سنگ تمام جوانفکر برای مشایی

علی اکبر جوانفکر، مدیرعامل خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا)، در تازه ترین دلنوشته وبلاگی خود، شیفتگی خود را به شخصیت اسفندیار مشایی، رئیس دفتر محمود احمدی نژاد و خبرنگار افتخاری ایرنا ابراز کرد. جوانفکر امروز با انتشار این مطلب در وبگاه شخصی خود به نام "شاهد"، با تشبیه مشایی به امیرالمؤمنین علی(ع) و عمار یاسر، تجلیلی بی نظیر از وی به عمل آورده و تلویحاً او را ولایت پذیرترین مدیر ارشد نظام قلمداد کرده است. متن کامل این دلنوشته، به این شرح است: تاریخ سی دو ساله انقلاب اسلامی، معرف رویدادهای پند آموز بسیاری است. گردآوری و ثبت و ضبط این حوادث، خدمتی مؤثر و تعیین کننده به ایران اسلامی برای درس گرفتن نسل های امروز و فردای کشور و عبور موفق از تهدیدها و خطرات بالقوه ای است که هر از گاهی بالفعل می شوند و با وجود آنکه هزینه های ناخواسته ای را تحمیل می کنند اما به نوبه خود سبب می شوند تا برگ های زرین بیشتری به کتاب قطور و پربار تاریخ این سرزمین و تجارب ارزشمند ملت عزیز و سربلند ایران اضافه گردد. با جرأت می توان ادعا کرد که زمین گیر شدن شماری از مدیران ارشد و عناصر سیاسی کشور و ثبت مُهر مردودی در کارنامه عملکردی آنان در سال ۱۳۸۸، از مهم ترین حوادث عبرت انگیز سال های پس از انقلاب بوده است. آنها کسانی هستند که در طول سالیان مدید از حمایت بزرگوارانه رهبر فرزانه انقلاب برخوردار بودند، به مقام و منصب رسیدند، از رفاه و امکانات مادی برخوردار شدند و اگرچه در زمره سران فتنه قرار نگرفتند اما در بزنگاهی که ولی امر ندای «این عمار» سر داد به مخفی گاه ها خزیدند، زبان های شان را به کام گرفتند و سکوت کردن و منتظر نتیجه رویدادها ماندن را بر ورود به عرصه ای که لازمه آن به مخاطره انداختن اندوخته های گذشته بود، ترجیح دادند. کسانی که با ادعای ولایتمداری و تعهد به دفاع از نظام اسلامی و آرمانهای انقلاب، مورد اقبال مردم قرار گرفتند، سال ها در مدیریت کشور جا خوش کردند، در انبان خویش منزلت و اعتبار دنیایی اندوختند، ایران عزیز را برای تحصیل فرزندانشان ناچیز شمردند و... دسته دیگر ، کسانی هستند که از جنس کاروان عقب ماندگان و در گِل فرو رفتگان نیستند. آنها جلوداری می کنند، در هر صحنه ای، سینه چاک می دهند، خود را مصداق حق و باطل، میزان سنج ولایت پذیری و مدافعان راستین انقلاب می خوانند. آنها به خویش می نازند و به دیگران می تازند. این منطق منسوخ که «هرکه با ما نیست، بر ماست» مقدمه کار آنهاست. معیار «با ما بودن» در تکرار همان چیزی است که آنها می گویند و اگر متفاوت از آنها، گفتی و اندیشیدی، «برما» می شوی و اینجاست که تو را نشان می کنند و همه فریادها را بر سر تو فرود می آورند. فرقی نمی کند که تو کی هستی، هرکه می خواهی باش. حتی اگر در «این عمار» مولا، عین عمار باشی باز هم فرقی نمی کند. عین عمار که نه، حتی خود عمار باشی! بازهم نه حتی خود مولا باشی! چه فرقی می کند که کیستی، مهم آن است که به گونه ای دیگر و متفاوت از ما سخن می رانی، راه را آن گونه که ما می گوییم نمی روی، با اندیشه و بینش و تحلیل ما همساز نیستی، روی دست ما بلند می شوی، نوآوری می کنی، حرف های تازه می زنی، آدرس ایران را برای دورماندگان از وطن می فرستی، شورآفرینی می کنی، به عمق تاریخ، علم و فرهنگ، نقب می زنی تا راه های ناپیموده را به دیگران نشان دهی، از هنر و زیبایی روایت می کنی، نه فقط به حفظ و تلاوت آیات الهی، بلکه به تفسیر آنها می پردازی، وارد عرصه هایی می شوی که منحصر به عده ای خاص است، معلوم است که به آنها برمی خورد و تو را برنمی تابند، تکفیرت می کنند، مُهر انحراف بر پیشانی ات می زنند، توهین و هتاکی را بر تو واجب می شمارند و تو حاضر نمی شوی از حق آزادی ات برای سخن گفتن دست بکشی. به تو می گویند ساکت باش و زبانت را به کام بگیر و تو این کار را نه بی عدالتی در حق خود بلکه ظلم به انسانیت می شماری و حاضری بهایش را هم بپردازی! تو را فتنه گر و نفوذی دشمن می نامند و بر همین اساس به خود حق می دهند همه دشنام ها را نثارت کنند. با این همه، یکی هست که تو را خوب می شناسد، نه فقط می شناسد بلکه به تو ایمان و علاقه دارد. او تو را مانند یک چشمه زلال و یک آیینه شفاف می داند و معتقد است که تو همانی هستی که نشان می دهی، یک ذره غش در وجودت دیده نمی شود زلال زلال. او در عین حال برای برخی ها که تو را نمی شناسند و بی محابا به رویت چنگ می کشند، عمیقاً متأسف است. من هم تو را می شناسم. تو را از آن هنگام که فضای زندگی را در مرکز ام القراء اسلامی، به محیطی با نشاط و برخوردار از نشانه های دینی تبدیل کردی می شناسم. آنگاه که ولی زمان تو را خطاب قرار داد، خود را سربازی کوچک خواندی و بر تبعیت کامل از ولی امر تصریح کردی و آنگاه که ایشان حضورت را در یکی از مسؤولیت ها به مصلحت ندید، بازهم خود را سرباز نظام ولایی خواندی و در تبعیت از نظر مولا درنگ نکردی. آری تو در عین بی ادعایی و در هنگامه امتحان، پایبندترین فرد به راه روشن ولایت نشان دادی. بسیاری از داعیه داران ولایتمداری اصلاً وارد حوزه امتحانات نشدند. برخی از آنها از کاروان سالار انقلاب، آنقدر فاصله گرفتند که دیگر به چشم نمی آیند و برخی دیگر او را پشت سر گذاشتند و خود را نه فقط بی نیاز از ولی بلکه خویش را متولی و سرآمد دیگران می دانند. برخی ها آستین همت بالا زده اند که تو نباشی، اما تو هستی و خواهی بود. تو یکی از خیل منتظرانی. أَلَیسَ الصُّبْحُ بِقَرِیب. منبع: مشرق