!!

اما جالب بود برای من و همه ی اونهایی که بعد از نماز ظهر و عصر توی مسجد بودند و دیدند که حضرت آیت الله باقری کنی چطور برای نماز پشت یکی از بچه های دانشگاه ایستادند و نماز رو به جماعت خواندند در حالیکه از هر لحاظ از من و شما که هیچی از خیلی از علما و مراجع هم به یقین بالاترند...اگرچه که اون دانشجویی که امام جماعت بود متوجه حضور حضرت آیت الله باقری کنی در پشتش نشد و اگر که شده بود هم حتماً جلو نمی ایستاد اما این تواضع و فروتنی ایشان می تواند برای همه ی ما درس بزرگ اخلاق باشد. و این یعنی مصداق بارز حدیث شریفی که می فرماید مردم را با عمل خود - نه با زبان خود - به کارهای نیک دعوت کنید...