چرا وعده صادق را باید مثل «یک کل» دید؟

غلامرضا صادقیان سردبیر جوان نوشت: فردای شبی که «وعده صادق» عملی شد، در جمعی که خود را به شمردن شمار موشک‌های پرتابی و اصابت‌کرده مشغول کرده بودند، گفتم که این اقدام را مانند «یک کل» و «یک بسته» ببینید، و خود را سرگرم جزئیات آن نکنید. اتفاقاً غول رسانه‌ای غرب و دوستدار صهیونیسم دقیقاً متمرکز بر همان جزئیات شد، زیرا می‌دانستند در خردکردن آن بسته بزرگ چاره‌ای جز ریزشدن در جزئیات ندارند. درباره پاسخ صهیونیست‌ها با ریزپرنده‌ها –یا هرچیز دیگری اگر بوده یا نبوده- نیز همین قاعده لازم است. اگر آن را مانند یک بسته ببینیم، و با بسته ایران مقایسه کنیم، بی‌ارزشی آن روشن می‌شود. جالب اینکه در اینجا غول رسانه‌ای غرب برعکس حمله ایران، وارد جزئیات نمی‌شود و آن بسته را سربسته نگه می‌دارد تا بتواند به‌قدر نیاز آن را فربه و اثرگذار کند. دشمن می‌داند هر توضیح و تبیینی از جزئیات پاسخ اسرائیل حتی اگر به اهدافی دست یافته باشند، چیزی از هیمنه آن پاسخ باقی نمی‌گذارد. معتقدم معادله حل شده و ترازوی میان ما و جمیع دشمنان، طرف سنگین خود را شناخته است. در یک‌طرف چند امپراتور سابق (مانند فرانسه و انگلیس و آلمان) و امریکا که خود را یکه بزن دنیا می‌داند، رسماً اعتراف کردند که دیواری دفاعی مقابل حمله ایران ساختند. بسیاری هم بودند – تا بیست کشور گفته شده- مانند کشور‌های منطقه که مشارکت کردند، اما حرفی از آن نزدند. در طرف مقابل کسی، اما با ایران همراه نشد. با این همه ما به هدف زدیم.

همان ابرقدرت‌های جدید و قدیم دوباره در واکنش اسرائیل همه با او همراهی کردند؛ و دیدید و عاقبتش شنیدید! این چیزی است که باید برای اذهان جوانان روشن شود. بسیاری از تحلیل‌ها پاسخ مردم و جوانان نیست، چون تحلیلگران خوش‌نشین عموماً از مردم دور هستند. پرسش جوانان بیشتر نیاز به همین تبیین دارد که نشان دهد ایران در ردو‌بدل‌شدن دو بسته، پیامی به غرب و صهیونیسم با صدای رسا و بلند رساند که همه شنیدند و پاسخ طرف‌مقابل را هیچ‌کس نشنید، چون با صدای اخفات بود! در مقایسه دیگر مثل بالونی که به آسمان می‌رود و همه می‌بینند و حبابی که از سوتکی بیرون می‌آید و همان دم می‌ترکد. صهیونیست‌ها فهمیدند در یک رویارویی بزرگ و ادامه‌دار و دامنه‌دار آن‌قدر ضرر می‌کنند و ضربه می‌بینند که جایی برای پاسخ بعدی باقی نمی‌ماند. این مهم‌ترین پیام ما بود.