«فردا» گزارش می‌دهد:
پشت پرده تلاش اصلاح‌طلبان رادیکال برای اپوزیسیون‌شدن
با اضمحلال اپوزیسیون خارج‌نشین، اصلاح طلبان رادیکال تصور می‌کنند تنها آلترناتیو وضع موجود خواهند بود و هرچه منتقد و حتی مخالف است را به سمت خود جذب می‌کنند.
گروه سیاست سایت فردا: در اینکه باید میان اصلاح‌طلبان قائل به تفکیک باشیم، تردیدی نیست؛ چه آنکه هنوز بسیاری از اصلاح‌طلبان هستند که باور به مشارکت سیاسیِ قانونی دارند و تا اینجای کار هم زمینه‌های مشارکت همه‌جانبه‌شان در انتخابات را فراهم کرده‌اند. اما در کنار اینها، نیروهایی هستند که به تدریج دقیقا از همان ادبیاتی استفاده می‌کنند که اپوزیسیون خارج‌نشین استفاده می‌کند. به نظر می‌رسد طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان به این نتیجه رسیده‌اند که در مسیر اپوزیسیون حرکت کنند. آنها سخنانی را بر زبان می‌آورند یا بیانیه‌هایی را منتشر می‌کنند که عملا در مقابل نظام قرار بگیرند؛ از مصطفی تاجزاده گرفته تا سعید حجاریان و حزب اتحاد ملت و مجمع ایثارگران؛ اما هدفشان چیست و چرا اپوزیسیون‌شدن را به فعالیت قانونی ترجیح داده‌اند و آنکه مواضعشان تأثیری در جامعه دارد؟
نخستین مسئله آن است که اصلاح‌طلبان رادیکال جایگاه ویژه‌ای برای خود در جامعه نمی‌بینند و می‌خواهند با رادیکال‌کردن فضا خود را در معرض نمایش قرار دهند و به نوعی نزد بخش‌هایی از جامعه اقبال بخرند. از طرفی با اضمحلال اپوزیسیون خارج‌نشین آنها تصور می‌کنند تنها آلترناتیو وضع موجود خواهند بود و هرچه منتقد و حتی مخالف است را به سمت خود جذب می‌کنند.
حالا می‌رسیم به این پرسش که چنین سیاستی چه قدر مورد توجه مردم قرار می‌گیرد؟ اشتباه اصلاح‌طلبان رادیکال آن است که تصور می‌کنند بخش‌هایی از مردم خواهان استمرار ناآرامی در کشور هستند؛ در صورتی که وقتی مهم‌ترین دغدغه این روزهای مردم موضوع معیشت است، آنها اتفاقا خواستار ایجاد ثبات سیاسی و اقتصادی‌اند و از هر گونه ناآرامی پرهیز می‌کنند؛ بنابراین اگر بخش‌هایی از جامعه هم دنبال اصلاح امور باشند -که البته هستند- اصلاح را از مسیر امنیت و آرامش جست‌وجو می‌کنند زیرا حوادث متعدد بر آنها ثابت کرده است که هرج‌ومرج و رادیکالیسم نتیجه‌ای جز بدترشدن اوضاع ندارد. با این اوصاف اصلاح‌طلبان رادیکال زمین بازی را اشتباه گرفته‌اند و تحرکات آنها نتیجه‌ای جز انزوای بیشترشان نخواهد داشت و حتی تضعیف اپوزیسیون خارج‌نشین هم باعث تقویت اپوزیسیون داخلی نخواهد شد.
نکته بعدی آن است که رادیکال‌ها با مواضع اپوزیسیونی خود راهشان را برای همیشه از هم‌جناحی‌های خود جدا می‌کنند زیرا رویکردهای آنها مخالفان جدی و زیادی در جبهه اصلاحات دارد. رادیکال‌ها به نوعی دارند از اینجا مانده و از آنجا رانده می‌شوند؛ به این معنی که هم اپوزیسیون‌شدنشان با شکست مواجه میشود و هم از سوی بدنه اصلی اصلاح‌طلبان رانده می‌شوند و بی‌تردید اگر آنها بخواهند در مسیر اخیرشان ادامه دهند، زمینه یک انشعاب بزرگ در جبهه اصلاحات را رقم می‌زنند.
در نهایت باید گفت چه اپوزیسیون‌های خارج از کشور و چه اپوزیسیون‌های نوظهور داخلی، نمی‌توانند در مقابل میل مردم برای تحکیم ثبات، امنیت و آرامش ایستادگی کنند و شاید بهتر باشد، دستِ‌کم اصلاح‌طلبانی که روزگاری در این کشور کار سیاسیِ قانونی می‌کردند، از مسیر تازه‌شان یعنی اپوزسیون‌شدن برگردند تا بیش از این خود را نزد مردم بی‌اعتبار نکنند.