هزینه تحصیل در این کشور سالانه از ۱۸۰۰ تا ۷۰۰۰دلار است. گرانترین رشتهها به ترتیب مربوط به رشتههای: فنی، هنر و پزشکی هستند. حال اینکه تخمینا میتوان گفت، اکثر ایرانیان به هندوستان میروند تا در رشتههای پزشکی و فنی تحصیل کنند. با این حال میانگین را در نظر میگیریم. میانگین شهریه یکساله هر دانشجو در هندوستان ۴۴۰۰ دلار است.
کد خبر :
143169
فردا؛ گروه اقتصادی: رابطه اقتصادی ایران و هند تنها به روابط رسمی گمرکی و بازرگانی محدود نمیشود، هند در کنار مالزی، یکی از مقاصد اصلی دانشجویان ایرانی نیز به شمار میرود. بر اساس آخرین آماری که آقای «محمدحسین کریم» ـ رایزن علمی ایران در هند و کشورهای شبهقاره ـ سال پیش به طور رسمی اعلام کرده است تعداد دانشجویان ایرانی در شهرهای پونا، بنگلور و میسور به ترتیب ۲۳۰۰، ۱۲۰۰ و ۱۰۰۰ نفر است. این به آن معناست که در لااقل ۴هزار و ۵۰۰ ایرانی در دانشگاههای هند بسر میبرند. طول مدت تحصیل در هندوستان با احتساب دورهای که دانشجویان ایرانی صرف یادگیری زبان و کنار
آمدن با محیط جدید میکنند حداقل ۴تا۵ سال است. بر اساس اطلاعاتی که خبرنگار «فردا» از یکی از موسسات انتقال دانشجو به هند بدست آورده است، هزینه تحصیل در این کشور سالانه از ۱۸۰۰ تا ۷۰۰۰دلار است. گرانترین رشتهها به ترتیب مربوط به رشتههای: فنی، هنر و پزشکی هستند. حال اینکه تخمینا میتوان گفت، اکثر ایرانیان به هندوستان میروند تا در رشتههای پزشکی و فنی تحصیل کنند. با این حال میانگین را در نظر میگیریم. میانگین شهریه یکساله هر دانشجو در هندوستان ۴۴۰۰ دلار است. اجاره ماهیانه مسکن در این کشور بسته به شهر محل تحصیل و منطقه و ساختمان از ۱۴۰ دلار در ماه تا ۲۴۰
دلار در ماه متغیر است. که میانگین اجاره ماهانه مسکن را نیز میتوان ۱۹۰ دلار برای هر نفر در نظر گرفت. هزینه خوراک ماهیانه هر دانشجوی ایرانی در این کشور از ۱۰۰ دلار الی ۱۸۰ دلار تخمین زده میشود، که میانگین آن چیزی حدود ۱۴۰دلار است. هزینه رفت و آمد دانشجویان ایرانی نیز در شهرهای مختلف هندوستان، بسته به نزدیکی و دوری محل سکونت تا محل تحصیل از ۴۰ دلار الی ۷۰ دلار بر آورد میشود که میانگین ۵۵ دلار خواهد بود. این یعنی هر دانشجوی ایرانی سالانه ۶۶۰ دلار برای حمل و نقل، ۱۶۸۰ دلار برای خوراک، ۲۲۸۰ دلار برای مسکن و بالاخره
۴۴۰۰ دلار برای شهریه تحصیل میپردازد. پس میتوان گفت هندوستان از هر دانشجوی ایرانی ۹۰۲۰ دلار کسب درآمد میکند. بااین حساب مردم کشورمان سالانه چیزی حدود ۴۰. ۶ میلیارد تومان تنها برای اقامت و تحصیل به هندوستان میپردازند. یعنی تعداد دانشجوهای فعلی ایرانی تنها در سه شهر معروف هندوستان برای تحصیل خود ۲۰۳ میلیارد تومان به هند خواهند برد. این رقم صرف نظر از هزینههایی است که طبیعتا برای رفت و آمد خانواده به هند و یا دانشجو به ایران پرداخت میشود. هزینههای درمان و بهداشت در اینجا بررسی نمیشود و هزینه پوشاک و تفریح هم در نظر گرفته نمیشود. اگر هر ایرانی
لااقل ۳۰ درصد هزینههای ضروری زندگی خود را خرج تفریح و پوشاک و درمان کند، آن وقت این مبلغ به ۵. ۵ میلیارد تومان خواهد رسید. این در حالی است که بنا بر اظهار نظر رسمی مقامات کشورمان، در هندوستان طی یکسال اخیر اهانتهای فراوانی به ایرانیان شده است. با افزایش این بیحرمتیها، نماینده وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی طی اطلاعیهای اعلام کرد: «به اطلاع میرساند حضور بیش از حد دانشجویان ایرانی باعث ایجاد مشکلاتی از قبیل بیاحترامی، سختگیری در پذیرش، اجبار دانشجویان ایرانی در انتخاب اساتید راهنما با کیفیت علمی پائین، تقاضاهای
نامناسب و همچنین برخورد نامطلوب اداره اقامت و رسانههای ضد ایرانی گردیده است.» طبیعتا مسئولان کشورمان که پس از مدتها در برابر توهین و اهانتهای زننده به مسافران ایرانی در دبی خبر را تایید و نسبت به آن واکنش نشان دادند، بیهوده خبری را در این زمینه منتشر نمیکنند؛ چه رسد به اطلاعیه رسمی. علی رغم تمام این مشکلات که در اطلاعیه نماینده ایران در هند منتشر شده و سایر مواردی که محل طرح آن اینجا نیست، باز هم ایرانیان تمایل زیادی برای سفر به این کشور در حال توسعه دارند. این در حالیست که مسئولان آموزشی کشورمان به کرات نسبت به کم ارزش بودن آموزشها و برخی مدارک در
کشور هندوستان هشدار دادند. ایران یکی از مهمترین کشورهاییست که جوانان آن برای تحصیل به هند مهاجرت میکنند، با این حال مواضع نسبتا غیر دوستانه هند نسبت به ایران محدود به روابط تجاری و مالی نیست. این کشور در روابط انسانی نیز به ایرانیان کم لطفی میکند. با این تفاسیر به نظر میرسد جای آن است که ایران جهت رفع چنین مسائلی اقدام کند، تا خدای ناکرده، هند امارات دومی نشود که در آن عزت ایرانیان مورد بیاحترامی قرار گیرد. ایرانیان مثل اتباع تمام کشورهای دیگر دنیا در هند، برای زندگی، تحصیل و... پول پرداخت میکنند و طبیعتا نباید رفتارهای دوگانهای اعمال شود.