افزايش ماندگاری آب‌پرتقال به‌كمك نانو
بكارگيري بسته‌هاي پليمري حاوي نانوذرات نقره و اكسيد روي در نگهداري آب پرتقال طبيعي تازه به عنوان روشي جديد، براي حفظ حداكثر مواد مغذي، تازگي و كاهش بار ميكروبي آن، موضوع رساله آريو امامي‌فر، است.
فارس: پژوهشگران دانشگاه صنعتي اصفهان، موفق به افزايش ماندگاري آب پرتقال تازه، از دو هفته به يك ماه با استفاده از بسته‌هاي حاوي نانوذرات نقره و اكسيد روي شدند. بكارگيري بسته‌هاي پليمري حاوي نانوذرات نقره و اكسيد روي در نگهداري آب پرتقال طبيعي تازه به عنوان روشي جديد، براي حفظ حداكثر مواد مغذي، تازگي و كاهش بار ميكروبي آن، موضوع رساله آريو امامي‌فر، است. امامي‌فر، دكتري مهندسي صنايع غذايي و عضو هيئت علمي دانشگاه كردستان گفت: در اين مطالعه، فيلم‌هاي نانوكامپوزيتي حاوي نانوذرات اكسيد روي و نانوكامپوزيت نقره با استفاده از روش مخلوط‌سازي مذاب به روش اكسترودر تهيه شد. سپس، بسته‌هاي مخصوص آب پرتقال با استفاده از فيلم‌هاي نانوكامپوزيتي توليدي به همراه فيلم پلي‌اتيلني خالص به عنوان نمونه‌ي شاهد، تهيه شد. وي افزود: سپس بسته‌هاي حاوي آب پرتقال تازه، در دماي 4 درجه‌ي سانتي‌گراد انبار شدند. پايداري ميكروبي، ميزان اسيد آسكوربيك، شاخص قهوه‌اي شدن، كيفيت رنگ، ميزان مهاجرت يون‌ها و در نهايت، خصوصيات حسي آب پرتقال‌ها پس از 7، 28 و 56 روز انبارداري ارزيابي شد. امامي‌فر در رابطه با نتايج اين تحقيق گفت: نتايج نشان مي‌دهد كه سرعت رشد ميكروبي در آب پرتقال تازه، در بسته‌بندي‌هاي حاوي نانوكامپوزيت‌هاي داراي نقره و اكسيد روي تا 28 روز پس از انبارداري كاهش يافته‌است. ميزان نابودي اسيد آسكوربيك و توليد تركيبات قهوه‌اي در بسته‌هاي نانوكامپوزيتي حاوي 25/0 درصد نانواكسيد روي نيز كاهش معني‌داري يافته‌است. علاوه بر اين، ماندگاري برخي خواص حسي شامل بو و مزه در اين بسته‌ها هم پس از 28 روز بيشترين امتياز را دريافت كرده‌اند. اين محقق خاطرنشان كرد: فناوري‌هاي غير حرارتي جديد نيز با كاهش بار ميكروبي و حفظ خصوصيات حسي و تغذيه‌اي، روشي ايده‌ال در فرآيند نگهداري آب پرتقال است كه نياز به تجهيزات و دستگاه‌هاي پيچيده و گران قيمت و مصرف بالاي انرژي فسيلي دارد. بنابراين به‌كارگيري بسته‌هاي پليمري حاوي نانوذرات نقره و اكسيد روي براي نگهداري آب پرتقال طبيعي تازه، به عنوان روشي جديد و غير حرارتي، بسيار مورد توجه قرار گرفته‌است. جزئيات اين پژوهش كه با راهنمايي محمد شاهدي و مهدي كديور در دانشكده كشاورزي دانشگاه صنعتي اصفهان انجام شده‌است، در مجله Innovative Food Science and Emerging Technologies (شماره 11، صفحات 748-742، سال 2010) منتشر شده‌است.